"Ελεύθεροι πολιορκημένοι" Χοροθέατρο Κ.Θ.Β.Ε.

«Οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" είναι μια παράσταση για την ελευθερία. Ακροβατεί ανάμεσα στο χρόνο της Ελληνικής Επανάστασης και στις σύγχρονες επαναστάσεις. Η πολιορκία του Μεσολογγίου είναι και εδώ, όπως και στο έργο του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού, μια μεταφορά για την έννοια της ελευθερία. Το Μεσολόγγι είναι ο περίκλειστος τόπος της ελευθερίας -ατομικής, συλλογι-
κής, της παγκόσμιας ειρήνης- τόπος που γίνεται ολοένα πιο ουτοπικός. Και η Έξοδος είναι αναπόφευκτη.»
(Πηγή: cultureguide.gr)

Η νέα παραγωγή του χοροθέατρου του Κ.Θ.Β.Ε. "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη εως και τις 28 Μαϊου σε σκηνοθεσία και χορογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου.

Για την επιλογή του θέματος ο ίδιος αναφέρει:
"Η περίοδος του ρομαντισμού με ενδιέφερε ανέκαθεν και ο Διονύσιος Σολωμός είναι ένας ρομαντικός ποιητής. Επιπλέον ήθελα να προσεγγίσω ξανά ένα ελληνικό θέμα, έχοντας κάνει ήδη έναν κύκλο με έργα όπως "Η Μνήμη των Κύκνων", "Ο Ταξιδιώτης του Χειμώνα" και "Το δωμάτιο του IgoR".

Μια δυνατή ως και προκλητική παράσταση στην οποία όλες οι σκηνοθετικές και χορογραφικές εμμονές του Κωνσταντίνου Ρήγου είναι παρούσες. Στοιχεία που διέπουν τα περισσότερα έργα του όπως η pop (εώς και life style) αισθητική, το γυμνό, η πρόκληση ως αυτοσκοπός είναι όλα εδώ.

Είναι φανερό από τις μέχρι τώρα δουλειές του Ρήγου ότι έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργό ο οποίος δεν πάσχει από έλλειψη ιδεών. Δυστυχώς όμως δεν είναι λίγες οι φορές που αυτές –αν και πολλές φορές εμπνευσμένες- μένουν μετέωρες λειτουργώντας έτσι χωρίς συνοχή με το υπόλοιπο έργο.

Στο «Ελεύθερους Πολιορκημένους» η συγκεκριμένη αντίθεση γίνεται περισσότερο φανερή από ποτέ. Ενώ δυνατά σημεία υπάρχουν από την αρχή της παράστασης, στην συνέχεια αυτά παραμένουν αστήριχτα φανερώνοντας έτσι μια έκδηλη σκηνοθετική αμηχανία. Για παράδειγμα, η αρχική σκηνή με την συνεσταλμένη ανάγνωση του ομώνυμου ποιήματος του Διονύσιου Σολωμού από έναν χορευτή και η βίαιη διακοπή της από την υπόλοιπη ομάδα των χορευτών, (οι οποίοι στη συνέχεια μετατρέπουν τη σκηνή σε ένα τεράστιο dance club) αποτελεί ένα έξυπνο σχόλιο το οποίο δίνει πετυχημένα την αντίθεση του τρόπου ζωής, σκεψης και αξιών του χτες με το σήμερα. Αυτή όμως η δυνατή στιγμή αποδυναμώνεται αυτόματα από την πολύ μεγάλη της διάρκεια.

Άλλες φορές οι ιδέες αποδυναμώνονται από την συνεχή τους επανάληψη. Η σκηνή π.χ. όπου όλοι οι χορευτές δημιουργούν ένα είδος ανθρώπινου βράχου για να ανέβει πάνω τους ένας χορευτής ο οποίος υψώνει μια σημαία, λειτουργεί αρκετά επιβλητικά, παρολαυτά ακυρώνεται από την πολλαπλή της επανάληψη.

Η συνεχής παρουσία των εμμονών του σκηνοθέτη από την άλλη -σχεδόν σε κάθε έργο του-, δυστυχώς εδώ φαίνεται ότι δε λειτουργεί τόσο ως μια δημιουργική άποψη, αλλά περισσότερο σαν ένας τρόπος απόκτησης μιας αναγνωρίσιμης ταυτότητας. Το επαναλαμβανόμενο λ.χ. βίαιο ξεγύμνωμα των χορευτών τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν άστοχο σεναριακά.

Στα θετικά της παράστασης, το μινιμαλιστικό αλλά παράλληλα άκρως λειτουργικό σκηνικό του Διονύση Φωτόπουλου, και η πολύ καλή μουσική επένδυση του Δημοσθένη Γρίβα.

Εν κατακλείδι οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" είναι μια δυνατή παράσταση, από έναν χορογράφο που έχει δώσει ως τώρα αρκετά αξιόλογα δείγματα δουλειάς. (Ξεχωρίζουν στη μνήμη το πολύ καλό περσινό "Δωμάτιο του Ιγκόρ", και το αγαπημένο "Χειμωνιάτικο Ταξίδι" όπου οι παραστάσεις δίνονταν για περίπου μόνο 10 θεατές και την μετατροπή όλων των χώρων του Βασιλικού Θεάτρου -από τα παρασκήνια εώς το υπόγειο- σε ένα ζωντανο μουσείο σύγχρονης τέχνης όπου τα εκθεματα ήταν οι ίδιοι οι χορευτές!)

Το έργο περιλαμβάνει σκηνές που σίγουρα παραμένουν στη μνήμη του θεατή (λ.χ. η αιμοτοβαμένη χορεύτρια, το ευλαβικό ντύσιμο του χορευτή, το σπάσιμο του ζαχαρωτού τσολιά....) Μάλλον όμως χρειάζονταν περισσότερη εμβάθυνση και προσοχή στην ανάδειξη αυτών των δυνατών σημείων.

..................................

Εντυπώσεις και απόψεις επίσης για το Χοροθέατρο του Κ.Θ.Β.Ε. στο νεοσύστατο ιστολόγιο Ανήσυχες Μέρες.