Αδέσποτοι φίλοι

Κάθε φορά που επιστρέφω από κάποιο ταξίδι μου σε κάποια χώρα της Ευρώπης πολλά είναι αυτά που όταν γυρίζω στην Ελλάδα με πληγώνουν. Είναι αναπόφευκτο να μην κάνεις συγκρίσεις και να μην αντικρίσεις το βαθμό της αυθαιρεσίας σε όλους σχεδόν τους τομείς της δημόσιας εικόνας της χώρας. Την απαράδεκτη ανοικοδόμηση, την αισχρά απρόσωπη και κακόγουστη αρχιτεκτονική των πολυκατοικιών, τους ελάχιστους ελεύθερους χώρους, την παντελή έλλειψη πρασίνου, το καυσαέριο, τον κατακλυσμό των αυτοκινήτων, τα σκουπίδια και την βρωμιά στους δρόμους, το χάος των κάθε είδος διαφημίσεων που είναι αναρτημένες σε κάθε πιθανό και απίθανο ορατό σημείο όλων των δρόμων… Όλα αυτά που δείχνουν το επίπεδο του καθημερινού πολιτισμού, της παιδείας και του σεβασμού του δημοσίου χώρου αλλά και των συνανθρώπων μας. Όλα αυτά που σε κάνουν να αναρωτιέσαι με πίκρα γιατί να είναι έτσι, ενώ δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο με λίγη θέληση από όλους, και κυρίως την πολιτεία, να είχαν διορθωθεί. Βέβαια, γεγονός είναι πως αυτά έχουν γίνει τόσο πολύ βίωμά μας που καμιά φορά μπορεί και να χαίρεσαι όταν τα συναντάς γιατί καλώς ή καλώς αυτά συνθέτουν ένα κομμάτι αυτού που ονομάζεται "πατρίδα" (με την έννοια του οικείου περιβάλλοντος ασφαλώς, του σπιτιού σου και όχι του έθνους).

Από όλες αυτές όμως τις αναρχίες που έχουμε μία την υπεραγαπώ. Για μένα αυτή με έναν διαφορετικό τρόπο είναι δείγμα αληθινού πολιτισμού και κάθε φορά που γυρίζω με κάνει χαρούμενο που ακόμη την διατηρούμε στην Ελλάδα. Μιλάω για τα αδέσποτα ζώα. Τους αξιολάτρευτους ελεύθερους σκύλους (αλλά και γάτες) που όταν κατέβεις στο κέντρο της πόλης θα τους συναντήσεις να φέρνουν βόλτα στους δρόμους και τις πλατείες, να αράζουν στις γωνίες της Αριστοτέλους, να σε ακολουθούν για μερικά τετράγωνα όταν περπατάς στην Τσιμισκή ή στην παραλία, να γαυγίζουν στο τίποτα και μετά από λίγο αφού αυτό δεν τους απαντά να του γυρίζουν την πλάτη, να τους πετάς κάτι να φάνε και αυτοί να το περιφρονούν επιδεικτικά γιατί είναι σκασμένοι από το τάισμα, να λιάζονται μέσα στον χαμό του κόσμου στη Ναυρίνου το καλοκαίρι, να ξαπλώνουν αμέριμνοι στα σκαλάκια του Ολύμπιον τις ημέρες του φεστιβάλ το φθινόπωρο, να γυροφέρνουν έξω από το Everest της Κούσκουρα τον χειμώνα, να αράζουν ανάμεσα στις καρέκλες των café στην Αλεξάνδρου Σβώλου την άνοιξη, να περιμένουν το πράσινο στις διαβάσεις για να περάσουν απέναντι τον δρόμο…

Η παρουσία των αδέσποτων είναι ένα από τα πιο αγαπησιάρικα πράγματα που μπορείς να συναντήσεις στις ελληνικές πόλεις. Μέσα σε μια εντελώς αποξενωμένη κοινωνία στην οποία ο καθένας περπατά μόνος του μέσα στο πλήθος και το να ανταλλάξει με κάποιον άγνωστο όχι μια καλημέρα, αλλά ένα χαμόγελο ή έστω ένα απλό νεύμα είναι κάτι το εντελώς απίθανο, τα αδέσποτα είναι τα μόνα ζωντανά όντα με τα οποία αβίαστα μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους απλώνοντας το χέρι σου να τα χαϊδέψεις και αυτά να σου δείξουν την χαρά τους, που μπορείς να τα φωνάξεις ή να τους σφυρίξεις μόλις τα δεις και αυτά αυθόρμητα να έρθουν προς τα εσένα κουνώντας την ουρά τους ή απλά …να σε γράψουν κανονικά. Τα αδέσποτα είναι σύμβολο ελεύθερης ζωής.

Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο χαρακτηρισμός αδέσποτος εκφράζεται αρνητικά και ο χαρακτηρισμός κατοικίδιο όχι. Μήπως ένας σκύλος που ζει σχεδόν όλη την ημέρα μέσα σε ένα διαμέρισμα ή στα 5-10 τετραγωνικά ενός μπαλκονιού βρίσκεται σε περισσότερο φυσικό και υγιές περιβάλλον; Ή μήπως είναι πιο ωραίο το φαινόμενο των ευνουχισμένων (με την μεταφορική έννοια) με λουράκι σκύλων οι οποίοι κατάντησαν αξεσουάρ εμφάνισης; Που αν θελήσεις να τα χαϊδέψεις θα πρέπει να πάρεις την άτυπη άδεια του ιδιοκτήτη τους; Και από την άλλη μεριά αλήθεια δεν είναι για φτύσιμο το φαινόμενο να δίνεις μέχρι και χίλια ευρώ για να αγοράσεις έναν σκύλο μόνο και μόνο επειδή είναι ράτσας; Αυτό είναι έκφραση αγάπης προς τα ζώα ή μήπως τελικά είναι θέμα μόδας και πρεστίζ; (Άσε δε που τα μπάσταρδα είναι και πιο ωραία τα άτιμα…)

Δε με ενοχλούν τα κατοικίδια ούτε και οι άνθρωποι που τα κυκλοφορούν με τα λουράκια, απλά δε με ενδιαφέρουν. Θέλω απλώς η πόλη μου να έχει τα αδέσποτα της, τους σκύλους και τις γάτες ΜΑΣ, κάτι που το βρίσκω απόλυτα υγιές σε αντίθεση με την απόλυτη εξαφάνιση των ελεύθερων ζώων στις πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες. Και αν κάποιος αντιτείνει πως λερώνουν νομίζω πως η καθαριότητα και η αποστείρωση μπορεί να ξεκινήσει από αρκετά άλλα πράγματα. Και φυσικά αν κανείς πει πως μπορεί και να δαγκώνουν, ας ψαχτεί ο ίδιος γιατί μπορεί να του το κάνουν. Μπορεί βέβαια και να έχει δίκιο και αυτό να είναι μια πραγματικότητα. Αλλά τότε αφού και τα αυτοκίνητα σκοτώνουν, ας τα καταργήσουμε…

Η αφορμή που γράφω αυτό το ποστ είναι ότι διαβάζω ότι ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Κων. Κιλτίδης απέστειλε αυστηρή επιστολή - οδηγία προς τους δήμους όλης της χώρας, σχετικά με την διαχείριση των αδέσποτων ζώων.
Αυτό που έχω να πω είναι πως ελπίζω τα αδέσποτα, παρα τις όποιες κοινοτικές οδηγίες, όπως τόσες άλλες ελληνικές αναρχίες και αυθαιρεσίες παραμένουν, να συνεχίζουν να βρίσκονται στις κοινωνίες μας.

Γιατί αν τελικά και εμείς τα εξαφανίσουμε πώς θα μπορείς να πεις τον πόνο σου στις γάτες;