31 Δεκεμβρίου 2007 στην Αριστοτέλους

Σχεδόν κάθε χρόνο παραμονή της πρωτοχρονιά βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης λίγο για ψώνια, λίγο για δώρα, λίγο για βόλτα, λίγο για φωτογραφίες, λίγο για όλα. Είναι πια γνωστό ότι στην Αριστοτέλους τέτοιες μέρες είναι η χαρά του σκυλάδικου. Η αρχή γίνεται με την ...εμβληματική Γιορτή των Αγγέλων στις αρχές του Δεκεμβρίου και η κορύφωση φτάνει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς όπου το μεσημέρι δεν φτάνει ο πανζουρλισμός από κόσμο, τα παρκαρισμένα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, έρχονται να συμπληρώσουν το εορταστικό σκηνικό και μερικές δεκάδες μπουζουκοντουμπερλεκοηλεκροντεσιμπέλ, τα οποία ξέφυγαν από κάποιο πολιτιστικό κέντρο της πόλης φορώντας μαύρα γυαλιά για να κρύβουν τα πρησμένα από το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας μάτια και με πρησμένη φωνή για να σου σφυροκοπήσουν ανηλεώς τα αυτιά σου και να καταλάβεις ότι είναι μέρα γιορτινή. Το βράδυ λίγο πριν να μπει ο χρόνος και λίγο μετά πραγματοποιείται η τελική μεγαλοπρεπής σεκάνς της φαρσοκωμωδίας...

Σήμερα φτάνοντας στην Τσιμισκή με Αριστοτέλους ακούω από τη πλατεία με αρκετό echo, λόγω της απόστασης και λόγω του γεγονότος ότι η σκηνή φέτος ήταν στημένη ανάποδα, δηλαδή με θέα προς την θάλασσα, έξω από το Ολύμπιον, ένα τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ωχ, λέω μέσα μου, "όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω" είναι οι φετινοί... Κατεβαίνω προς τα εκεί για να πάρω μια οπτικοακουστική γεύση από το πρόγραμμα και με έκλπηξη διαπιστώνω ότι φέτος δεν πρόκειται για ένα από τα γνωστά σκυλοπρογράμματα. Το πρώτο που πρόσεξα, πέρα του ρεπερτορίου είναι κάτι που προσέχω αρκετά στα προγράμματα μαγαζιού. Τις φάτσες των μουσικών. Σχεδόν πάντα οι μουσικοί σε τέτοια μουσικά σχήματα έχουν αυτές τις ψυχρές ανέκφραστες μούρες, που εκτός του ότι μπορεί καμιά φορά να διασκεδάσουν μεταξύ τους, κοροϊδεύοντας συνήθως την τραγουδίστρια ή γελώντας με τα καμώματα του κοινού (σ.σ.: ανταλλαγή βλέμματος κοίτα ένα μαλάκα), έχουν αυτό το μόνιμο ύφος ήρθα για να κάνω την δουλειά μου και να φύγω. Αυτή την φορά όμως, δεν ήταν έτσι. Το σχήμα που έπαιζε έδινε την αίσθηση ότι όλοι ήταν μια παρέα μεταξύ τους. Πέρα από αυτό όμως, το βασικότερο είναι ότι οι ερμηνείες και οι ενορχηστρώσεις ήταν αξιοπρεπέστατες. Και ενώ κατέβηκα για να δω δυο λεπτά γιατί είχα να κάνω άλλα, τελικά έμεινα πάνω από 3/4 της ώρας. Η καλύτερη στιγμή δε, ήταν όταν στην κρητική διασκευή του "Μέσα μου ο αέρας που φυσά" του Αγγελάκα και των Επισκεπτών (τολμώ να πω ότι ήταν καλύτερη από αυτή του δίσκου) σηκώθηκε με ένα απίστευτα ωραίο χορό μία γιαγιά, χαρακτηριστική φυσιογνωμία της πλατείας Αριστοτέλους (έχω την εντύπωση ότι είναι μικροπωλήτρια). Ωραίο πρόγραμμα, ωραίο σχήμα. Μου άρεσε τόσο που ήθελα να γράψω για αυτούς και ρωτώντας έμαθα είναι το σχήμα που παίζει κάθε Παρασκευή και Σάββατο στη Βάρδια. Εμ, έτσι εξηγείται...


Και εκεί που πήρα απόφαση να φύγω, λίγο πιο πάνω πέφτω σε ένα άλλο σχήμα. Πλανόδιοι σέρβοι τσιγγάνοι μουσικοί με χάλκινα (όχι τα γνωστά δικά μας που περιφέρονται στις κατάμεστες ταβέρνες στο Μοδιάνο) οι οποίοι πιθανόν είναι αυτοί που υπό την διεύθυνση (και όχι σε μουσική) του Μπρέγκοβιτς παίζουν στις ταινίες του Κουστουρίτσα. Έπαιζαν τόσο καλά που σε μισή περίπου ώρα που στάθηκα εκεί είχαν πουλήσει σίγουρα 80 με 100 cd. Βέβαια επειδή μιλούσαν σλάβικα οι περισσότεροι προτού αγοράσουν το cd ήταν διστακτικοί, ρωτούσαν να μάθουν από που είναι το συγκρότημα, αλλά μόλις άκουγαν "Serbia", εντάξει, τους έφευγαν οι όποιες αναστολές... Το πήρα και εγώ. Επειδή δεν γράφει τίτλους των τραγουδιών στο cd είχα μια φοβία ότι μπορεί και να 'ταν καμία αρπαχτή. Τελικά όμως είναι πολύ καλό. Περιέχει αρκετές ενδιαφέρουσες διασκευές γνωστών κομματιών και μια από αυτές είναι και η παρακάτω:

Ζορμπάς/Στρώσε το στώμα σου

Και μια ακόμη:

Bolero του M. Ravel

Φεύγοντας ανέβηκα και πιο πάνω στην Αριστοτέλους όπου είχε ακόμη μία σκηνή όπου εμφανίζονταν ένα παραδοσιακό μουσικό συγκρότημα του Δήμου το οποίο όσο στάθηκα -κάνα πέντε λεπτά- έπαιζε διάφορα ηπειρώτικα και μακεδονικά τραγούδια. Ωραίοι και αυτοί (όχι σαν κάτι χορωδίες του Δήμου που κάποια στιγμή έτυχε να ακούσω...).
Συζητώντας με φίλους μου είπαν ότι είχε και σε άλλα μέρη της πόλης μουσικά σχήματα και ότι ήταν καλά. Ήταν ευχάριστη έκπληξη που αποδεικνύει πως υπάρχουν και άλλη τρόποι για να γίνουν οι εορταστικές εκδηλώσεις στην πόλη. Δεν χρειάζεται να δίνονται ένα κάρο χρήματα για να (μην) ακούσουμε φίρμες της Heaven και του Ρόδον live.

Και κάτι τελευταίο. Άκουσα ότι μερικοί παραπονέθηκαν ότι φέτος η πόλη δεν στολίστηκε τόσο πολύ. Συμφωνώ μαζί τους, μόνο που εγώ το ευχαριστήθηκα! Είναι που είναι βρώμικη και κακάσχμημα χτισμένη η πόλη, της βάζουν και αυτά τα στολίδια που τις περισσότερες φορές είναι εντελώς κιτς (να μη θυμηθώ την εκτρωματική Ορχήστρα των Αγγέλων...) και μοιάζει μετά σαν γριά πουτάνα -που κάποτε τραγουδούσαν για αυτήν οι Τρύπες- η οποία βάφεται με έντονο κόκκινο ρουζ της λαϊκής...

Καλή χρονιά σε όλους!