Βίος και Πολιτεία του Νικόλα Άσιμου, Δίχως καβάτζα καμιά

Ακόμη μία πρό(σ)κληση μέσω blogs για ένα "παιχνίδι" και αφού με προσκαλεί σε αυτό η καλή φίλη Ανέφελη, τότε και εγώ δεν μπορώ παρά να ανταποκριθώ. Αυτό που η πρόκληση ζητά από τους συμμετέχοντες είναι ο καθένας να γράψει τρία τραγούδια που όταν τα ακούει του φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Αρχικά σκεφτόμουν να γράψω ένα τραγούδι που με κάνει να δακρύζω από συγκίνηση, ένα που με κάνει να κλαίω από τα γέλια και ένα για το οποίο κλαίω και μόνο ...που υπάρχει. Τελικά αποφάσισα να αναφερθώ μόνο σε ένα το οποίο ανήκει στην πρώτη περίπτωση (ε, δεν είναι για χόρταση αυτά τα πράγματα...).


Μόλις πριν από μια-δυο μέρες τελείωσα την εξαιρετική και συγκινητική βιογραφία του Νικόλα Άσιμου "Βίος και Πολιτεία του Νικόλα Άσιμου, Δίχως καβάτζα καμιά", που έγραψε ο δημοσιογράφος Γιώργος Ι. Αλλαμανής, και την οποία πριν από χρόνια όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο την είχα ξεκινήσει αλλά δεδομένου ότι εκείνη την εποχή ζούσα στον αστερισμό των μισοτελειωμένων βιβλίων, το (δανεισμένο) βιβλίο έμεινε να χάσκει με τον σελιδοδείκτη στην μέση...

Δεν θα σταθώ στο ποιος είναι ο Άσιμος (δε νομίζω πως εδώ έχει και νόημα άλλωστε) αλλά στην υποδειγματικά μεθοδική έρευνα που πριν από μερικά χρόνια έκανε ο Αλλαμανής και η οποία συνθέτει ένα βιβλίο ντοκιμαντέρ της τόσο αντιφατικής αλλά και παράλληλα τόσο αυθεντικής και γνήσιας ζωής του αυτόχειρα τραγουδοποιού. Πολυάριθμες πληροφορίες, πολλά άγνωστα περιστατικά, συνεντεύξεις με φίλους και συνεργάτες, απόψεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά, αναλυτικοί κατάλογοι με τα τραγούδια του, τις συναυλίες του, τις ηχογραφήσεις του, μέχρι και τα σπίτια στα οποία διέμεινε, καταφέρνουν με έναν εξαιρετικό τρόπο να φωτίσουν τον βίο και την προσωπικότητα του Άσιμου. Αν και είναι εμφανές ότι ο συγγραφέας είναι θαυμαστής του Άσιμου (διαφαίνεται άλλωστε σε όλο το βιβλίο αλλά αποδεικνύεται και μόνο από τον ζήλο και το πάθος που πραγματοποίησε την έρευνα) παρολαυτά αποφεύγει με κάθε τρόπο τις υπερβολικά συναισθηματικές και υποκειμενικές απόψεις όπως και οποιαδήποτε μορφή μυθοποίησης της ζωής του αλλά και του ίδιου, καταφέρνοντας να κρατήσει ιδιαίτερα περίτεχνα και αρκετά επιδέξια τις πολύ λεπτές ισορροπίες της επιθυμητής αντικειμενικής καταγραφής. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλά περιστατικά που αναφέρονται κάθε άλλο από κολακευτικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν για τον Άσιμο όπως και ότι από τις ελάχιστες φορές που εκφράζει μια ξεκάθαρη άποψη μέσα στο βιβλίο είναι όταν καυτηριάζει ανθρώπους που μετά τον θάνατο του με διάφορες δηλώσεις τους βοήθησαν (σκόπιμα;) στην μυθοποίησή του φαινόμενου Άσιμου.

Είναι αρκετές φορές που έχω σκεφτεί πως το έργο ενός βιογράφου, για πολλούς και διάφορους λόγους, πρέπει να είναι μια εξαιρετικά υπεύθυνη εργασία. Στην περίπτωση του λογοτεχνικού ντοκιμαντέρ (γιατί στην πραγματικότητα περί κάτι τέτοιου πρόκειται) "Βίος και Πολιτεία του Νικόλα Άσιμου, Δίχως καβάτζα καμιά" ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής έγραψε ένα έργο που σέβεται τον αναγνώστη, την γνώση, την αντικειμενικότητα, την ιστορία, την μνήμη, την μουσική, τον Νικόλα. Τον ευχαριστούμε για την έρευνα και του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για το βιβλίο που μας χάρισε.

Και για να καταλήξω στην πρόκληση του παιχνιδιού, φτάνοντας στην κορύφωση του βιβλίου και στο τέλος της ζωής του Άσιμου είναι αδύνατον να μην συγκινηθείς και να μην φορτιστείς συναισθηματικά. Ένα τραγούδι του Άσιμου που μέσα στην εξαιρετική απλότητά του ξεχειλίζει από συναίσθημα, παιδικότητα, αγάπη, θάνατο αλλά και αγνή και δυνατή μελαγχολία και το οποίο και μόνο που διάβασα προς το τέλος του βιβλίου του στίχους του μου ήταν αδύνατον να καταφέρω να συγκρατήσω τα δάκρυα στα μάτια, είναι το παρακάτω: