Da capo, στον 958

Το πρώτο post της χρονιάς στο blog θέλοντας να είναι ένα ευχάριστο και κατα κάποιο τρόπο αισιόδοξο θέμα, αποφάσισα να είναι σχετικό με μια ραδιοφωνική εκπομπή που ακούω αρκετά τακτικά και θα ήθελα να την προτείνω.

Δεν θα ήθελα να ανοίξω το θέμα της σχεδόν απόλυτης μιζέριας και της άκρατης κοινοτοπίας στο ραδιοφώνο από την μια άκρη της μπάντας των fm της Θεσσαλονίκης έως την άλλη γιατί η συζήτηση θα είναι πολύ μεγάλη. Το μόνο που μπορώ να πω και το οποίο μπορεί ίσως με μια φράση να περιγράψει περιεκτικά την κατάσταση των fm της πόλης, είναι ότι "το ραδιόφωνο μαραίνεται εδώ...", παραφράζοντας βεβαία σήμα έντεχνου (;) σ ταθμού της πόλης.

Για να μην είμαι όμως απόλυτος, η αλήθεια ότι μέσα σε αυτήν την αδιάφορη μέσα στα αναμασήματά της ραδιοφωνική πραγματικότητα ευτυχώς υπάρχουν μερικές αρκετά αξιόλογες εξαιρέσεις που σώζουν την γενικότερη κατάσταση.

Ένας σταθμός που το πρόγραμμά του αξίζει την προσοχή και οποίος σε γενικές γραμμές ξεπερνά την μετριότητα -έχοντας βέβαια αδυναμίες που επιδέχονται βελτίωση- με αρκετές ενδιαφέρουσες ως και πολύ καλές εκπομπές είναι ο 958 της ΕΡΤ3 (εκεί άλλωστε μεταδίδονται και τα Διαμάντια μας, που το πας αυτό;..).
Μια από αυτές είναι και η μουσική εκπομπή "Da Capo" κάθε μεσημέρι από τις 13:00 εώς τις 14:00 με τον Πάρη Παρασχόπουλο στην επιμέλεια και την παρουσίαση της.
Το εναρκτήριο σήμα της εκπομπής είναι ένα πολύ όμορφο, τρυφερό και χαριτωμένο απόσπασμα από την ταινία Πρόβα Ορχήστρας του Fellini (έτσι τουλάχιστον νομίζω αλλά αν κάνω λάθος ας με διορθώσει κάποιος ή...ας με επιβεβαιώσει) όπου ένας μαέστρος δίνει οδηγίες στους μουσικούς της ορχήστρας για την εκτέλεση της μουσικής, σε μια υπέροχη σύνθεση του Νίνο Ρότα ασφαλώς, οι οποίοι χαριτολογούν μεταξύ τους κατά την διάρκεια της πρόβας.

Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον την εκπομπής είναι οι φαινομενικά εντελώς ετερόκλιτες μουσικές επιλογές της. Το πρόγραμμα για παράδειγμα μιας εκπομπής μπορεί να ξεκινήσει με μια παλιά ηχογράφηση ενός ρεμπέτικου του Βαμβακάρη, να συνεχίσει με Rolling Stones, να περάσει μετά από μια όπερα του Verdi, μετά να παρουσιάσει έναν αφρικανό μουσικό που παίζει ένα σχεδόν άγνωστο παραδοσιακό όργανο και να καταλήξει, πριν μεταδώσει έναν Γάλλο τραγουδιστή και ένα jazz ή latin συγκρότημα, σε μια συμφωνία του Mahler!
Κι όμως όλα αυτά δένουν απολύτως αρμονικά μεταξύ τους. Αυτή η ‘αυθαίρετη’ σύνδεση των κομματιών αποδεικνύεται ένας πολύ ειλικρινής τρόπος παρουσίασης πολυποίκιλων μουσικών προτιμήσεων. Άλλωστε ένας ακροατής δεν ακούει μόνο ένα είδος ούτε από την άλλη η καλή μουσική ανήκει σε ένα και μόνο είδος.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι όλα αυτά -κάτι το οποίο δυστυχώς είναι πια πολύ σπάνιο στο ραδιόφωνο...- συνοδεύονται από σύντομες αλλά πολύ περιεκτικές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για κάθετι που μεταδίδεται, με ιστορικά μουσικά γεγονότα ή βιογραφίες καλλιτεχνών, χωρίς όμως αυτές να είναι παρουσιασμένες με ένα στεγνό η ακαδημαϊκό ύφος μιας και σχεδόν πάντα είναι συνοδευμένες και από υποκειμενικές προτάσεις και απόψεις από τον ίδιο τον Π. Παρασχόπουλο, δημιουργώντας έτσι μια αμεσότητα μεταξύ ραδιοφωνικού παράγωγού και ακροατή και μια ειλικρίνεια, νιώθοντας σαν να ακούς ένα πρόγραμμα ενός φίλου.
Η μόνη ίσως ‘ένσταση’ για την εκπομπή είναι το γεγονός ότι σχεδόν όλα λέγονται αρκετά χαμηλόφωνα με αποτέλεσμα αν κάποιος έχει στο περιβάλλον που ακούει την εκπομπή κι άλλους θορύβους είναι σχεδόν αδύνατον να ακούσει αυτά που λέγονται. Όμως όπως λέει και κάποιος φίλος (δικός μου και του 958...) η λύση είναι τα ακουστικά!
Δεν πειράζει όμως, ας είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Εκπομπές σαν και αυτήν είναι πραγματικα πολύτιμες. Οι φίλοι του ραδιοφώνου ας στηρίζουμε ότι αξίζει και έχει ενδιαφέρον!

(tick! tick! tick! tick!..)
-“Da capo!”