Πανούσης vs Ορθοδοξία 1-0

"Αντιδράσεις πιστών προκάλεσαν οι αφίσες του Τζίμη Πανούση, που εμφανίζεται αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη. Αιτία τόσο οι αφίσες του, όπου απεικονίζεται ως ιερωμένος με φωτοστέφανο και φέρει στο στήθος εικόνα όπου το κεφάλι της Παναγίας έχει αντικατασταθεί από κεφάλι κότας και ο Χριστός από ένα αβγό, όσο και σχόλιά του κατά της Ορθοδοξίας, στη διάρκεια του προγράμματός του.

Μέλη του Ορθόδοξου Συλλόγου «Αγιος Βασίλειος» συγκεντρώθηκαν το βράδυ του περασμένου Σαββάτου έξω από το νυχτερινό κέντρο όπου εμφανίζεται ο Τζ. Πανούσης για να διαμαρτυρηθούν. Κρατούσαν ελληνικές σημαίες και πλακάτ με το σταυρό, ζήτησαν να διακοπούν οι παραστάσεις, έψαλαν το «Τη υπερμάχω» και φώναξαν συνθήματα όπως «Ορθοδοξία ή θάνατος», «Ελλάδα σημαίνει Ορθοδοξία» και «Πανούση φύγε απ' τη Θεσσαλονίκη». Οπως είπαν, ο Τζ. Πανούσης, τόσο στις αφίσες όσο και στο πρόγραμμά του, βρίζει τα θεία και την Παναγία, κάτι που προκάλεσε την αγανάκτησή τους.
(...)"

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/10/2006

Εντάξει Τζιμάκο, την βγάλαμε και φέτος…

Juliette and the Licks στην Θεσσαλονίκη!

Όχι, δεν πρόκειται για αστείο.
Οι Juliette and the Licks το Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2006 έρχονται αποκλειστικά στη Θεσσαλονίκη στην Αποθήκη του Μύλου! Περισσότερα για την είδηση από τον δημόσΧιο καταδότη της Γιάννη Σημαντήρα, όπως επίσης (σύντομα όμως γιατί η είδηση είναι τόσο φρέσκια που ακόμη δεν ανακοινώθηκε εκεί...) και στο site της διοργανώτριας εταιρίας της συναυλίας Kazandb, η οποία όπως φαίνεται ανεβάζει πολύ τον πήχη τον απαιτήσεών μας για το μέλλον. Και καλά κάνει! Της αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.

Θα είμαστε εκεί!

ABSOLUT THESSALONIKI

Και αφού κλείσαμε τα ελεύθερα πάρκινγκ της πόλης, αφού πιάσαμε όλα τα πεζοδρόμια που μπορεί κάποιος να περπατήσει, αφού δεν αφήσαμε μισή ράμπα στην πόλη ελεύθερη για καρότσια, ήρθε τώρα η ώρα να γεμίσουμε και τους "άδειους" χώρους των πλατειών. Και από που να ξεκινήσουμε; Μα φυσικά από την πλατεία Αριστοτέλους. Μα πώς δεν το είχαμε σκεφτεί ως τώρα; Τόσος ελεύθερος χώρος να πηγαίνει έτσι αναξιοποίητος;.. Ας τον γεμίσουμε με αυτοκίνητα λοιπόν! Να ελαφρύνουμε λίγο και το κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Α, και μην ακούσω κανέναν ότι τον ενοχλεί η θέα των αυτοκινήτων! Τραπεζοκαθίσματα δεν θέλετε, συντριβάνι δεν θέλετε, αυτοκίνητα δεν θέλετε, μήπως επιτέλους θα πρέπει να σκεφτείτε να κάνετε κάτι για αυτόν τον υπερβολικό σας αρνητισμό;..

Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ!..

Και συμπληρωματικά για το ίδιο θέμα το παρακάτω κειμενάκι από την Leigh-Cheri. Η πρώτη πρόταση στα κείμενά μας είναι κοινή εντελώς συμπωματικά. Όπως φαίνεται η ίδια οργή μας κυβερνάει...

Και, φυσικά! Αφού πιάσαμε όλα τα πεζοδρόμια, τις διαβάσεις, τις ράμπες για τα καροτσάκια, ακόμα και την παραλία, ήρθε και η σειρά της Αριστοτέλους. Γιατί; Αυτή θα την γλύτωνε; Κανένας σεβασμός, κανένας χώρος για τους πεζούς, για να μη μιλήσω για μαμάδες με μωρά και άτομα με ειδικές ανάγκες, για τα οποία ολόκληρη η πόλη είναι απροσπέλαστη.

Αλλά τι μας νοιάζει; Αυτοί ας παν και στον Καιάδα. Εδώ επικρατούν οι ισχυροί. Και μόνο αυτοί.

Κατά τ` άλλα, όλοι, νυν και υποψήφιοι, έχουν «οράματα» και μας μιλούν για «έργα». Και το parking της Αριστοτέλους έργο της διοίκησης είναι; Αυτό το αποτυπωμένο χάλι; Να το χαίρεστε! Μας συγκινεί αφάνταστα η αγάπη σας για την πόλη!

Αντί να «έχετε οράματα» δεν ξυπνάτε λίγο, να στείλετε κανέναν γερανό να μαζέψει αυτές τις λαμαρίνες που μας έχουν κατακλύσει; Και τότε ίσως κάποιον να πείσετε ότι ενδιαφέρεστε για την Θεσσαλονίκη.

Κάθε φορά που μια τέτοια λαμαρίνα μου κλείνει το δρόμο σε διάβαση ή στο πεζοδρόμιο μου `ρχεται να πατήσω πάνω της για να περάσω. Εγώ θα κυνηγηθώ στην περίπτωση αυτή; Μα τι να κάνω άλλο; Να πετάξω;..

Δύο συναυλίες για τον Άλκη

Πριν λίγο καιρό σε ένα παλιότερο post έκανα λόγο για την μεγάλη σημασία της αίσθησης της παρέας στις συναυλίες. Για αυτήν τη ζεστή και φιλική αίσθηση που νιώθεις όταν πηγαίνεις σε μια συναυλία και αυτούς που βλέπεις πάνω στην σκηνή δεν τους βλέπεις μόνο σαν κάποιους μουσικούς, αλλά πρώτα από όλα σαν κάποιους καλούς φίλους με τους οποίους βρεθήκατε σε ένα ραντεβού που δώσατε. Ίσως να μην μιλήσεις ποτέ μαζί τους, αλλά όμως από την αλλη η μουσική -και η τέχνη γενικότερα- δεν συνιστά πρώτα από όλα μια μορφή επικοινωνίας; Μια επικοινωνία η οποία μερικές φορές είναι ακόμη πιο σημαντική και από την άμεση και συνηθισμένη επικοινωνία. Είναι τότε που δεν βλέπεις πια μόνο τον καλλιτέχνη, αλλά βλέπεις τον άνθρωπο. Είναι τότε που συντελείται μια μικρή υπέρβαση που καταφέρνει να εξαφανίσει την διαχωριστική μπάρα μεταξύ μουσικών και κοινού, και παράλληλα να ενώσει μεταξύ τους την κάθε ανθρώπινη μονάδα στο κοινό με αποτέλεσμα όλοι να γίνονται ένα. Και δεν νομίζω να είναι τυχαίο πως όταν υπάρχουν αυτές οι μουσικές-ανθρώπινες σχέσεις είναι τότε που κρατούν και περισσότερο...

Ίσως αυτός ο πρόλογος να είναι λίγο μακρύς όμως ήθελα να πω ότι η κάθε τέχνη, είναι κυρίως μια επικοινωνία ανθρώπων. Μια αφορμή για να 'ρθουν πιο κοντά μεταξύ τους άγνωστοι φίλοι.
Για έναν τέτοιο φίλο λοιπόν, τον Άλκη Στάγκο, ο οποίος έχει την ανάγκη της στήριξής μας, την Παρασκευή 20 και το Σάββατο 21 Οκτωβρίου στην Υδρόγειο θα πραγματοποιηθούν δύο συναυλίες στις οποίες θα εμφανιστούν αρκετοί γνωστοί "φίλοι/καλλιτέχνες" με είσοδο 10 ευρώ.
Περισσότερα για τον Άλκη, -και μερικές ακόμη πολύ ενδιαφέρουσες και αιχμηρές σκέψεις σχετικά με αρκετούς μεμψίμοιρους (και life style μίζερους θα συμπλήρωνα εγώ) της πόλης μας- μπορείτε να μάθετε από το Γιάννη Σήμαντήρα σε σχετικό post του. Και τέλος όπως λέει και ο Argos (που εγώ με τη σειρά μου αντιγράφω από τον Zpi):
"Οσοι δεν νοιάζεστε για τον Άλκη, μπορείτε να πάτε μόνο για τους καλιτέχνες που παίζουν".

Περί Φωτογραφίας

Πριν από μερικούς μήνες το παρόν blog ανοίξε και δεύτερο ιστολογικό παράρτημα, εξειδικευμένο αποκλειστικά στον τομέα της φωτογραφίας. Τα προϊοντα όμως στις προσθήκες του κατάστηματος για μεγάλο χρονικό διάστημα, λόγω τεμπελιάς του προμηθευτή, ήταν απελπιστικά ελάχιστα για να δικαιολογούν την όποια κοινοποιήση της ύπαρξης του εν λόγω παραρτήματος. Τις τελευταίες όμως μέρες ο προμηθευτής βγήκε από την ραστώνη του με αποτέλεσμα η ποικιλία των ειδών του blog να εμπλουτιστεί σημαντικά. Επιπλέον βλέποντας με ικανοποίηση τα προϊοντα του στις βιτρίνες μας, μας έδωσε σαφή υπόσχεση για τακτική προμηθεία νέου και πάντα προσεγμένου υλικού.

Με μεγάλη χαρά λοιπόν σας προσκαλούμε στο νέο μας ιστολογικό κατάστημα "Περί Φωτογραφίας". Η επίσκεψή σας θα μας χαροποιήσει ιδιαίτερα, όπως και η συχνή παρουσία σας σε αυτό θα αποτελέσει μεγάλη τιμή για εμάς . -Η ονομασία του παραρτήματος είναι δανεισμένη από το ομώνυμο δοκίμιο της Susan Sontag.

Επιτέλους live ξανά o...

Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2006 στο Ξυλουργείο του Μύλου με είσοδο μόνο 5 ευρώ, θα πραγμοτοποιηθεί συναυλία στην οποία θα συμμετέχουν δύο συγκροτήματα και κάποιος του οποίου οι σόλο ηλεκτρικές εμφανίσεις με το μουσικό του σχήμα είναι πολύ σπάνιες αλλά υπερβολικά αναμενόμενες από το φανατικό κοινό του. Αυτός λοιπόν για τον οποίο μιλώ είναι φυσικά ο...

ε, δεν θα σας τα πω όλα!
Περάστε μια βόλτα από το αδερφοποιημένο blog της Leigh-Cheri και μάθετε λεπτομέρΓιες.

Φωτογραφία: Νάσος Αβδαρμάνης

Η φιλοσοφία της εβδομάδας

"Τα πανεπιστήμια δημιουργούν ειδικότητες
και όχι προσωπικότητες"

Ζορζ Πιλαλί
Λαϊκός φιλόσοφος

Αγγελάκας+Επισκέπτες στην Αποθήκη του Μύλου 07/09/06

Κατασκοπευτικό κλιμάκιο της ΠαγκόΖμιας ΟικογένΙας ΔΓιαμαντΓιών το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2006 παρευρέθηκε στην συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα και των Επισκεπτών στην Αποθήκη του Μύλου. Στο official blog της ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ. δημοσιεύονται οι μυστικές αναφορές οι οποίες συντάχτηκαν από τους αδερφούς Χριστίνα Χάσου και Mouxlaloulouda. Την φωτογραφική τεκμηρίωση ανέλαβε η ημιταπεινό'ητά μου.

Ο υπέροχος ξακαρδιστικός κόσμος των Peepolykus

Με αφορφή το προηγούμενο post, μια που αναφέρθηκα στον βρετανικό θίασο Peepolykus, είναι ευκαιρία να προτείνω το site τους και κυρίως την σελίδα τους με τα βίντεο η οποία περιέχει αρκετά ξεκαρδιστικά αποσπάσματα από τις παραστάσεις τους. Όσοι τους έχουν δει στα δύο Fringe Festival στην Θεσσαλονίκη, στην φετινή παράσταση "All In The Timing" αλλά κυρίως πέρυσι στο άκρως απολαυστικό, με ένα πραγματικά ασταμάτητο γέλιο για μιάμιση ώρα στο κοινό, "Let The Donkey Go", θα ξέρουν γιατί μιλάω. Άναρχο και σουρεαλιστικό χιούμορ (δεν είναι λίγοι μάλιστα που τους παρομοιάζουν με τους Monty Python), απίστευτα ευρηματικά gags με στοιχεία από τον βουβό κινηματογράφο και την παντομίμα, αστεία που πέφτουν με καταιγιστικούς ρυθμούς και με ένα πολύ καλό timing –η αίσθηση αυτή σίγουρα χάνεται λίγο στα αποσπάσματα-, έξυπνη σκηνοθεσία, αμεσότητα με το κοινό και κυρίως πολύ καλές ερμηνείες από τους τρεις πρωταγωνιστές των Peepolykus. Πολύ καλό ήταν το φετινό "All In The Timing" που αποτελούταν από 5 μονόπρακτα, ιδίως όμως το περσινό "Let The Donkey Go" ήταν σίγουρα ένα από τα πιο ξεκαρδιστικά θεάματα που έχω δει ποτέ μου. Ελπίζω και φέτος να έρθουν στην Θεσσαλονίκη με νέα τους δουλειά. Αν έρθουν πάντως μην παραλείψετε με τίποτα να τους δείτε!
Από τα βίντεο ενδεικτικά προτείνω 1 (Echoes), 2 (Παίζοντας με την αργή και γρήγορη κινηματογραφική ταχύτητα στο ...θέατρο!), 3 (Playstation), 4 (Κωμωδία στο ιατρείο α λα αδερφοί Μαρξ), 5 (κλείνοντας ένα ραντεβού).

Τηλεοπτική μνήμη και φαστ φουντ σκέψη

Δεν είναι λίγες οι φορές που μου έρχεται στο μυαλό αυτή η σκηνή από την άκρως ξεκαρδιστική θεατρική παράσταση Let The Donkey Go των υπέροχων Peepolykus που είδαμε στη Θεσσαλονίκη στο περσινό Fringe Festival.Ένας λοχαγός, αποφασίζει για μια μυστική παρακολούθηση να μεταμφιεστεί φορώντας (ενώ φορά την στρατιωτική του στολή) απλώς... ένα ναυτικό καπέλο. Ένας αφελής στρατιώτης μπαίνει στο γραφείο του και νομίζει ότι είναι κάποιος άλλος και τον διατάζει να φύγει! Ο λοχαγός βγάζει το καπέλο για να του δείξει ότι μεταμφιέστηκε και ο στρατιώτης αρχίζει να λέει στον λοχαγό του ότι κάποιος άγνωστος με άσπρο καπέλο ήταν στο γραφείο του. Ο λοχαγός φορά ξανά το καπέλο και ο στρατιώτης τον ξαναδιατάζει να φύγει. Ο λοχαγός βγάζει το καπέλο και ο στρατιώτης, που η μνήμη και η συνδυαστική σκέψη του αγγίζουν τα επίπεδα του μηδέν, ξαναλέει στον λοχαγό ότι κάποιος άγνωστος ήταν στο γραφείο του!..

Κάθε φορά μου έρχεται στο μυαλό αυτό το σκετς όταν παρακολουθώ τα σκάνδαλα που κατά καιρούς εμφανίζονται σαν φωτεινοί κομήτες στις τηλεοπτικές οθόνες και τα οποία ταράζουν με χαρακτηριστική σκηνοθετική μαεστρία τις συνειδήσεις των τηλεθεατών (βρε όλοι πέφτουν από τα σύννεφα...) Και έπειτα, όπως ξαφνικά εμφανίστηκαν έτσι ξαφνικά να ξεχνιούνται από τους πάντες σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Είναι τότε που τα δελτία σταματούν να φοράνε το άσπρο καπέλο τους και όλα επανέρχονται στην θέση τους σαν να μην είχε συμβεί τίποτα μέχρι εκείνη την στιγμή. Οι πρωταγωνιστές σκανδάλων μέσα σε μια στιγμή χαίρουν εκτίμησης από τους πάντες -μέχρι και υπουργοι μπορεί και να φτάσουν να γίνουν...-, γεγονότα και παγκόσμιες απειλές (γρίπες, πόλεμοι, αρρώστιες, τρομοκρατικές απειλές...) ξεχνιούνται στην στιγμή λες και οι συνειδήσεις όλων χορεύουν στο ρυθμό που κρατούν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Για λίγο όμως. Μέχρι που τα δελτία θα αποφασίσουν να ξαναφορέσουν το άσπρο τους καπέλο. Μας διακατέχει πια, όπως πολύ πετυχημένα κάποιος είπε, μια τηλεοπτική μνήμη. Διαρκεί όσο διαρκεί και η πλαστή ειδησεογραφικη επικαιρότητα. Λειτουργούμε σαν να μας είναι πιο βολικό κάποιος άλλος να διαμορφώνει την δική μας κρίση και καθημερινά να μας την φέρνει έτοιμη σερβιρισμένη. Σαν να λέμε "κάτσε να ανοίξω την τηλεόραση να σου πω τι σκέφτομαι". Κάτι σαν φαστ φουντ σκέψης... Καταναλώνουμε τυποποιημένες κρίσεις και σκέψεις –τι και αν δεν έχουν κανένα θρεπτικό συστατικό- μαγειρεμένες με ιδιαίτερη επιδεξιότητα από τους μετρ της τηλεθέασης και της τηλεχειραγώγησης. Αποτέλεσμα; Η δημιουργία υπέρβαρων μυαλών που ούτε ένα βήμα σκέψης παραπέρα δεν μπορούν να κάνουν από μόνα τους. Μόνο με δεκανίκια να μπορούν να κινούνται. Και το χειρότερο να έχουν εθιστεί σε αυτό...

Αλλά τώρα θα μου πεις, που να κάθεσαι να μαγειρεύεις μόνος σου...