Μια ανύποπτη φωτογραφία

Πολύ συχνά αναρωτιέμαι πόσες άραγε να είναι οι φωτογραφίες στις οποίες η εικόνα μας έχει απαθανατιστεί. Και δε μιλώ για αυτές τις φωτογραφίες που συνειδητά όλοι μας βγάζουμε εμάς ή τους φίλους μας με σκοπό να θυμόμαστε αυτά που έχουμε ζήσει για να διασώσουμε την εικόνα μας στην αιωνιότητα, ή με έναν υποσυνείδητο τρόπο να επιβεβαιώσουμε την ατομικότητά μας (φωτογραφίζομαι άρα υπάρχω) αλλά ούτε και για εκείνο το πλήθος των φωτογραφιών που οι κάμερες του Μεγάλου Αδερφού της νομοθετημένης δημόσιας κατασκοπείας μας τραβούν καθημερινά. Μιλάω για εκείνες στις οποίες συμμετέχουμε ακούσια, χωρίς την θέλησή μας, ως δράση ή απλώς ως φόντο, κυρίως σε δημόσιους χώρους όπου τραβιούνται συνήθως αναμνηστικές φωτογραφίες. Κάποιος που τραβά ένα τοπίο, ένα μνημείο και εσύ που τυχαίνει να βρίσκεσαι εκείνη την στιγμή μέσα στην οπτική εμβέλεια του φακού της φωτογραφικής μηχανής. Το ότι δεν συμμετέχεις συνειδητά στο κάδρο της φωτογραφίας, όπως επίσης και το ότι κι ο ίδιος ο φωτογράφος δεν σε ενέταξε συνειδητά μέσα σε αυτό, δεν σημαίνει πως εσύ δεν εντυπώθηκες στο φωτογραφικό φιλμ ή στα ψηφιακά pixel του αισθητήρα και πως η εικόνα σου δεν άρχισε να ταξιδεύει μέσα στην μεγάλη ή μικρή αιωνιότητα στην οποία θα ζήσει η φωτογραφία.

Είμαι απόλυτα σίγουρος πως αν κάποιος μπορούσε να συγκεντρώσει αυτές τις φωτογραφίες και να δημιουργήσει ένα προσωπικό λεύκωμα θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα συνηθισμένα μας άλμπουμ με τις στημένες πόζες που όλοι μας τραβάμε ως αναμνηστικές και πιθανόν το λεύκωμα αυτό να αποτύπωνε μια πιο αληθινή, ανεπιτήδευτη και πιο αντιπροσωπευτική εικόνα του εαυτού μας. Γιατί όταν στήνεσαι για μια φωτογραφία, τις περισσότερες φορές, αυτόματα χάνεται και η μισή αλήθεια της.

Πολλές φορές τα έχω σκεφτεί όλα αυτά. Όπως και ότι πολύ θα μου άρεζε να είχα την δυνατότητα να συλλέξω όλες τις φωτογραφίες στις οποίες χωρίς να το γνωρίζω συμμετέχω κι εγώ ως απλός περαστικός που συνελήφθη από έναν φωτογραφικό φακό.

Πριν από μερικές μέρες λοιπόν, συζητώντας με μια φίλη εδώ στο Leuven στο Βέλγιο όπου βρίσκομαι αυτές τις μέρες, μου έδωσε την ψηφιακή της μηχανή για να δω τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει εκείνη την ημέρα. Ξαφνικά, ανακαλύπτω πως σε μια από αυτές κάπου στο βάθος είμαι μέσα και εγώ χωρίς η ίδια μάλιστα να το έχει καταλάβει πως με έχει φωτογραφίσει! Της δείχνω την εικόνα μου/της, την ευχαριστώ και τις ζητάω να μου την στείλει. Η φωτογραφία που ανύποπτα η φίλη Andreea με τράβηξε και μου έδωσε χαρά (στην οποία εκείνη την στιγμή και εγώ επίσης φωτογραφίζω κάποιους άλλους …ανύποπτους) είναι η παρακάτω:

Ανακαλύψτε με!