Monday, April 18, 2011

Νανουρίσματα

Ετοιμαζόμουν σήμερα, μικρή μου, να γράψω ένα post, όπου θα συγκέντρωνα σε μια λίστα τα τραγούδια και τις μουσικές που σου τραγουδάμε εγώ και η μαμά σου τις πρώτες μέρες της ζωής σου, εγώ λιγάκι περισσότερο γιατί έχω την χαρά της ευθύνης να σου τραγουδώ τα βράδια μέχρι να κλείσεις τα ματάκια σου, να την έχεις για όταν μεγαλώσεις, έτσι για να ξέρεις ποιες ήταν οι πρώτες μουσικές που έφτασαν στα αυτάκια σου που τίποτα δεν τους ξεφεύγει και ακούν τα πάντα. Θα σου ‘γραφα πως εκτός από τα συνήθη ύποπτα ροκ τραγούδια, τους καινούργιους δίσκους των Μωρών στη Φωτιά, και των Μαύρη Μαγιονέζα που έχεις ήδη ακούσει τόσο συχνά από την κοιλιά της μαμάς, ακόμη και σε συναυλίες, τις πολύ πρώτες ώρες και μέρες στο κρεβάτι σου αυτοί που σε έκαναν να χαλαρώνεις και να κοιμάσαι ήσυχη ήταν ο Μότσαρτ και ο Μεγάλος Ερωτικός. Συμβατικές ασφαλείς επιλογές. Θα σου ‘γραφα ότι την μερίδα του λέοντος στην λίστα με τα τραγούδια που τραγουδάμε τώρα την κατέχουν τα τραγούδια του Ρασούλη, από την Εκδίκηση της Γυφτιάς έως τους τελευταίους του δίσκους. Θες γιατί σχεδόν πάντα ήξερε να βγάζει τον καλύτερο εαυτό των συνθετών που τον μελοποιούσαν, γιατί ο μπαμπάς σου λατρεύει την λαϊκότητά του και την σκωπτική και φιλοσοφική διάθεσή του, γιατί οι λαϊκοί ρυθμοί των τραγουδιών του είναι πολύ σαφείς και ξεκάθαροι και οι παραγωγές τους πάντα προσεγμένες, θες που και η απώλεια του λίγες μόνο μέρες μετά από τότε που ήρθες εσύ στον κόσμο να υπήρξε αφορμή να ξαναμπούν στο cd player του σπιτιού, όχι μετά από πολύ καιρό, όλοι οι δίσκοι του. Θα σου έγραφα ότι μας άρεσε να τραγουδάμε το Σουξεδιάρικο (δήμαρχος εγώ δεν είμαι για να μου παραπονιέσαι), τον Κυρ Εισαγγελέα (με την Τζένη την ωραία), το Ήρθανε Δύσκολοι Καιροί, (τίποτα να μην μου δίνουν, εγώ δίνομαι…), το Καθόμουνα στου Λέντζου, το Χαβαλεδιάρικο (τι κι αν είσαι απ' τη Λιβύη...) το Λένε και την Μοιραία, το Τίποτα δεν Πάει Χαμένο, το Τι Γυρεύεις Μεσ’ την Κίνα Τσάκι Τσαν, το Ριξ’ το Έξω κι Είσαι Μέσα, ακόμη και τις Νταλίκες... Θα σου έγραφα πως στην κορυφή των αγαπημένων δίσκων που άκουγες και σου άρεσαν από τις πρώτες μέρες ήταν ο πρώτος δίσκος από τους Δάρνακες και ότι η σίγουρη συνταγή που σου τραγουδούσα, χωρίς μουσική, για να σε πάρει ο ύπνος στα χέρια μου, όσο και αν ίσως σου φανεί παράξενο, ήταν η τριπλέτα Θεοδωράκη Διότι Δεν Συνεμορφώθην, Στην Ανατολή, Μην ξεχνάς τον Ωρωπό. Θα σου σημείωνα και το America Insurrecta από το Canto General, το μόνο μας ξενόγλωσσο που λέγαμε. Θα σου ‘λεγα ότι η μαμά σου έγραψε ατέλειωτα χιλιόμετρα με εσένα αγκαλιά πάνω-κάτω στο δωμάτιο με το Χρυσόψαρο, την Συννεφούλα και την Οδό Σανταρόζα. Θα σου ‘γραφα και τόσα αλλά σκόρπια τραγούδια που ακούγαμε και λέγαμε πολύ συχνά, το Είναι Παλιό το Λιμάνι, την Συννεφιασμένη Κυριακή, το Χάθηκε το Φεγγάρι, το Κοντά στα Ξημερώματα, τον Σταυρό του Νότου…

Αυτά έβαζα στο μυαλό μου σε τάξη και ετοιμαζόμουν σήμερα να σου γράψω αυτό το post, ώσπου μετά από την απογευματινή μας βόλτα περνώντας με το αυτοκίνητο έξω από το μουσικό σπίτι του Παπάζογλου, το Αγροτικόν του, και το σημερινό φευγιό του, η θλίψη με κατέλαβε εξαπίνης, εκεί που δεν το περίμενα αν και την λυπηρή είδηση της ξέραμε από το πρωί. Έτσι, σήμερα, το μόνο που θέλω καρδούλα μου να σου ζητήσω, είναι να με συγχωρέσεις, γιατί εσύ όλα τα καταλαβαίνεις, που απόψε θα σου πω με έναν κόμπο στο λαιμό εκείνο το τραγουδάκι που λέμε κάθε βράδυ και σου αρέσει τόσο. Εκείνο που λέει για τον κυρ Διευθυντή των δίσκων…

Οι μάγκες μπορεί να μην υπάρχουν πια αλλά εσύ μην μου ανησυχείς. Όταν ζεις την ζωή σου έτσι που στο τέλος να άξιζε που την έζησες το σίγουρο, όπως έχει πει και ο Ρασοΰλης, είναι πως Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει ανυπαρξία…

4 Comments:

Blogger καλημέρα said...

α, ρε Νάσο...

18 April, 2011 08:06

 
Blogger Unknown said...

...με έναν κόμπο στο λαιμό... αλλά και τι αντιφατικά συναισθήματα!

20 April, 2011 15:33

 
Anonymous katerina said...

τυχερή η καρδούλα σου με τόσο ωραία ακούσματα...

08 July, 2011 09:16

 
Blogger Eleni Kazana said...

Το διαβάζω ετεροχρονισμένα..Μια δύσκολη μέρα για σένα και την καρδούλα σου. Μια μέρα, που έξω και μέσα και παντού, είναι τόσο μελό και κλισέ κι αληθινά, βουρκωμένη. Και μόνο ένα μου βγαίνει να σου πω: ευτυχώς! Ότι και να μας βρίσκει, ευτυχώς που είμαστε έτσι. Οι άλλοι που είναι αλλιώς, μπορεί να περνάνε καλύτερα. Αλλά εγώ δεν το αλλάζω με τίποτε αυτό το χιλιοπληγωμένο ευτυχώς..

28 September, 2015 14:04

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home