ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ: ‘Othello’

Δευτέρα 22/05/06 Θέατρο ‘Αμαλία’

Το Εθνικό Θέατρο ‘Ivan Vazon’ της Σόφιας, στο πλαίσιο της Θεατρικής Άνοιξης παρουσίασε απόψε το έργο ‘Οθέλλος’ του Γουιλέλμου Σαίξπηρου (έτσι αναφέρεται στο πρόγραμμα της παράστασης).

Το πρόγραμμα εκτός των άλλων αναφέρει:
«Η σύγχρονη παράσταση στην οποία όλοι οι ρόλοι εκτελούνται μόνο από άντρες, όπως στην εποχή του Σαίξπηρου, είναι ένα είδος αναζήτησης. Μια αναζήτηση, αλλά όχι σε κάτι ξεχασμένο στο παρελθόν αλλά σε κάτι καινούργιο ή τουλάχιστον σε κάτι διαφορετικό από το γνωστό και συνηθισμένο»

Ο βουλγάρικος θίασος επιχείρησε να παρουσιάσει το κλασικό έργο του Σαίξπηρ σε μια πολύ ελεύθερη απόδοση. Δυστυχώς όμως η απόδοση/διασκευή του έργου ήταν τόσο κακόγουστη και ασυνάρτητη που μόνο ως παρωδία θα μπορούσε να εκληφθεί. Και λέω θα μπορούσε γιατί ούτε καν αυτό καταφέρνει.

Η σκηνοθεσία της Λίλιας Αμπατζίεβα μπορεί να χαρακτηριστεί επιεικώς ως απαράδεκτη. Το σκηνικό, μια κακόγουστη σιδηροκατασκευή με δύο κούνιες και ένα γκρίζο φόντο κρύο, οι φωτισμοί αδιάφοροι και αμήχανοι και η μουσική εκνευριστικά παρούσα σε όλη τη διάρκεια της παράστασης να υπογραμμίζει τα πάντα, η γκάμα της οποίας ξεκινούσε από μουσική μπαρόκ και ρομαντικής εποχής και έφτανε ως το ‘Ω! Κάρολ’ και άγριο τεκνομπίτ!
Οι παντελώς επίπεδες και ‘φωνακλάδικες’ ερμηνείες δε, ήταν ακριβώς στο ύφος και το επιπέδο –χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής- του θιάσου της...Αγγέλας στο ‘Παρα πέντε’!

Αυτό που μάλλον επιχείρησε να κάνει η σκηνοθέτις ήταν μια αποδομήση του έργου και να αποβάλλει ίσως, την όποια σοβαρότητα που το περιβάλλει. Όμως για κάτι τέτοιο χρειάζεται θάρρος –που μάλλον είχε υπέρ το δέον- έμπνευση, γούστο και κυρίως άποψη. Δυστυχώς, από ότι φάνηκε τα τελευταία δεν τα είχε καθόλου. Εκτός και αν σκηνές όπως όταν ο Οθέλλος τριπλάρει μια μπάλα του μπάσκετ (!) και καθώς ‘ανακρίνει’ την Αμαλία σε κάθε ερώτηση του την πετά στο κεφάλι της, ή το ραπάρισμα του Γιάγκου (ναι, έτσι τον λέει στο πρόγραμμα τον Ιάγο...) θεωρούνται ως στιγμές μεγάλης έμπνευσης....

Από την άλλη, το γεγονός της συμμετοχής μόνο αντρών ηθοποιών στην παράσταση (και στους γυναικείους ρόλους) -σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία- το μόνο που τελικά καταφέρνει είναι να αποδίδει πιο πολύ σαν ένα κακόγουστο σκετσάκι των 'Α.Μ.Α.Ν.' παρά σαν «κάτι διαφορετικό από το γνωστό και συνηθισμένο» . (Άσε που ένας από τους ηθοποιούς έμοιαζε με τον Εικοσιδυό...)

Ίσως όλα αυτά να μπορούσαν, δοσμένα λίγο διαφορετικά να είχαν τουλάχιστον μια κάποια ‘cult’ αξία.
Που ξέρεις όμως, μπορεί τελικά και να ‘χουν. Στο τέλος άκουσα και κανα δυο ‘Μπράβο!’....

Φωτογραφία παράστασης: Πάβελ Τσερβένκοβ