Τηλεοπτική μνήμη και φαστ φουντ σκέψη

Δεν είναι λίγες οι φορές που μου έρχεται στο μυαλό αυτή η σκηνή από την άκρως ξεκαρδιστική θεατρική παράσταση Let The Donkey Go των υπέροχων Peepolykus που είδαμε στη Θεσσαλονίκη στο περσινό Fringe Festival.Ένας λοχαγός, αποφασίζει για μια μυστική παρακολούθηση να μεταμφιεστεί φορώντας (ενώ φορά την στρατιωτική του στολή) απλώς... ένα ναυτικό καπέλο. Ένας αφελής στρατιώτης μπαίνει στο γραφείο του και νομίζει ότι είναι κάποιος άλλος και τον διατάζει να φύγει! Ο λοχαγός βγάζει το καπέλο για να του δείξει ότι μεταμφιέστηκε και ο στρατιώτης αρχίζει να λέει στον λοχαγό του ότι κάποιος άγνωστος με άσπρο καπέλο ήταν στο γραφείο του. Ο λοχαγός φορά ξανά το καπέλο και ο στρατιώτης τον ξαναδιατάζει να φύγει. Ο λοχαγός βγάζει το καπέλο και ο στρατιώτης, που η μνήμη και η συνδυαστική σκέψη του αγγίζουν τα επίπεδα του μηδέν, ξαναλέει στον λοχαγό ότι κάποιος άγνωστος ήταν στο γραφείο του!..

Κάθε φορά μου έρχεται στο μυαλό αυτό το σκετς όταν παρακολουθώ τα σκάνδαλα που κατά καιρούς εμφανίζονται σαν φωτεινοί κομήτες στις τηλεοπτικές οθόνες και τα οποία ταράζουν με χαρακτηριστική σκηνοθετική μαεστρία τις συνειδήσεις των τηλεθεατών (βρε όλοι πέφτουν από τα σύννεφα...) Και έπειτα, όπως ξαφνικά εμφανίστηκαν έτσι ξαφνικά να ξεχνιούνται από τους πάντες σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Είναι τότε που τα δελτία σταματούν να φοράνε το άσπρο καπέλο τους και όλα επανέρχονται στην θέση τους σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μέχρι εκείνη την στιγμή. Οι πρωταγωνιστές σκανδάλων μέσα σε μια στιγμή χαίρουν εκτίμησης από τους πάντες -μέχρι και υπουργοι μπορεί και να φτάσουν να γίνουν...-, γεγονότα και παγκόσμιες απειλές (γρίπες, πόλεμοι, αρρώστιες, τρομοκρατικές απειλές...) ξεχνιούνται στην στιγμή λες και οι συνειδήσεις όλων χορεύουν στο ρυθμό που κρατούν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Για λίγο όμως. Μέχρι που τα δελτία θα αποφασίσουν να ξαναφορέσουν το άσπρο τους καπέλο. Μας διακατέχει πια, όπως πολύ πετυχημένα κάποιος είπε, μια τηλεοπτική μνήμη. Διαρκεί όσο διαρκεί και η πλαστή ειδησεογραφικη επικαιρότητα. Λειτουργούμε σαν να μας είναι πιο βολικό κάποιος άλλος να διαμορφώνει την δική μας κρίση και καθημερινά να μας την φέρνει έτοιμη σερβιρισμένη. Σαν να λέμε "κάτσε να ανοίξω την τηλεόραση να σου πω τι σκέφτομαι". Κάτι σαν φαστ φουντ σκέψης... Καταναλώνουμε τυποποιημένες κρίσεις και σκέψεις –τι και αν δεν έχουν κανένα θρεπτικό συστατικό- μαγειρεμένες με ιδιαίτερη επιδεξιότητα από τους μετρ της τηλεθέασης και της τηλεχειραγώγησης. Αποτέλεσμα; Η δημιουργία υπέρβαρων μυαλών που ούτε ένα βήμα σκέψης παραπέρα δεν μπορούν να κάνουν από μόνα τους. Μόνο με δεκανίκια να μπορούν να κινούνται. Και το χειρότερο να έχουν εθιστεί σε αυτό...

Αλλά τώρα θα μου πεις, που να κάθεσαι να μαγειρεύεις μόνος σου...