Νέο ιντερνετικό πυραμοειδές παιχνίδι! Γιατί όσους ξέρω φίλους με blog μόλις ακούνε πια για ένα τέτοιο παιχνίδι αρχίζουν να δυσανασχετούν; Πρέπει να το παραδεχτούμε ότι η ιδέα του να κάνεις/γράψεις κάτι συγκεκριμένο και μετά να το πασάρεις σε άλλους 5 έχει μάλλον χάσει εδώ και καιρό την πρωτοτυπία της.
Μια ιδέα που ίσως να ήταν πιο ενδιαφέρουσα, είναι να δημιουργούνταν μια ιστορία της οποίας η αρχή θα γίνονταν σε ένα blog με μια και μόνο πρόταση και μετά αυτός που θα την είχε γράψει θα ζητούσε από κάποιον άλλο να γράψει ακόμη μία και μετά αυτός κάποιον άλλον κ.ο.κ. Και λέω πρόταση και όχι παράγραφο γιατί το γεγονός ότι μέσα σε μία πρόταση δεν μπορείς να αναπτύξεις τόσο πολύ μια ιστορία, οπότε η κατεύθυνση της θα ήταν πολύ πιο ρευστή και συλλογική, έχει περισσότερο ενδιαφέρον. Λέτε μήπως να το ξεκινήσω εγώ;..
Αυτήν τη φορά δύο καλοί φίλοι, πρώτα η
Αναστασία ("Καλημέρα") και ελάχιστα αργότερα ο
Άγγελος με προσκάλεσαν στο νέο παιχνίδι το οποίο αυτό το διάστημα
τρέχει στα blogs και έχει τους παρακάτω κανόνες:
- πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
- το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
- βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
- αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
- βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι
Έχω ήδη γράψει το δικό μου απόσπασμα σε σχόλιο στο blog της Αναστασίας αλλά εντάξει, είναι μάλλον μια μικρή ζαβολιά αυτό, οπότε την γράφω και εδώ. Μια ακόμη ζαβολιά, γιατί μου αρέσει που και που να παραβαίνω τους κανόνες, είναι ότι το απόσπασμα δεν ξεκινά από την πέμπτη πρόταση της 123 σελίδας αλλά από την δεύτερη. Είναι όμως τόσο ωραίο και ποιητικό που δεν σου πάει η καρδιά να το κόψεις...
"Ο Μάρσαλ ακούμπησε τα σκεπάσματα και κατάλαβε πως η στιγμή για χάδια δεν είχε φύγει ακόμα, είχε μείνει παρά πόδα στο δωμάτιο όλη νύχτα, κι εκεί περίμενε ακόμα. Προφανώς επειδή την άγγιξε ο κρύος αέρας που είχε μετακινηθεί με την κίνηση του σκεπάσματος, η Μάρτα αναστέναξε και άλλαξε θέση. Σαν το πουλί που ανιχνεύει απαλά το μέρος για την πρώτη του φωλιά, το αριστερό χέρι του Μάρσαλ, ελαφρύ, μόλις άγγιζε την κοιλιά της. Η Μάρτα άνοιξε τα μάτια και χαμογέλασε, ύστερα είπε παίζοντας, Καλημέρα πατέρα, αλλά η έκφραση του άλλαξε ξαφνικά, μόλις είχε αντιληφθεί πως δεν ήταν μόνοι στο δωμάτιο. Η στιγμή για χάδια είχε τρυπώσει ανάμεσά τους, είχε χωθεί στα σεντόνια, δεν ήξερε να πει ρητά τι θέλει, αλλά της έκαναν το χατίρι."
Σελίδα 123, από το μυθιστόρημα η
Σπηλιά του Ζοζέ Σαραμάγκου.
Αυτούς που προσκαλώ εγώ στο παιχνίδι είναι τρεις φίλες από τις οποίες οι δυο τους ενώ έχουν λογαριασμό στο Google δεν έχουν ακόμη φτιάξει blog, την
Δανάη και την
Dimi και η άλλη η
Ανέφελη, η οποία ενώ έχει ήδη blog δεν έχει ξεκινήσει να γράφει σε αυτό ακόμη.
Πάσα επίσης δίνω και στον παλιόφιλο σπάμερ
Fox που με θυμήθηκε στο προηγούμενο post μου. (Επλίζω μόνο να μην παρεξηγηθούν ο
Jon και ο
ανώνυμος...)
Τέλος, την πιο θερμή πρόσκλησή μου την αποστέλλω σε έναν νέο αλλά πολύ αγαπημένο φίλο, ο οποίος έχει ένα από τα ωραιότερα και πιο ζεστά blog το οποίο σίγουρα αξίζει να το επισκεφθείτε.
Στον φίλο μου τον
Βασίλη.