Μωρά στη Φωτιά live στο Κύτταρο & στο Eightball

Τελικά ένας από τους βασικότερους λόγους που έχουμε τα blog είναι ότι εκεί βρίσκουμε χώρο να εκτονώνουμε τις διάφορες εμμονές μας. Τι και αν για παράδειγμα τα τελευταία 2-3 χρόνια έχω ίσως διαβάσει όσα βιβλία έχω διαβάσει σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου, εγώ πάλι ποστ για τον Σαραμάγκου θα βγάζω. Τι και αν έχω δει ταινίες στο σινεμά και στο dvd (σιγά ρε κουλτουριάρη…) εγώ πάλι για τον Χάνεκε και κορεάτικες ταινίες θα βγάζω ποστ. Τι κι αν ακούω μανιωδώς στο ραδιόφωνο σταθμούς και εκπομπές, εγώ πάλι για τα Διαμάντια θα γράψω. Τι κι αν ακούω πόσες μουσικές κι αν βλέπω πόσες συναυλίες, εγώ πάλι για τα Μωρά στη Φωτιά θα γράψω. Ναι, πάλι για τα Μωρά στη Φωτιά θα γράψω!

Και υπάρχουν σημαντικές αφορμές για να το κάνω, και μάλιστα δύο. Πρώτη και σημαντικότερη είναι η κυκλοφορία του νέου διπλού live cd πριν από μερικούς μήνες από την εταιρία του συγκροτήματος, την Baby Records, από την συναυλία των Μωρών πέρυσι τον Μάρτιο στο Κύτταρο στην Αθήνα, το οποίο συνοδεύεται επίσης και από ένα διπλό dvd με το αντίστοιχο βιντεοσκοπημένο υλικό. Τα Μωρά παίζουν με νέα σύνθεση, το οποίο σημαίνει ότι στο υπάρχον σχήμα έχουν προστεθεί 3 ακόμα μέλη που παίζουν πνευστά. Όταν είχα πρωτοακούσει την είδηση για να πω την αλήθεια ήμουν αρκετά επιφυλακτικός όσον αφορά το πώς θα λειτουργούσαν τα πνευστά σε ένα συγκρότημα του οποίου η μουσική βάση είναι το punk. Ακόμη, ήμουν αρκετά επιφυλακτικός σε σχέση με την ηχοληψία και το ηχητικό αποτέλεσμα γιατί σε κάτι που τα Μωρά (σε μερικές τουλάχιστον συναυλίες τους) έπασχαν, ήταν ο ήχος τους. Τελικά, ακούγοντας το αποτέλεσμα διαψεύστηκαν και οι δυο επιφυλάξεις μου στο ακέραιο. Τα πνευστά ήρθαν και έδεσαν εξαιρετικά στα περισσότερα τραγούδια με τον ήχο του συγκροτήματος χωρίς να φορτώνουν ηχητικά τα τραγούδια ή να καταφεύγουν σε ενορχηστρωτικές ακροβασίες. Στα καθαρά βέβαια punk τραγούδια του πρώτου δίσκου στα περισσότερα από αυτά, πολύ σωστά, δεν παίζουν αλλά και σε αυτά που παίζουν αντικαθιστούν ικανοποιητικά τα πλήκτρα οπότε η σήμα κατατεθέν γκαζιάρικη ενέργεια του πρώτου δίσκου των Μωρών (του κατά την γνώμη μου καλύτερου ροκ, με την γενική έννοια, ελληνικού δίσκου) παραμένει αμετάβλητη. Εκεί όμως που τα πνευστά έδωσαν εντελώς νέα πνοή στον ήχο είναι στα τραγούδια των δύο επόμενων δίσκων και κυρίως του, αρκετά αδικημένου αλλά εξαιρετικού δεύτερου δίσκου (τους Θεατρίνους) ο οποίος είχε την ατυχία εν τη γενέσει του να αποτελεί την συνέχεια ενός αξεπέραστου ντεμπούτου. Δίσκος ο οποίος πολλές φορές σκέφτηκα ότι μάλλον δεν ευτύχησε και στην παραγωγή του, όχι γιατί αυτή δεν ήτανε καλή, τουναντίον μάλιστα, αλλά γιατί ήταν πολύ διαφορετική από τον πρώτο και αυτό για κάποιον που περίμενε να ακούσει μια συνέχεια του Κάτω στη Πόλη σίγουρα ξένιζε και απαιτεί πολλές ακροάσεις για να συνηθίσει κάποιος τον νέο ήχο. Το live cd λοιπόν κατά τη γνώμη μου θα άξιζε και μόνο για τις εκτελέσεις των κομματιών από τους Θεατρίνους όπου τα πνευστά χωρίς να αλλάζουν σχεδόν καθόλου την δομή των τραγουδιών τα αναγεννούν και αποκαλύπτουν το funk σπέρμα των συνθέσεων. Από την άλλη, η ηχοληψία του Κώστα Κόντου, ηχολήπτη και του πρώτου δίσκου των Μωρών, είναι εξαιρετική χωρίς να γίνεται παραγινωμένη, σφάλμα πολλών ζωντανών ηχοληψιών που τελικά καταντούν στουντιακές, και συνδέει ηχητικά τους τρεις δίσκους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεδομένου και ότι το διπλό cd περιέχει την συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών του συγκροτήματος (αλλά και την …ακυκλοφόρητη ως τώρα Σαλονίκη) η απόκτησή του αξίζει για έναν ακόμη λόγο. Μικρή μόνο ένσταση αποτελεί το ένθετο του cd το οποίο παρά του ότι διατηρεί μια ωραία ναΐφ αισθητική θα ήταν επιθυμητό να ήταν κάπως πλουσιότερο.
Ως κατακλείδα το μόνο που με δυο λόγια έχω να πω είναι ότι το live cd των Μωρών στη Φωτιά αποδεδειγμένα είναι πολύ γερή ντόπα για τρεχτικές προπονήσεις...

Για το τέλος παραθέτω ένα χαρακτηριστικό αγαπημένο απόσπασμα από το cd, την Φωλιά του Κούκου με την εξαιρετική γκροτέσκα ερμηνεία του Σαλβαδόρ.



Η δεύτερη αφορμή είναι η συναυλία που έδωσαν τα Μωρά στη Φωτιά στο κατάμεστο Eightball το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008. Δυστυχώς εδώ τα λόγια δεν μου φτάνουν να περιγράψω το εκρηκτικό της συναυλίας, ευτυχώς όμως μπορώ να το κάνω, έστω κι εναλλακτικά (μπλιαχ! βάζω και κακές λέξεις στο στόμα μου!) με εικόνες…