ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ: Derevo - ‘Ketzal’

Πέμπτη 18/05/06 Θέατρο 'Αμαλία'


Διαβάζοντας αρχικά το πρόγραμμα της Θεατρικής Άνοιξης η παράσταση ‘Ketzal’ της ομάδας χορού Derevo από την Ρωσία μάλλον μου φάνηκε η λιγότερο ελκυστική από όλες. Θες λίγο το γενικό ύφος της περιγραφής, θες λίγο οι φωτογραφίες που περισσότερο δίνουν μια χρωματική εντύπωση της παράστασης παρά ένα κάποιο θεματικό της στίγμα, δεν ξέρω...

Το ευχάριστο -έχοντας πια δει την παράσταση- είναι ότι...έπεσα έξω. Και μάλιστα πολύ!

Είναι ένα θέαμα που μάλλον δεν περιγράφεται και σίγουρα δύσκολα αποτυπώνεται σε λέξεις και εικόνες. Είναι από αυτά τα πράγματα που μόνο αν τα ζήσεις μπορείς να νιώσεις τη μαγεία τους. Και αυτή η παράσταση είχε κάτι παραπάνω από μαγεία.

Η μινιμαλιστική (και αυτή τη φορά) σκηνή του Αμαλία μεταμορφώθηκε σε έναν παράξενο πλανήτη – ή τη Γη;-, τον οποίο κατοικούν αλλόκοτα ανθρωπόμορφα ‘πλάσματα’ με αρχέγονες κινήσεις και πρωτόγονα ένστικτα. Η σύλληψη του έργου και η ευφάνταστη σκηνοθεσία γεμάτη με οπτικά ευρήματα αποδίδει άκρως επιτυχημένα την εικόνα αυτού του ‘πολιτισμού’.

‘Πλάσματα’ με 6 πόδια, 2 πόδια χωρίς σώμα, μια υπέροχη σκηνή γέννησης, το θήλασμα των ‘πλάσμάτων’ από τη μάνα με το ‘κακοφτιαγμένο’ μικρό να μη βρίσκει θηλή, είναι μερικές σκηνές που ίσως να αφήνουν να διαφανεί, έστω και λίγο, η αίσθηση του έργου.

Οι εξαιρετικοί χορευτές σχεδόν ολόγυμνοι με ξυρισμένα κεφάλια, –χωρίς ποτέ η γύμνια να είναι αυτοσκοπός ή να επιχειρεί να γίνει ‘στυλ’- δίνουν απόλυτα την αίσθηση του αλλόκοτου η οποία ενίσχυεται και από το μη φυσικό γεγονός της απουσίας του ήχου της αναπνοής τους (παρά την εξοντωτική χορογραφία) και το κενό βλέμμα τους που ήταν εστιασμένο στο άπειρο. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε μία σκηνή (αυτή της φώτο) η χορεύτρια για δύο σχεδόν λεπτά δεν έκανα ούτε έναν βλεφαρισμό!

Στο τελευταίο μέρος της παράστασης έριξαν στην σκηνή δύο μεγάλους κάδους με νερό και αφήσαν ένα λάστιχο να τρέχει συνέχεια δίνοντας έτσι μια υδάτινη αίσθηση στη σκηνή, άρχιζοντας όλοι μαζί να βουτάνε στο έδαφος και να γλυστρούν πάνω του. ‘Επειτα άρχισαν να τινάζουν με δύναμη βρεγμένα πανιά δημιουργώντας ένα είδος βροχής. (Γίναμε και λίγο μούσκεμα, αλλά...χαλάλι τους!)

Το πιο αμφίβολο μέρος της παράστασης ήταν η πτώση μιας –ίδια το... Gollum!- χορεύτριας από την σκηνή στα πρώτα καθίσματα του θεάτρου (ακριβώς μπροστά μου βρε παιδί μου!...) Οι περισσότεροι πίστεψαμε πως μάλλον πρόκειται για ατύχημα, όμως έμεινε εκεί ακίνητη και συνέχισε μετά από λίγο όταν και οι υπόλοιποι χορευτές κατέβηκαν από την σκηνή. Πάντως αν ήταν μέσα στη χορογραφία, πρέπει να πω ότι ήταν πολύ αληθοφανές και σίγουρα πολύ επικίνδυνο! (Θα μάθω όμως αν ήταν, που θα μου πάει...)

Η παράσταση έκλεισε με την επιβλητική σκηνή ενός ήλιου να ανατέλει πάνω από το νερό.

Μετά τα χειροκροτήματα οι χορευτές μας χάρισαν μια ακόμη μικρή σκηνή όπου για πρώτη φορά παίρνουν ανθρώπινη μορφή και αρχίζουν να παίζουν και να συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά.

Photo by Elena Iarovaia

Έχοντας δει ήδη τρεις παραστάσεις στη φετινή ‘Θεατρική Άνοιξη’ –εντυπώσεις από το αρκετά καλό επίσης ‘Το χαμόγελο της γιαγιάς’ της Μάνιας Παπαδημητρίου εν καιρώ- για μια ακόμη χρονιά ο θεσμός αυτός αποδεικνύει το προσεγμένο πρόγραμμά του και τις άκρως ενδιαφέρουσες επιλογές του, αλλά δυστυχώς κυρίως μας κάνει να διαπιστώνουμε τη γενικότερη θεατρική φτώχεια της πόλης τις υπόλοιπες μέρες του έτους...