Σύντομα κινηματογραφικά

Αυτήν την εβδομάδα στους κινηματογράφους της πόλης προβάλλονται -και επαναπροβάλλονται- αρκετές ενδιαφέρουσες εώς και πάρα πολύ καλές ταινίες. Είναι ευχάριστο το γεγονός ότι από την Πέμπτη βγήκαν ξανά στις αίθουσες αρκετές οι οποίες είχαν σταματήσει να παίζονται πριν λίγο καιρό. Είναι έτσι μια ευκαιρία να δούμε κάποιες που δεν τις είχαμε προλάβει.

Μια πολύ καλή πρόταση από τις νέες ταινίες της εβδομάδας είναι η ταινία "Πιο παράξενο και από παράξενο". Μια γλυκιά και ανθρώπινη ταινία με μια τρυφερή σουρεαλιστική υπόθεση, χωρίς από την άλλη να καταφεύγει σε υπερβολές ή σε ασκήσεις ύφους. Η υπόθεση της: Ένας τακτικός και τυπικός υπάλληλος που ζει μια καθημερινή ρουτίνα ανακαλύπτει ότι είναι ήρωας ενός μυθιστορήματος το οποίο γράφεται τώρα και η συγγραφέας του βιβλίου είναι αυτή καθορίζει την εξέλιξη της ζωής του. Με ένα πολύ καλό καστ -ο πρωταγωνιστής 'γράφει' εξαιρετικά- αυτή η ταινία αποτελεί μια μικρή έκπληξη η οποιά θέτει και μερικά φιλοσοφικά αλλά και λογοτεχνικά ερωτήματα. Κατά πόσο για παράδειγμα ένας συγγραφέας αγαπάει τους ήρωές του;..

"Το πορτρέτο: Η αλλόκοτη ματιά της Ντιάν Άρμπους" είναι μια ταινία βιογραφία της εξαιρετικής φωτογράφου Ντιάν Άρμπους οι οποία έγινε γνωστή για τις φωτογραφίες της με θέμα διάφορους αλλόκοτους και παράξενους ανθρώπους. Άτολμη και αρκετά στερεότυπη εστιάζει σε μια πολύ μικρή πτυχή της ζωής της και το σίγουρο είναι πως κάποιος που δεν γνωρίζει το έργο της δεν θα καταλάβει το παραμικρό για το μεγαλείο του έργου της. Δείτε καλύτερα κάποιο λέυκωμά της, διαβάστε το δοκίμιο της Susan Sontag "On photography" όπου αναφέρεται αναλυτικά στο έργο της ή απλώς... διαβάστε το αντίστοιχο post του enteka.

Το "Άρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου" είναι μια αρκετά καλογυρισμένη και προσεγμένη ταινία (ειδικά στο πρώτο μέρος της) από τον σκηνοθέτη του "Τρέξε Λόλα, τρέξε" Τομ Τίκβερ. Το μόνο ίσως αρνητικό της είναι ότι... είναι πολύ πιστή στην υπόθεση του βιβλίου. Ακούγεται παράξενο αυτό, όμως αυτό που θέλω να πω είναι ότι ίσως θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν ο Τίκβερ επιχειρούσε να εστιάσει περισσότερο στον ήρωα του βιβλίου του Ζίζκιντ, με τη μοναδική ικανότητα που διαθέτει να οσμίζεται τα πάντα εξαιρετικά, και κυρίως στον ψυχισμό και τον εσωτερικό του κόσμο.

Το "Σαράγεβο σ' αγαπώ" είναι μια ακόμη ταινία οι οποία αναφέρεται στις ανοιχτές πληγές που άφησε ο πρόσφατος πολέμος στην Γιουγκοσλαβία. Παρότι είναι μια ειλικρινής και ενδιαφέρουσα κινηματογραφική απόπειρα το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας αποδεικνύεται αρκετά "λίγο".

Το "Shortbus" ασχολείται με τη γενιά (αλλά και κοινωνική τάξη...) της σύγχρονης Αμερικής η οποία παρότι κάνει συνεχώς έρωτα με τους πιο απίθανους τρόπους και συνδυασμούς δεν μπορεί τελικά να βιώσει τον πραγματικό οργασμό και την αληθινή απόλαυση. Δυστυχώς το ίδιο αποδεικνύεται και για την ταινία η οποία ενώ στην αρχή παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, στο τέλος φαίνεται να είναι και αυτή 'ανοργασμική' μη ξέροντας στην ουσία ο σκηνοθέτης τι θέλει να πει και που θέλει να καταλήξει. Πολύ καλή πάντως η εμβόλιμη αρτιστική απεικόνιση της Νέας Υόρκης σε σημεία της ταινίας.

"Τα Παιδιά των Ανθρώπων" η οποία επαναπροβάλλεται αυτήν την εβδομάδα, πρόκειται για μια σκληρά ρεαλιστική μελλοντολογική ταινία που έχει πολλά να πει και προβληματίζει το θεατή. Η συγκλονιστική σκηνή της γέννησης πάντως θα μένει για καιρό στην μνήνη σας. Από την άλλη όμως παρά το πολύ καλό αποτέλεσμα της ταινίας, νιώθω ότι στο σύνολό του το σενάριο -χωρίς να μπορώ να εντοπίσω ακριβώς τι- κάτι του έλειπε...

Το "Paris je t' aime" είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή 18 ταινιών μικρού μήκους από πολλούς αξιόλογους σκηνοθέτες με θέμα τι άλλο φυσικά; το Παρίσι. Οι περισσότερες από αυτές μου άρεσαν αρκετά εώς πάρα πολύ και νομίζω ότι είναι μια ταινία που αξίζει κάποιος να τη δεί και θα περάσει καλά.

Το "Prestige" από την άλλη, το οποίο ακούστηκε πάρα πολύ, δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου. Φλύαρο, τετριμμένο, και εν τέλει αδιάφορο και βαρετό με μια θολή εξήγηση της υπόθεση και του μυστυρίου το οποίο περιβάλλει όλη την ταινία, με τόσες ανατροπές (στο τέλος της αποκλείεται να βγάλεις ένα απολύτως ξεκάθαρο συμπέρασμα) που φτάνεις να λες, "εντάξει μεγάλε, ότι πεις!..." Σε κάποιον που του άρεσε, ας κάνει μια προσπάθεια παρακαλώ να μου εξηγήσει τι ακριβώς γίνεται... Α, και μη διαβάσετε αυτό!* ;-)

Τα ψηφιακά κινούμενα σχέδια του "Happy feet", που σχεδόν κοπιάρουν το εξαιρετικό περσινό ντοκιμαντέρ "Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα" από τη Γαλλία, είναι μια ταινία χωρίς σπιρτάδα και φαντασία, με ελάχιστο χιούμορ, προβάλλοντας ένα σαθρό, ρηχό και επιφανειακό οικολογικό μήνυμα. Η υπόθεση επίσης κατά βάθος, ενώ φαινομενικά επιχειρεί το αντίθετο, κρύβει μια εξαιρετικά ρατσιστική στάση. Αν το σκεφτούμε καλύτερα τέτοιου είδους υποθέσεις (εδώ ένας παράφωνος πιγκουίνος που κανείς δεν του κάνει παρέα για την ιδιαίτερα άσχημη φωνή του, μέχρι όμως λίγο πριν το τέλος της ταινίας, τότε δηλαδή που με τις δεινές χορευτικές του ικανότητες σώζει την κοινότητα τους και μετατρέπεται αυτομάτως σε ήρωας...) τι λένε στην ουσία; Για να σε αποδεχτεί η κοινωνία δεν πειράζει αν έχεις κάποιο φυσικό πρόβλημα ή μια ιδιαιτερότητα. Αρκεί απαραίτητα όμως να έχεις κάποιο άλλο εξαιρετικό τελέντο. Αν δεν έχεις όμως τίποτα να επιδείξεις τότε μην το σκέφτεσαι να γίνεις αποδεκτός! Πέσε καλύτερα στον Καιάδα...

To "O άνεμος χορεύει το κριθάρι" το είδα -επιτέλους!- πριν από λίγες μέρες στο ανακαινισμένο Κολοσσαίον και διαπίστωσα ότι δικαιολογεί την φήμη του με το παραπάνω! Εξαιρετικός Κεν Λόουτς σε μια από τις καλύτερές ταινίες της καριέρας του.

Μη με ρωτάτε όμως αν είναι η καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία της χρονιάς γιατί εδώ θα διχαστώ ανάμεσα σε αυτήν και στο καταπληκτικό "Οι ζωές των άλλων" -αλλά φυσικά και στην επόμενη-. Μέσα σε ένα ψυχρό κοινωνικό πλαίσιο μια εξαιρετική ανθρώπινη ιστορία. Ακόμη και αν τελικά δεν σου αρέσει η ταινία ή αν την βρεις λίγο... προπαγανδιστική, το σίγουρο πάντως είναι ότι αξίζει να την δεις μόνο και μόνο για την καταπληκτική ερμηνεία -α λά Άντονι Χόπκινς ίσως στα "Απομεινάρια μιας Μέρας"...- του εξαιρετικού Ούλριχ Μούχε που παίζει μόνο με τις -μη- εκφράσεις του! Δείτε την τώρα που παίζεται ακόμη.

Η ταινία όμως που μάλλον μου έχει αρέσει περισσότερο φέτος (μαζί με το Babel ίσως) και την οποία παρότι την έχω δει εδώ και δυο μήνες περίπου αυτή δουλεύει ακόμη στο μυαλό μου, είναι το εξαιρετικό κατα τη γνώμη μου "Κλίματα Αγάπης" του τούρκου Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν. Μια απολύτως ανθρώπινη ταινία με έντονες εσωτερικές εντάσεις και μια λιτή υπόθεση η οποία αφορά μια ερωτική σχέση που διαλύεται και η οποία διαθέτει μια καταπληκτική σκηνοθετική ματιά. Ένα απλό και αφαιρετικό σενάριο που φαινομενικά δεν διαθέτει πολλά αλλά που όμως από την άλλη αυτό είναι και το βασικό της προτέρημα. Οι ήρωες τις δεν έχουν έτοιμα στο στόμα τους τα λόγια ούτε ακόμα και στις εντάσεις τις ταινίες όταν δηλαδή περιμένεις από αυτούς ως θεατής την σωστή ατάκα. Ο Τσειλάν έτσι καταφέρνει να νιώθεις ότι δε μιλάει ο σεναριογράφος της ταινίας αλλά οι ίδιοι οι ήρωες της. Οι αδυναμίες και λάθη τους προβάλλονται μάλιστα εκεί που αρχίζεις να νομίζεις ότι έχεις αρχίσει να βγάζεις κάποια ασφαλή συμπεράσματα για αυτούς. Με τον τρόπο αυτό δεν μπαίνεις ούτε για μια στιγμή σε ένα δίπολο και στη λογική του να βρεις ποιος έχει το σωστό και ποιος το λάθος μέσα στην σχέση. Το σωστό και το λάθος άλλωστε ενυπάρχει πάντα μέσα στους ανθρώπους, πόσο μάλλον στις σχέσεις τους. Οι ήρωες μπορεί να μην λένε πολλά, η ταινία όμως λέει πάρα πολλά για αυτούς. Ο παραλληλισμός της παντως (που όπως είδα έγινε από πολλούς) με τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και τις αδυναμίες αυτού θεωρώ ότι είναι εντελώς άστοχος. Μπορεί να περιέχουν τα ίδια συστατικά, η διαφορά όμως βρίσκεται στο πως κάποιος θα τα χειριστεί αυτά. Και ο Τσεϊλάν φαίνεται να ξέρει να το κάνει αυτό πολύ καλά. Τέλος δώστε προσοχή σε μικρές και ασήμαντες λεπτομέριες, μικρές ατέλιες στην κινηματογράφιση που ο σκηνοθέτης αφήνει σκοπίμως στην ταινία οι οποίες όμως την καταστούν με έναν πολύ ωραίο τρόπο ακόμη πιο ρελιστική. Προσέξτε για παράδειγμα τη μύγα στα μαλλιά της ηρωίδας όταν αυτή κλαίει, τον πρωταγωνιστή που σκοντάφτει ενώ ανεβαίνει ένα λόφο, τον ταξιτζή που ψάχνει με τόσο αληθινό τρόπο μέσα στο ταξί ένα χαρτί να σημειώσει κάτι, την ηρωίδα στην σκηνή του τέλους να ρουφά τη μύτη της... (καλά εσείς τώρα βέβαια αν θέλετε σταθείτε μόνο στο φουντούκι...)

Δεν ξέρω αν θα σας την προτείνω. Μερικά πράγματα που μιλάνε τόσο πολύ στην καρδιά σου δε μπορείς να τα προτείνεις. Απλά τα νιώθεις μέσα σου και καμιά φόρα καταφέρνεις να μιλήσεις για αυτά...

(Α, και προς Θεού! Μην διαβάσεται με τίποτα αυτό!*..)

...........................

-Επίσης ενδιαφέρουσες και υποσχόμενες ταινίες -τις οποίες δεν έχω δει- και προβάλλονται στις αίθουσες είναι η "Βασίλισσα", το "Fast food nation", "Angel-a", "Little miss sunshine", και ίσως το "Αντιγράφοντας τον Μπετόβεν".

(*Αλήθεια, μου αρέσει πολύ να διαβάζω αντίθετες –ειλικρινείς όμως- γνώμες και απόψεις. Πιο πολύ ακόμη και από αυτές με τις οποίες συμφωνώ μαζί τους!)