Monday, January 29, 2007

Nuri Bilge Ceylan και ένα μυστικό...

Αυτό είναι το κακό με το φεστιβάλ κινηματογράφου. Για δέκα μέρες στη πόλη συντελείται ένας ατέλειωτος κινηματογραφικός και πολιτιστικός οργασμός με προβολές, ταινίες, αφιερώματα, masterclasses από δημιουργούς που θέλεις να ακούσεις, εκθέσεις, συναυλίες, happenings, αλλά που όμως και να θέλεις να προλάβεις μόνο αυτά που σου φαίνονται ενδιαφέροντα είναι εντελώς αδύνατον να το κάνεις. Και υπεράνθρωπος να ήσουν και πάλι δεν θα τα κατάφερνες! (Πόσο μάλλον αν δουλεύεις παράλληλα...) Έτσι στο τέλος του φεστιβάλ μετράς εκτός απο αυτά που είδες και αυτά που έχασες.Ένα από αυτά που δεν πρόλαβα φέτος ήταν η έκθεση φωτογραφίας "TURKEY CINEMASCOPE" του τούρκου σκηνοθέτη της ταινίας "Κλίματα Αγάπης", Nuri Bilge Ceylan. Ευτυχώς όμως υπάρχει το ίντερνετ! Στο site του σκηνοθέτη -εκτός από πληροφορίες που μπορεί να βρει κάποιος για τις ταινίες του- μπορεί να δει όλες τις φωτογραφίες της έκθεσης και μάλιστα με αρκετά ικανοποιητική ανάλυση. Εντυπωσιακές πανοραμικές φωτογραφίες από την Τουρκία (από την φύση του άλλωστε είναι εντυπωσιακό το μακρόστενο φορμά) η οποίες παρόλο που μάλλον ρέπουν λίγο επικίνδυνα προς μια καρτποσταλική καταγραφή (υπερβολικά "καθαρές" εικόνες, έντονα -πειραγμένα- και κορεσμένα χρώματα, δραματικοί ουρανοί...) έχουν τελικά αρκετή ψυχή μέσα τους και εκτός από τον εντυπωσιασμό μάλλον καταφέρνουν να σε κερδίσουν. Βέβαια νομίζω πως δεν διαθέτουν το συναισθηματικό ή νοηματικό βάθος όπως οι ταινίες του Ceylan (ως γνωστόν έχω δηλώσει θαυμαστής του "Κλίματα Αγάπης"...) αλλά αυτή η φωτογραφική πτυχή του σκηνοθέτη είναι αρκετά ως και πολύ ενδιαφέρουσα.
Α! Και ένα μυστικό λέει ο τίτλος του post...
Άκουσα ότι πιθανόν σε σε* πολύ λίγο καιρό στη Θεσσαλονίκη θα πραγματοποιηθεί μεγάλη αναδρομική έκθεση φωτογραφίας ενός κορυφαίου, παλιού, κλασικού φωτογράφου... (Μεταξύ μας αυτό ε!..)

(*Updated σχόλιο: Ο πολύς Τσαλίκης με έχει χαλάσει...)

Sunday, January 28, 2007

Loading...

Saturday, January 27, 2007

Λόγια

Δύο πράγματα που διάβασα πρόσφατα και μου άρεσαν:

-Παύλος Παυλίδης σε συνέντευξη του στον Χ. Μιχαλέρη (περιοδικό City 231, τεύχος 273):

ΧΜ: Απέναντι στα πολιτιστικά προϊόντα χαμηλής ποιότητας ποια πρέπει να είναι η αντίδραση;

ΠΠ: Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου κάνει αυτό είναι να σε βάζει να ασχολείσαι μαζί του. Πρέπει να εστιάσουμε νομίζω στο πόσο ωραία πράγματα μπορούμε να φτιάξουμε, παρά στο τι δεν κάνουν οι άλλοι καλά. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος να κάνω αυτό που με ευχαριστεί, να μένω στα καλά πράγματα που ακούω…

............................

Από το ένθετο του του συγκροτήματος Σχέδιο Πλανήτη:

"Το cd ολοκληρώθηκε χωρίς τη βοήθεια χημικών και άλλων ουσιών, πράγμα το οποίο συνιστούμε ανεπιφύλακτα σε όσους πιστεύουν ότι η έμπνευση χρειάζεται δεκανίκια ή πάνε γυρεύοντας."



Ο Παύλος Παυλίδης & B Movies και οι Σχέδιο Πλανήτη απόψε στις 22:00 στο Ξυλουργείο του Μύλου.

Wednesday, January 24, 2007

Αντικυνωνικά

Σε μια καταγωγιόβολτα στα στενά της πόλης πριν από μερικές μέρες, έπεσε για πρώτη φορά στα χέρια μου -και έγω σαν τζέντελμαν το γράπωσα για να μην χτυπήσει- ένα οχτασέλιδο φωτοτυπημένο ασπρόμαυρο αμυντικοεπιθετικό, σοβαροαστείο, ξεβολευτικό, πολυχρηστικό φυλλάδιο (ιδανικό και για τον καθαρισμό τζαμιών) με τίτλο "Αντικυνωνικά" (ήτοι αντισκυλάδικα ασούμε;..) -τεύχος Δεκέμβρης 2006- το οποίο σχολιάζει και σατυρίζει με έναν πανέξυπνο και καυστικό τρόπο την επικαιρότητα, τα ΜΜΕ, την πολιτική, αλλά και τον ειδυλλιακό, αγνό και ανέμελο τρόπο ζωής στην ξενερωτική πόλη της Θεσσαλονικης και το οποίο περιέχει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες στήλες.

Η δισέλιδη στήλη των Αντικυνωνικών "Ειδήσεις από το μέλλον" όπως απροκάλυπτα μας αποκαλύπτει ο τίτλος της, περιέχει ειδήσεις από το μέλλον.
Ακολουθούν δύο από αυτές:

2199: Την τέταρτη δόση του αναδρομικού επιδόματος των 103 ευρώ εισέπραξαν τα δισέγγονα των δικαιούχων εκπαιδευτικών του 2006. Η καταβολή της πέμπτης δόσης θα γίνει σε χρόνο που θα προκύψει από την επόμενη διεύλεση του κομήτη Halley.
7789: Άγνωστοι λήστεψαν αρτοαποστολή και με την απειλήνεροπίστολου γεμάτου με νερό της ΕΥΑΘ, άρπαξαν 37 φρατζόλες, 2 κιλά φρυγανιές ολικής αλέσεως και 12 κουλούρια. Η αστειονομία έχει εξαπολύσει το πατροπαράδοτο ανθρωποκυνηγητό.


Ενδιαφέρουσα δε η νέα στήλη, στο σαλόνι των Αντικυνωνικών, "Μας γράφετε, σας γράφουμε κι εμείς", όπου οι αναγνώστες του φυλλαδίου στέλνουν ερωτήσεις πάνω σε καυτά θέματα και ο συντάκτης Κότας Τζουράρεις απαντά.Μια από αυτές τις ερωτήσεις είναι του κ. Μανώλη Εφάμιλλου, (Ραλλίας Χρηστίδου 5, Αθήνα) ο οποίος ρωτά:
-Θα ήθελα να μάθω αν τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι η πιτυρίδα, η αναξιοπιστία των χρωμοσαμπουάν, η κυτταρίτιδα και το το τοπικο πάχος.
Απάντηση των Αντικυνωνικών:
Και βέβαι όχι! Είναι και τα πακέτα σύνδεσης των κινητών, η ελλιπής ενημέρωση για τα νέα
ringtones, η τερηδόνα, το ντύσιμο και η έλλειψη ελέυθερου χρόνου για περισσότερη τηλεθέαση.

Τέλος παραθέτω δύο αντιπροσωπευτικά απόσπασμάτα από την στήλη "Αντιπληροφόρηση":
"Ωραίος ο νονός των περιοχών της συμβασιλεύουσας: Ο Εύοσμος βρωμάει, η Ευκαρπία κατάξερη, το Τσινάρι γεμάτο φρικιά, η Καλλιθέα δεν βλέπει ούτε την τύφλα της, τι μένει, η Μενε-μένη;"

Και το καλύτερο:
"Θα ήθελα να παρακαλέσω τους Goin' Through να μην χτυπάνε τόσο ανελέητα το σύστημα από μέσα, γιατί θα πέσει προς τα έξω και θα πλακώσει ανθρώπους που είναι ακόμη εκεί."
Σωστός!..

Αναζητήστε τα Αντικυνωνικά στα καλά φαρμακεία, στους κάδους απορριμάτων που αναγράφουν κάλπη, στα παγκάκια του Σέιχ Σου, στους σταθμούς του μετρό και στην υποθαλάσσια αρτηρία και ως ένθετο σε άλλα παραμύθια ή στα περιοδικά Κοινωνική Συνενοχή, Απάθεια και Καλό Βόλεμα.

Update:

Μετά την πολύκροτη ανάρτηση του συγκεκριμένου post και την τεράστια δημοσιότητα που απλόχερα το blog μας χαρίσε στα "Αντικυνωνικά", επικοινώνησε μαζί μας ο ιδρυτής/εκδότης/διευθυντής/αρχισυντάκτης/αρθρογράφος/στάιλ έντιτορ/
σύμβουλος τυπογραφείου/θυρωρός/καφετζής (το παιδί για όλες τις δουλειές τελοσπάντων στα γραφεία των Αντικυνωνικών ασούμε) με μια οργισμένη μέσα στην ευγένεια της επιστολή διαμαρτυρίας, στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει χαρακτηριστικά:

"...Έπειτα από την αυθαίρετη πράξη της στην οποία προβήκατε, χωρίς μάλιστα καμιά προηγούμενη έγγραφη άδεια, υπογεγγραμένη ασφαλώς με την απαραίτητη σύννομη παρουσία συμβολαιογράφου, της αποσπασματικής δηλαδή δημοσιεύσης άρθρων του ξεβολευτικού πολυχρηστικού μας φυλλαδίου, βρισκόμαστε δυστυχώς στην λυπηρή, αλλά απολύτως αναγκαία θέση, να απαιτήσουμε την άμεση ανάρτηση ολόκληρου του φυλλαδίου των "Αντικυνωνικών" (τεύχος Δεκέμβρης 2006) στο ιστολόγιό σας με μοναδικό βεβαίως υπερκείμενο στόχο την ολοκληρωμένη απόδοση του ανήσυχου οινο-πνεύματος του φυλλαδίου μας. Συνάμα απαιτούμε να γνωρίσετε στο αναγνωστικό σας κοινό (και φυσικά να το μάθετε επιτέλους και εσείς ημιμαθή κύριε Tertulianε ή όπως αλλιώς σας λένε) ότι τα Αντικυνωνικά είναι ένα ιστορικό φυλλάδιο το οποίο μετρά 52 (πενήντα δύο) εβδομαδιαία τεύχη παρακαλώ πριν κοιμηθεί κάθε βράδυ. Λόγοι όμως ανωτέρας βίας και σεξ μας ανάγκασαν να περιορίσουμε την περιοδική εκδοτική μας συχνότητα. Με χρόνια όμως και καιρούς πάλι κοντά σας θα 'μαστε.
Τέλος προς μια αποκατάσταση της αναίσχυντης και ζημιόγονας ενέργειάς σας, απαιτούμε να δημιουργήσετε ειδικό χώρο στο ιστολόγιο σας στον οποίο θα μπορούν να αναρτηθούν παλαιότερα συλλεκτικά και ιστορικά τεύχη των Αντικυνωνικών τα οποία άφησαν εποχή στην αν-εκδοτική ιστορία των μουμουε. Ζητούμε επίσης πάραυτα να ενημερώσετε το αναγνωστικό σας κοινό ότι στο άμεσο μέλλον θα κυκλοφορήσει δεμένη (χειροπόδαρα) πολυτελής έκδοση των Αντικυνωνικών η οποία θα περιέχει όλα τα εκδιδόμενα κατα το παρελθόν τεύχη στην έντυπη πορνεία και η οποία θα χαρίζεται σε όποιον θα επιθυμεί να την υιοθετήσει. Απαιτούμε δε να δεσμευτείτε ότι θα δώσετε την δυνατότητα μέσα από το παρόν ιστολόγιο -όλα αυτά βεβαίως εν καιρώ- να μπορεί κάποιος από τους αναγνώστες σας να μας γνωστοποιήσει την επιθυμία του αυτή..."


Ως εκ τούτου μετά από αυτήν την οργισμένη επιστολή, φοβούμενος τόσο για δυνητικές δυσμενείς επιπτώσεις για το μέλλον του blog μου, όσο και για την σωματική μου ακεραιότητα, βρίσκομαι στην θέση να δημοσιεύσω το φυλλάδιο στο σύνολό του (το σκανάρα ολόκληρο, τι να έκανα;) και έτσι πια μπορεί κάποιος να κλικάρει πάνω στις εικόνες για μεγαλύτερη ανάλυση αυτών. Επίσης υποχρεούμαι να υποσχεθώ ότι στο μέλλον, για όσο καιρό ακόμη θα μας απειλούν δηλαδή, θα αποτελούμε βασικός επικοινωνιακός χορηγός και αρωγός των Αντικυνωνικών.
Τι κάνω για να ξεπληρώσω ένα μου σφάλμα...

UPDATE: Όλα τα τεύχη των Αντικυνωνικών σκαναρισμένα ΕΔΩ.

Sunday, January 21, 2007

:-δ

Ένα εύκολο και χρήσιμο εργαλείο στα δάχτυλα των απανταχού μπλοκεράδων και διαδικτυακών κειμενογράφων για να εκφράσουν τα συναιθήματά τους είναι η χρησιμοποίηση συντομογραφίων οι οποίες αποτελούν μια αφαιρετική απεικόνιση ένος πρόσωπου. Για παράδειγμα η συντομογραφία :-) είναι ένα πρόσωπο -και ο κειμενογράφος κατ' επέκταση- που γελάει. Το :-( ένα θλιμμένο πρόσωπο, το ;Dένα πρόσωπο που γελά έντονα και κλείνει το μάτι.

Καλά, όλα αυτά φυσικά θα μου πείτε ότι είναι γνωστά τοις πάσι και δεν υπάρχει πια κανένα λόγος για να τα σημειώσει κάποιος, όμως και εγώ από την άλλη
...θέλω να κάνω μια εισαγωγή! Ήθελα απλώς με την σειρά μου να προτείνω μια νέα συντομογραφία (αν βέβαια δεν το έχει κάνει κάποιος ως τώρα...) η οποία θα δηλώνει με τρία απλά χτυπήματα στο πληκτρολόγιο τον σύγχρονο νεοελληνικό τρόπο ζωής, τον ωχαδερφισμό, το γενικότερο χαλαρά, την πνευματική και σωματική ραστώνη και το σύνηθες και καθημερινό ασεμετωραπουβαριέμαι. Η εν λόγω συντομογραφία αποτελείται από μια άνω και κάτω τελεία, μια παύλα και ένα ελληνικό μικρό δέλτα. Ήτοι :-δ.
Η αφαιρετική αυτή απεικόνιση ουσιαστικά συμβολίζει ένα πρόσωπο που κοιτάζει ευθεία και νωχελικά τον αναγνώστη και παραλήπτη του μηνύματος και που ανοίγει το στόμα του για να χώσει μέσα του ένα καλαμάκι του φραπέ.
Παρακάτω ακολουθούν παραδείγματα φράσεων στα οποία η συντομογραφία :-δ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και να λειτουργήσει επικουρικά στην σύνταξη και στο νόημα κειμένων:

"Τι, να κάτσω να διαβάσω για να περάσω τις εξετάσεις; Βρε να 'ναι καλά το μέσον! :-δ"
"Σιγά μωρέ τι ήπια, 5-6 ποτά μόνο, εγώ θα οδηγήσω. Μη μασάς, χαλάρωσε και λίγο! :-δ"

Friday, January 19, 2007

Φίλοι και δώρα

Όταν έχεις φίλους οι οποίοι ακόμη και τώρα στη γιορτή σου, -Αγίου Τερτουλιάνου του Μεγáλου- σου κάνουν τέτοια δώρα, τότε πες μου τι έχεις αλήθεια να φοβάσαι;..


Update:


Μα πώς ξέχασα και αυτό το υπέροχο βιβλίο της Marjane Satrapi που μου έκαναν δώρο;..

Ε; Μα πώς το ξέχασα;..

Tuesday, January 16, 2007

Σύντομα κινηματογραφικά

Αυτήν την εβδομάδα στους κινηματογράφους της πόλης προβάλλονται -και επαναπροβάλλονται- αρκετές ενδιαφέρουσες εώς και πάρα πολύ καλές ταινίες. Είναι ευχάριστο το γεγονός ότι από την Πέμπτη βγήκαν ξανά στις αίθουσες αρκετές οι οποίες είχαν σταματήσει να παίζονται πριν λίγο καιρό. Είναι έτσι μια ευκαιρία να δούμε κάποιες που δεν τις είχαμε προλάβει.


Μια πολύ καλή πρόταση από τις νέες ταινίες της εβδομάδας είναι η ταινία "Πιο παράξενο και από παράξενο". Μια γλυκιά και ανθρώπινη ταινία με μια τρυφερή σουρεαλιστική υπόθεση, χωρίς από την άλλη να καταφεύγει σε υπερβολές ή σε ασκήσεις ύφους. Η υπόθεση της: Ένας τακτικός και τυπικός υπάλληλος που ζει μια καθημερινή ρουτίνα ανακαλύπτει ότι είναι ήρωας ενός μυθιστορήματος το οποίο γράφεται τώρα και η συγγραφέας του βιβλίου είναι αυτή καθορίζει την εξέλιξη της ζωής του. Με ένα πολύ καλό καστ -ο πρωταγωνιστής 'γράφει' εξαιρετικά- αυτή η ταινία αποτελεί μια μικρή έκπληξη η οποιά θέτει και μερικά φιλοσοφικά αλλά και λογοτεχνικά ερωτήματα. Κατά πόσο για παράδειγμα ένας συγγραφέας αγαπάει τους ήρωές του;..

"Το πορτρέτο: Η αλλόκοτη ματιά της Ντιάν Άρμπους" είναι μια ταινία βιογραφία της εξαιρετικής φωτογράφου Ντιάν Άρμπους οι οποία έγινε γνωστή για τις φωτογραφίες της με θέμα διάφορους αλλόκοτους και παράξενους ανθρώπους. Άτολμη και αρκετά στερεότυπη εστιάζει σε μια πολύ μικρή πτυχή της ζωής της και το σίγουρο είναι πως κάποιος που δεν γνωρίζει το έργο της δεν θα καταλάβει το παραμικρό για το μεγαλείο του έργου της. Δείτε καλύτερα κάποιο λέυκωμά της, διαβάστε το δοκίμιο της Susan Sontag "On photography" όπου αναφέρεται αναλυτικά στο έργο της ή απλώς... διαβάστε το αντίστοιχο post του enteka.

Το "Άρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου" είναι μια αρκετά καλογυρισμένη και προσεγμένη ταινία (ειδικά στο πρώτο μέρος της) από τον σκηνοθέτη του "Τρέξε Λόλα, τρέξε" Τομ Τίκβερ. Το μόνο ίσως αρνητικό της είναι ότι... είναι πολύ πιστή στην υπόθεση του βιβλίου. Ακούγεται παράξενο αυτό, όμως αυτό που θέλω να πω είναι ότι ίσως θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν ο Τίκβερ επιχειρούσε να εστιάσει περισσότερο στον ήρωα του βιβλίου του Ζίζκιντ, με τη μοναδική ικανότητα που διαθέτει να οσμίζεται τα πάντα εξαιρετικά, και κυρίως στον ψυχισμό και τον εσωτερικό του κόσμο.

Το "Σαράγεβο σ' αγαπώ" είναι μια ακόμη ταινία οι οποία αναφέρεται στις ανοιχτές πληγές που άφησε ο πρόσφατος πολέμος στην Γιουγκοσλαβία. Παρότι είναι μια ειλικρινής και ενδιαφέρουσα κινηματογραφική απόπειρα το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδας αποδεικνύεται αρκετά "λίγο".



Το "Shortbus" ασχολείται με τη γενιά (αλλά και κοινωνική τάξη...) της σύγχρονης Αμερικής η οποία παρότι κάνει συνεχώς έρωτα με τους πιο απίθανους τρόπους και συνδυασμούς δεν μπορεί τελικά να βιώσει τον πραγματικό οργασμό και την αληθινή απόλαυση. Δυστυχώς το ίδιο αποδεικνύεται και για την ταινία η οποία ενώ στην αρχή παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον, στο τέλος φαίνεται να είναι και αυτή 'ανοργασμική' μη ξέροντας στην ουσία ο σκηνοθέτης τι θέλει να πει και που θέλει να καταλήξει. Πολύ καλή πάντως η εμβόλιμη αρτιστική απεικόνιση της Νέας Υόρκης σε σημεία της ταινίας.

"Τα Παιδιά των Ανθρώπων" η οποία επαναπροβάλλεται αυτήν την εβδομάδα, πρόκειται για μια σκληρά ρεαλιστική μελλοντολογική ταινία που έχει πολλά να πει και προβληματίζει το θεατή. Η συγκλονιστική σκηνή της γέννησης πάντως θα μένει για καιρό στην μνήνη σας. Από την άλλη όμως παρά το πολύ καλό αποτέλεσμα της ταινίας, νιώθω ότι στο σύνολό του το σενάριο -χωρίς να μπορώ να εντοπίσω ακριβώς τι- κάτι του έλειπε...

Το "Paris je t' aime" είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή 18 ταινιών μικρού μήκους από πολλούς αξιόλογους σκηνοθέτες με θέμα τι άλλο φυσικά; το Παρίσι. Οι περισσότερες από αυτές μου άρεσαν αρκετά εώς πάρα πολύ και νομίζω ότι είναι μια ταινία που αξίζει κάποιος να τη δεί και θα περάσει καλά.



Το "Prestige" από την άλλη, το οποίο ακούστηκε πάρα πολύ, δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου. Φλύαρο, τετριμμένο, και εν τέλει αδιάφορο και βαρετό με μια θολή εξήγηση της υπόθεση και του μυστυρίου το οποίο περιβάλλει όλη την ταινία, με τόσες ανατροπές (στο τέλος της αποκλείεται να βγάλεις ένα απολύτως ξεκάθαρο συμπέρασμα) που φτάνεις να λες, "εντάξει μεγάλε, ότι πεις!..." Σε κάποιον που του άρεσε, ας κάνει μια προσπάθεια παρακαλώ να μου εξηγήσει τι ακριβώς γίνεται... Α, και μη διαβάσετε αυτό!* ;-)


Τα ψηφιακά κινούμενα σχέδια του "Happy feet", που σχεδόν κοπιάρουν το εξαιρετικό περσινό ντοκιμαντέρ "Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα" από τη Γαλλία, είναι μια ταινία χωρίς σπιρτάδα και φαντασία, με ελάχιστο χιούμορ, προβάλλοντας ένα σαθρό, ρηχό και επιφανειακό οικολογικό μήνυμα. Η υπόθεση επίσης κατά βάθος, ενώ φαινομενικά επιχειρεί το αντίθετο, κρύβει μια εξαιρετικά ρατσιστική στάση. Αν το σκεφτούμε καλύτερα τέτοιου είδους υποθέσεις (εδώ ένας παράφωνος πιγκουίνος που κανείς δεν του κάνει παρέα για την ιδιαίτερα άσχημη φωνή του, μέχρι όμως λίγο πριν το τέλος της ταινίας, τότε δηλαδή που με τις δεινές χορευτικές του ικανότητες σώζει την κοινότητα τους και μετατρέπεται αυτομάτως σε ήρωας...) τι λένε στην ουσία; Για να σε αποδεχτεί η κοινωνία δεν πειράζει αν έχεις κάποιο φυσικό πρόβλημα ή μια ιδιαιτερότητα. Αρκεί απαραίτητα όμως να έχεις κάποιο άλλο εξαιρετικό τελέντο. Αν δεν έχεις όμως τίποτα να επιδείξεις τότε μην το σκέφτεσαι να γίνεις αποδεκτός! Πέσε καλύτερα στον Καιάδα...

To "O άνεμος χορεύει το κριθάρι" το είδα -επιτέλους!- πριν από λίγες μέρες στο ανακαινισμένο Κολοσσαίον και διαπίστωσα ότι δικαιολογεί την φήμη του με το παραπάνω! Εξαιρετικός Κεν Λόουτς σε μια από τις καλύτερές ταινίες της καριέρας του.




Μη με ρωτάτε όμως αν είναι η καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία της χρονιάς γιατί εδώ θα διχαστώ ανάμεσα σε αυτήν και στο καταπληκτικό "Οι ζωές των άλλων" -αλλά φυσικά και στην επόμενη-. Μέσα σε ένα ψυχρό κοινωνικό πλαίσιο μια εξαιρετική ανθρώπινη ιστορία. Ακόμη και αν τελικά δεν σου αρέσει η ταινία ή αν την βρεις λίγο... προπαγανδιστική, το σίγουρο πάντως είναι ότι αξίζει να την δεις μόνο και μόνο για την καταπληκτική ερμηνεία -α λά Άντονι Χόπκινς ίσως στα "Απομεινάρια μιας Μέρας"...- του εξαιρετικού Ούλριχ Μούχε που παίζει μόνο με τις -μη- εκφράσεις του! Δείτε την τώρα που παίζεται ακόμη.


Η ταινία όμως που μάλλον μου έχει αρέσει περισσότερο φέτος (μαζί με το Babel ίσως) και την οποία παρότι την έχω δει εδώ και δυο μήνες περίπου αυτή δουλεύει ακόμη στο μυαλό μου, είναι το εξαιρετικό κατα τη γνώμη μου "Κλίματα Αγάπης" του τούρκου Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν. Μια απολύτως ανθρώπινη ταινία με έντονες εσωτερικές εντάσεις και μια λιτή υπόθεση η οποία αφορά μια ερωτική σχέση που διαλύεται και η οποία διαθέτει μια καταπληκτική σκηνοθετική ματιά. Ένα απλό και αφαιρετικό σενάριο που φαινομενικά δεν διαθέτει πολλά αλλά που όμως από την άλλη αυτό είναι και το βασικό της προτέρημα. Οι ήρωες τις δεν έχουν έτοιμα στο στόμα τους τα λόγια ούτε ακόμα και στις εντάσεις τις ταινίες όταν δηλαδή περιμένεις από αυτούς ως θεατής την σωστή ατάκα. Ο Τσειλάν έτσι καταφέρνει να νιώθεις ότι δε μιλάει ο σεναριογράφος της ταινίας αλλά οι ίδιοι οι ήρωες της. Οι αδυναμίες και λάθη τους προβάλλονται μάλιστα εκεί που αρχίζεις να νομίζεις ότι έχεις αρχίσει να βγάζεις κάποια ασφαλή συμπεράσματα για αυτούς. Με τον τρόπο αυτό δεν μπαίνεις ούτε για μια στιγμή σε ένα δίπολο και στη λογική του να βρεις ποιος έχει το σωστό και ποιος το λάθος μέσα στην σχέση. Το σωστό και το λάθος άλλωστε ενυπάρχει πάντα μέσα στους ανθρώπους, πόσο μάλλον στις σχέσεις τους. Οι ήρωες μπορεί να μην λένε πολλά, η ταινία όμως λέει πάρα πολλά για αυτούς. Ο παραλληλισμός της παντως (που όπως είδα έγινε από πολλούς) με τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο και τις αδυναμίες αυτού θεωρώ ότι είναι εντελώς άστοχος. Μπορεί να περιέχουν τα ίδια συστατικά, η διαφορά όμως βρίσκεται στο πως κάποιος θα τα χειριστεί αυτά. Και ο Τσεϊλάν φαίνεται να ξέρει να το κάνει αυτό πολύ καλά. Τέλος δώστε προσοχή σε μικρές και ασήμαντες λεπτομέριες, μικρές ατέλιες στην κινηματογράφιση που ο σκηνοθέτης αφήνει σκοπίμως στην ταινία οι οποίες όμως την καταστούν με έναν πολύ ωραίο τρόπο ακόμη πιο ρελιστική. Προσέξτε για παράδειγμα τη μύγα στα μαλλιά της ηρωίδας όταν αυτή κλαίει, τον πρωταγωνιστή που σκοντάφτει ενώ ανεβαίνει ένα λόφο, τον ταξιτζή που ψάχνει με τόσο αληθινό τρόπο μέσα στο ταξί ένα χαρτί να σημειώσει κάτι, την ηρωίδα στην σκηνή του τέλους να ρουφά τη μύτη της... (καλά εσείς τώρα βέβαια αν θέλετε σταθείτε μόνο στο φουντούκι...)

Δεν ξέρω αν θα σας την προτείνω. Μερικά πράγματα που μιλάνε τόσο πολύ στην καρδιά σου δε μπορείς να τα προτείνεις. Απλά τα νιώθεις μέσα σου και καμιά φόρα καταφέρνεις να μιλήσεις για αυτά...

(Α, και προς Θεού! Μην διαβάσεται με τίποτα αυτό!*..)

...........................

-Επίσης ενδιαφέρουσες και υποσχόμενες ταινίες -τις οποίες δεν έχω δει- και προβάλλονται στις αίθουσες είναι η "Βασίλισσα", το "Fast food nation", "Angel-a", "Little miss sunshine", και ίσως το "Αντιγράφοντας τον Μπετόβεν".

(*Αλήθεια, μου αρέσει πολύ να διαβάζω αντίθετες –ειλικρινείς όμως- γνώμες και απόψεις. Πιο πολύ ακόμη και από αυτές με τις οποίες συμφωνώ μαζί τους!)

Sunday, January 14, 2007

Prefabricated Πλανήτης Livez

Την Παρασκεύη και το Σάββατο το βράδυ σε δύο χώρους τις Θεσσαλονίκης δύο νέα μουσικά σχήματα σε πρώτη ‘επίσημη’ παρουσιάση, έδωσαν ζωντανές εμφανίσεις όπου παρουσιάσαν τα νέα τους -και παράλληλα πρώτα στη δισκογραφία- albums (από τα οποία πάντως ακούγαμε καιρό πριν τραγούδια στα ‘Διαμάντια’). Πλήθος εναλλακτικών σελέμπριτις επίσης (γεια σου βρε Zpi εναλλακτικέ με τα ωραία σου!) έδωσε το ‘παρών’ στις δύο συναυλίες και με την σεβαστή παρουσία τους τίμησαν τα συγκροτήματα...

Την Παρασκεύη 12 Ιανουαρίου 2007 οι Prefabricated Quartet οι οποίοι -όπως φαίνεται και ακούγεται- το Νοέμβριο έκλεψαν την παράσταση στην συναυλία των Cinematic Orchestra στο Principal Club, έπαιξαν στο κατάμεστο νέο ‘Sante’ στην Καποδιστρίου. Ηλεκτρικοί και σκοτεινοί κέρδισαν και αυτήν τη φορά τις εντυπώσεις.


Το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2007 στην Υδρόγειο ήταν η σειρά των Σχέδιο Πλανήτη να παρουσιάσουν την καινούρια τους δισκογραφική δουλειά. Ο χώρος ίσως να αποδείχθηκε αρκετά μεγάλος για το πλήθος του κοινού που προσεύλεσε στην συναυλία, η παρουσία πάντως του συγκροτήματος στην σκηνή ήταν πολύ καλή όπως επίσης αρκετά ενδιαφέρον είναι και το cd τους (Το “Opa! Opa! America Europa ξεχωρίζει με το πρώτο άκουσμα).

Όσοι τους χάσανε θα έχουν την ευκαιρία να τους δούνε το Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2007 στο Ξυλουργείο του Μύλου όπου θα ανοίξουν την συναυλία του Παύλου Παυλίδη και των B Movies.

Tuesday, January 09, 2007

Τραγούδι από το μέλλον!

Καλά ε, έχω πάθει μεγάλη πλάκα! Εχτές το πρωί άκουγα Δεύτερο Πρόγραμμα στο ραδιόφωνο (ξέρετε, το πρώην ΕΡΑ2) και ενώ έπαιζε μια χαρά γνωστά τραγουδάκια του σήμερα, ξαφνικά βάζει ένα τραγούδι α π ί σ τ ε υ τ ο! Τέτοιο πράγμα και τέτοιο ήχο πραγματικά αποκλείεται να έχετε ξανακούσει! Μη με ρωτάτε αν μου άρεσε, δεν ξέρω να σας πω. Ήταν τόσο -μα τόσο!- πρωτόγνωρο αυτό που άκουσα που μου είναι αδύνατο να απαντήσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ο ήχος και η ενορχήστωσή του -τι όργανα ήταν αυτά δε ξέρω- ήταν τόσο πρωτοποριακά που ήταν σα να άκουγες τραγούδι 30 χρόνια μεταγενέστερο! Να δεις πώς είπε ότι λεγανε αυτούς που παίζαν -δε πρόλαβα και να το πιάσω όλο-... "Παύλος Παυλίδης και οι μπι...κάτι" νομίζω. Το τραγούδι πάντως λεγόταν -αυτό το θυμάμαι!- "Άλλη μια μέρα". Πρέπει να το ακούσετε για να καταλάβετε για τι πράγμα σας λεω! Τι να πω; Μπράβο στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας που βάζει που και που τέτοια ψαγμένα πράγματα! Μερικά τραγούδια που ανακαλύπτει και μεταδίδει είναι ένα πραγματικό ταξίδι στο χρόνο!

Ευτυχώς που μετά από αυτό, το πρόγραμμα ξαναγύρισε στα κανονικά του με τον
"Σταμούλη τον λοχία" και ξαναήρθαμε πάλι στο 1977...

Saturday, January 06, 2007

Αϊ στο διάολο, τι κι αν έχεις Ayo!

Να γίνω λίγω κακός; Το κρατώ τόσο καιρό αλλά δεν αντέχω πια! Είπα σώπασε, θα περάσει και θα ηρεμήσουν με αυτή την αηδία, θα ξεφουσκώσει. Αυτό όμως παράπάει! Το άκουσα πρώτη φορά στον 958 όπου το μετέδιδαν σχεδόν όλες οι εκπομπές στην σειρά -ευτύχως Γιάννη μου που εσύ δεν έπεσες, αυτό μας έλειπε...- συνοδευμένο με τέτοια εκστατικά σχόλια λες και επρόκειτο για το τραγούδι του αιώνα! Λέω εντάξει, ανακάλυψαν ένα τραγούδι -που μάλλον μόνο αυτοί θα το παίζουν- και χαίρονται για αυτήν την ανακάλυψη, ας το χαρούνε. Όμως μετά από λίγο καιρό μαθαίνω με μεγάλη έκπληξη ότι μέχρι και τα τρέντι ραδιόφωνα το μεταδίδουν! Ωχ, επικίνδυνα τα πράγματα λέω γίνονται. Ώσπου έγινε Το σουξέ! Αν είναι δυνατόν! I'm begging you, έλεος πια με αυτό το μυξοπαρθένικο, φτωχοδήθεν ψαγμένο κρυφοκαψουροτράγουδο "Down on my knees!". Και δεν με νοιάζει αν αυτή η κοπέλα, με βιογραφικό α λα Νίκος-κλαψ-Ξανθόπουλος, έχει Ayo εγώ την στέλνω στο διάολο! Προτιμώ χίλιες φορές να ακούσω Αννέτα Μαρμαρινού! (και αυτό δεν είναι ειρωνεία...) Ή θα ακούς σκυλάδικο ή όχι.

Έχω μάλιστα πρότεινει στον Zpi να το διασκευάσουμε στα ελληνικά. Εκεί να δεις σουξέ! Ορίστε μια πρώτη μορφή των ελληνικών στίχων (ερμηνεύονται φυσικά με την απαραίτητη τσιριδοκλάψα):

"Γονατιστή, σε παρακαλάω, γονατιστή σε παρακαλάω,
γονατιστή, σε παρακαλάω, γονατιστή σε παρακαλάω,
σε ικετεύω μη μ' αφήνεις

Μη μ' αφήνεις, σε παρακαλάω, σ' αγαπάω, σε θέλω, πεθαίνω, και κλαίω, σε εκλιπαρΆω, σε παρακάλω αγάπα με, σ' αγαπάω, σ' αγαπάω, σε παρακαλάω, σε παρακαλάω, σε εκλιπαρΆω μη μ' αφήνεις, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι

Εδώ επίσης -για να το ξεφτιλίσω τελείως το θέμα- μετά από κάθε κόμα στη δεύτερη στροφή, στη θέση της κιθάρας μπορεί να μπει ένα νιαούρισμα.
Παράδειγμα:
σε θέλω, μιάου, πεθαίνω, μιάου, και κλαίω, μιάου, σε εκλιπαρΆω, μιάου...

Αϊ σιχτίρ, τα είπα και ξελάφρωσα!
(Η αλήθεια είναι ότι το μίσησα τόσο, που τώρα σχεδόν έχω αρχίσει να το αγαπάω...)

ΣΚΕΨΕΙΣ

Το αποφάσισα!
Αγαπώ τους αμετανόητα τρυφέρα συναισθηματικούς ορθολογιστές...

Wednesday, January 03, 2007

Da capo, στον 958

Το πρώτο post της χρονιάς στο blog θέλοντας να είναι ένα ευχάριστο και κατα κάποιο τρόπο αισιόδοξο θέμα, αποφάσισα να είναι σχετικό με μια ραδιοφωνική εκπομπή που ακούω αρκετά τακτικά και θα ήθελα να την προτείνω.

Δεν θα ήθελα να ανοίξω το θέμα της σχεδόν απόλυτης μιζέριας και της άκρατης κοινοτοπίας στο ραδιοφώνο από την μια άκρη της μπάντας των fm της Θεσσαλονίκης έως την άλλη γιατί η συζήτηση θα είναι πολύ μεγάλη. Το μόνο που μπορώ να πω και το οποίο μπορεί ίσως με μια φράση να περιγράψει περιεκτικά την κατάσταση των fm της πόλης, είναι ότι "το ραδιόφωνο μαραίνεται εδώ...", παραφράζοντας βεβαία σήμα έντεχνου (;) σ ταθμού της πόλης.

Για να μην είμαι όμως απόλυτος, η αλήθεια ότι μέσα σε αυτήν την αδιάφορη μέσα στα αναμασήματά της ραδιοφωνική πραγματικότητα ευτυχώς υπάρχουν μερικές αρκετά αξιόλογες εξαιρέσεις που σώζουν την γενικότερη κατάσταση.

Ένας σταθμός που το πρόγραμμά του αξίζει την προσοχή και οποίος σε γενικές γραμμές ξεπερνά την μετριότητα -έχοντας βέβαια αδυναμίες που επιδέχονται βελτίωση- με αρκετές ενδιαφέρουσες ως και πολύ καλές εκπομπές είναι ο 958 της ΕΡΤ3 (εκεί άλλωστε μεταδίδονται και τα Διαμάντια μας, που το πας αυτό;..).
Μια από αυτές είναι και η μουσική εκπομπή "Da Capo" κάθε μεσημέρι από τις 13:00 εώς τις 14:00 με τον Πάρη Παρασχόπουλο στην επιμέλεια και την παρουσίαση της.
Το εναρκτήριο σήμα της εκπομπής είναι ένα πολύ όμορφο, τρυφερό και χαριτωμένο απόσπασμα από την ταινία Πρόβα Ορχήστρας του Fellini (έτσι τουλάχιστον νομίζω αλλά αν κάνω λάθος ας με διορθώσει κάποιος ή...ας με επιβεβαιώσει) όπου ένας μαέστρος δίνει οδηγίες στους μουσικούς της ορχήστρας για την εκτέλεση της μουσικής, σε μια υπέροχη σύνθεση του Νίνο Ρότα ασφαλώς, οι οποίοι χαριτολογούν μεταξύ τους κατά την διάρκεια της πρόβας.


Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον την εκπομπής είναι οι φαινομενικά εντελώς ετερόκλιτες μουσικές επιλογές της. Το πρόγραμμα για παράδειγμα μιας εκπομπής μπορεί να ξεκινήσει με μια παλιά ηχογράφηση ενός ρεμπέτικου του Βαμβακάρη, να συνεχίσει με Rolling Stones, να περάσει μετά από μια όπερα του Verdi, μετά να παρουσιάσει έναν αφρικανό μουσικό που παίζει ένα σχεδόν άγνωστο παραδοσιακό όργανο και να καταλήξει, πριν μεταδώσει έναν Γάλλο τραγουδιστή και ένα jazz ή latin συγκρότημα, σε μια συμφωνία του Mahler!
Κι όμως όλα αυτά δένουν απολύτως αρμονικά μεταξύ τους. Αυτή η ‘αυθαίρετη’ σύνδεση των κομματιών αποδεικνύεται ένας πολύ ειλικρινής τρόπος παρουσίασης πολυποίκιλων μουσικών προτιμήσεων. Άλλωστε ένας ακροατής δεν ακούει μόνο ένα είδος ούτε από την άλλη η καλή μουσική ανήκει σε ένα και μόνο είδος.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι όλα αυτά -κάτι το οποίο δυστυχώς είναι πια πολύ σπάνιο στο ραδιόφωνο...- συνοδεύονται από σύντομες αλλά πολύ περιεκτικές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για κάθετι που μεταδίδεται, με ιστορικά μουσικά γεγονότα ή βιογραφίες καλλιτεχνών, χωρίς όμως αυτές να είναι παρουσιασμένες με ένα στεγνό η ακαδημαϊκό ύφος μιας και σχεδόν πάντα είναι συνοδευμένες και από υποκειμενικές προτάσεις και απόψεις από τον ίδιο τον Π. Παρασχόπουλο, δημιουργώντας έτσι μια αμεσότητα μεταξύ ραδιοφωνικού παράγωγού και ακροατή και μια ειλικρίνεια, νιώθοντας σαν να ακούς ένα πρόγραμμα ενός φίλου.
Η μόνη ίσως ‘ένσταση’ για την εκπομπή είναι το γεγονός ότι σχεδόν όλα λέγονται αρκετά χαμηλόφωνα με αποτέλεσμα αν κάποιος έχει στο περιβάλλον που ακούει την εκπομπή κι άλλους θορύβους είναι σχεδόν αδύνατον να ακούσει αυτά που λέγονται. Όμως όπως λέει και κάποιος φίλος (δικός μου και του 958...) η λύση είναι τα ακουστικά!
Δεν πειράζει όμως, ας είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Εκπομπές σαν και αυτήν είναι πραγματικα πολύτιμες. Οι φίλοι του ραδιοφώνου ας στηρίζουμε ότι αξίζει και έχει ενδιαφέρον!

(tick! tick! tick! tick!..)
-“Da capo!”