Λίβανος. Σιγά μην κλάψω;

Όχι, δεν θα πάω να φτιάξω μια φωλιά στον ουρανό, δεν θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω, θα κλάψω, θα κλαίω και θα οργίζομαι!



Γιατί άλλωστε "δεν υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός από το να κλαίει κανείς για κάποιον που δεν γνώριζε"...

Vandim, κινηματογραφικό blog

Μόλις ανακάλυψα το πολύ ωραίο κινηματογράφο blog του Vandim, με πολύ ενδιαφέροντα σχόλια και προτάσεις για πολλές ταινίες. Αν σας αρέσει ο κινηματογράφος αξίζει να το ανακαλύψετε (και αν φυσικά δεν το έχετε ανακαλύψει ήδη).

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ, Νέοι Επιβάτες, Νέα Μουδανιά

Παρασκευή 21 Ιουλίου 2006,
Νέοι Επιβάτες (Δήμος Θερμαϊκού),

Σωκράτης Μάλαμας

Ραντεβού αύριο Σάββατο 22 Ιουλίου 2006 στα Μουδανιά.

Update: Σάββατο 22 Ιουλίου 2006,
Νέα Μουδανιά,

Σωκράτης Μάλαμας

Φωτογραφίες: Νάσος Αβδαρμάνης

Τα Μωρά στη Φωτιά στο Θέατρο Συκεών

Τετάρτη 19 Ιουλίου στο Ανοιχτό Θέατρο Συκεών συναυλιακό ραντεβού με τα Μωρά στη Φωτιά.

Η συναυλία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και είναι η πρώτη μετά από πολύ καιρό που τα Μωρά εμφανίζονται σε μια αποκλειστικά δική τους συναυλία σε ανοιχτό χώρο στη Θεσσαλονίκη (αν εξαιρέσουμε τα φεστιβάλ) και επίσης το γεγονός ότι η σύνθεση του συγκροτήματος θα αποτελείται και από νέα μέλη-έκλπηξη. Κυρίως όμως είναι το γεγονός ότι η συναυλία θα ηχογραφηθεί και θα βιντοσκοπηθεί με σκοπό την κυκλοφορία του πρώτου live άλμπουμ των Μωρών στη Φωτιά από τη Baby records στα μέσα του ερχόμενου χειμώνα.

Πληροφορίες από πρώτο χέρι -και κυρίως στόμα- για την συναυλία και τα νέα μέλη του συγκροτήματος θα έχουμε την χαρά και την τιμή να ακούσουμε το βράδυ της Τρίτης 18 Ιουλίου 2006 από τις 21:05 -22:00 από τον ίδΓιο τον Στέλιο Σαλβαδόρ Παπαϊωάννου στην συνέντευξη που θα παραχωρήσει (έτσι δεν πράτουμε στους γηραιότερος;..) στον Γιάννη Σημαντήρα και στην ημιεκzombie του 102 fm της ΕΡΤ3 'Δγιαμάντγια'.

Να πούμε επίσης για όπΧοιον ενδιαφέρεται να ακούσει την συνέντευξη -και γενικότερα το ακατΑνόμαστο ραδΓιοφΟνικό υποπροϊόν που ονομάζεται ΔΓιαμάντΓια- ότι υπάρχει η δυνατό'ητα ακρόασης και μέσω της δγιαδιχτύου.

(Ο Στέλιος Σαλβαδόρ βάζει φωτιά στη Φεστιβαλάρδα.)

(φωτο: Νάσος Αβδαρμάνης)

Τέτοια αχαριστία κύριε Ζιζού;

Τόσα πρωτοσέλιδα, τόσες εγκωμιαστικές σελίδες, τόσα άρθρα αγιογραφίες, τόσοι πηχυαίοι τίτλοι ("Ενδοξο αντιο σε εναν μεγαλο παιχτη", "Ο μεγαλος Ζινταν αποχωρει με το κεφαλι ψηλα" κτλ) να είναι γραμμένα και έτοιμα προ πολλού και να περιμένουν για να δημοσιευτούν το σφύριγμα του διαιτητή και εσύ να τα καταστρέφεις όλα έτσι απλά την τελευταία στιγμή;

Άσε που έφερες και σε τέτοια αμηχανία τον καημένο τον Βερνίκο που δεν ήξερε πως να σε δικαιολογήσει ο άνθρωπος... Μόνο Άγιο που δεν σε είχε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Άντε τώρα να τους βάζεις να ξαναγράφουν από την αρχή.
Μα τόσο αχάριστος τελικά; Ντροπή σου!..

Photo

Ζοζέ Σαραμάγκου , 'Περί φωτίσεως'

José Saramago, "Περί φωτίσεως"
Εκδόσεις Καστανιώτη

"Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό περίπου 70%. Οι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας, τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται, "φωτίζεται", και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας. Το κράτος όμως δεν έχει πει ακόμη την τελευταία λέξη."

Μόλις έχω ξεκίνησει να διαβάζω τη 'Σπηλιά' του Ζοζέ Σαραμάγκου και βλέπω ότι κυκλοφόρησε νέο βιβλίο του στον αντίποδα του 'Περί Τυφλότητος'. Μεγάλος ο πειρασμός να τα αφήσω -προσωρινά εννοείται!- και να πιάσω το φρεσκοδημοσιευμένο. Όποιο όμως και αν αποφασίσω τελικά, η γραφή του νομπελίστα συγγραφέα αποτελεί για 'μένα απόλυτη εγγύηση!

UPDATE (μετά την ανάγνωση του): Σχόλια για το Περι Φωτίσεως εδώ.

Ταινίες της χρονιάς 2005-2006

Ακολουθεί μια λίστα με τις ταινίες που είδα τη φετινή χρονιά, εν είδει ενός κινηματογραφικού ημερολογίου και μια σύντομη γνώμη μου για καθεμία από αυτές.

Oι 2 ταινίες της χρονιάς:

-Οι 3 ταφές του Μελκιάδες Εστράδα του Τόμυ Λι Τζόουνς. Ένα ακόμη αριστουργηματικό σενάριο από τον Γκιγιέρμο Αριάγα (‘Amores Perros’, ‘21 Γραμμάρια’) ο οποίος για μια ακόμη φορά προσδίδει εξαιρετικό βάθος σε όλους τους χαρακτήρες, χωρίς όμως να φλυαρεί ούτε καν στο ελάχιστο. Ο απόλυτος συν-δημιουργός. Εξίσου πολύ καλή και η σκηνοθεσία του Τόμυ Λι Tζόουνς όπως και οι ερμηνείες. (Προτιμήστε να την δείτε σε κάποιο θερινό, σε dvd μάλλον θα αδικείται.)

-3-Iron του Κιμ Κι Nτουκ. Ο ξεχωριστός ποιητικός κινηματογράφος του κορέατη σκηνοθέτη στην καλύτερη κατά τη γνώμη μου ταινία του. Από τις ομορφότερες ερωτικές ιστορίες γυρισμένη με μια υποδειγματικά λιτή και απέριττη σκηνοθεσία.

Ταινίες που ξεχώρισα:

-Κρυμμένος του Μίκαελ Χάνεκε. Μια δυνατή ταινία από έναν από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, ο οποίος -όπως συνήθως- προτιμά να θέτει ερωτήματα και επιδεικτικά να αφήνει μετέωρες τις απαντήσεις. Αντενδεικνύεται αυστηρά σε όσους ψάχνουν έτοιμες λύσεις στο τέλος των ταινιών. Ανύποπτα περιέχει την μακράν καλύτερη σκηνή της χρονιάς.

-Το τσεκούρι του Κώστα Γαβρά. Πικρόχολο σχόλιο και μαύρο χιούμορ για τον αμείλικτο ανταγωνισμό στις εργασιακές σχέσεις. Μαζί με το ‘Κρυμμενος’ αποτελεί το καλύτερο δείγμα του σύγχρονου πολιτικού κινηματογράφου.

-Bad guy του Κιμ Κι ντουκ. Ένα κορυφαίο ποιητικό κινηματογραφικό αριστούργημα και...10 λεπτά.

-Whisky των Χουάν Π. Ρεμπέλα και Πάμπλο Στολ. Ανθρωποκεντρικός κινηματογράφος από την Ουρουγάη που αποδεικνύει πως αν ο σκηνοθέτης έχει το ταλέντο και ξεκάθαρα αυτά που έχει να πει, τότε μπορεί με ελάχιστα μέσα και μηδαμινό προϋπολογισμό –όπως και ο Κιμ Κι Ντουκ- να δημιουργήσει σπουδαίες ταινίες. Κωμική αλλά και βαθιά συναισθηματική αξίζει να την ανακαλύψετε.

-Παράδεισος τώρα του Χανί Αμπού-Ασάντ. (dvd) Εξαιρετική ταινία από την Παλαιστίνη πάνω σε ένα αρκετά δύσκολο ως και επίφοβο θέμα (αυτό των μαχητών αυτοκτονίας), η οποία χωρίς να γίνεται καθόλου δογματική, αλλά και ούτε κρατώντας μια αμήχανη ή διπλωματική στάση, καταδεικνύει με αρκετά αντικειμενικό τρόπο το πολιτικό πρόβλημα στη περιοχή, εμβαθύνοντας παράλληλα στους λόγους που οδηγούν έναν άνθρωπο σε μια τόσο ακραία ενέργεια.
-Match Point του Γούντι Άλεν. Επιτέλους η υπέρβαση του Γούντι Άλεν. Μακριά από τις γνωστές νευρωτικές εμμονές του –καλές είναι, αλλά νισάφι πια...- φτιάχνει μια αριστουργηματική ταινία με μια βαθιά ψυχογράφηση των ηρώων της χωρίς φλυαρίες και υπερβολές.

-Κανείς δεν ξέρει του Hirokazu Kore-eda. Η ιστορία τεσσάρων παιδιών που μένουν εγκαταλειμμένα από τη μητέρα τους για μήνες σε ένα διαμέρισμα του Τόκυο. Μια ταινία τόσο δυνατή και άμεση που όταν μετά το τέλος της προβολής της στο περσινό φεστιβάλ εμφανίστηκε η ηθοποιός που έπαιζε τη μητέρα είμασταν έτοιμοι να τη... βρίσουμε! (Το ίδιο κάνουμε και τώρα κάθε φορά που κατεβαίνουμε τις σκάλες του Ολύμπιον όπου υπάρχει μια φωτογραφία της...). Συγκλονιστική η ερμηνεία των μικρών παιδιών και ιδιαιτέρως του 14χρονου Γιούγια Γιαγκίρα ο οποίος κέρδισε στο Φεστιβάλ των Καννών του 2005 το Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας.

-Τσακισμένα λουλούδια του Τζιμ Τζάρμους. Ένα από τα καλύτερα εναλλακτικά ‘road-movie’ με ένα ξεχωριστό σάουντρακ. Το μόνο που εύχομαι, είναι αυτή να είναι η τελευταία φορά που ο Μπιλ Μάρεϊ παίζει με τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο τον ίδιο σχεδόν ήρωα τον οποίο ενσαρκώνει στις τελευταίες του ταινίες. Πλησιάζει πια στα επικίνδυνα όρια της ‘μανιέρας’...

-Grizzly man του Βέρνερ Χέρτσογκ. Ήρωας αυτού του ντοκιμαντέρ ο εκκεντρικός και σχεδόν γραφικός Timothy Treadwell ο οποίος αφοσίωσε την ζωή του στην προστασία (;) των άγριων αρκούδων και που στο τέλος έχασε τη ζωή του από μια απ’ αυτές. Θαυμάσιες οι ισορροπίες στην προσέγγιση του θέματος (κάπου μεταξύ δράματος, κωμικού, ειρωνείας, σκεπτικισμού) από τον μεγαλομανή και εκκεντρικό –σαν και τον ήρωα της ίδιας της ταινίας- γερμανό σκηνοθέτη. Από τα καλύτερα του φετινού φεστιβάλ.

-Torremolinos 73 του Πάμπλο Μέργκερ. Ένας πλασιέ εγκυκλοπαιδειών που ζει στην Ισπανία της δεκαετίας του’70 και βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής κρίσης, γίνεται -μαζί με τη γυναίκα του- ακούσια και ερήμην του μέγας πορνοστάρ στην Σκανδιναβία! Παρόλο το κωμικό της όλης ιστορίας δεν πρόκειται απλώς για μια ‘ελαφριά’ ταινία. Ξεχωρίζει ο Χαβιέ Καμάρα στον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά κυρίως οι αξέχαστες μπεργμανικές αναφορές και τα γυρίσματα πορνό σκηνών αλά.... ‘7^η Σφραγίδα’!

-Η νεκρή νύφη του Τιμ Μπάρτον. Μετά από το υπέροχο ‘Nightmare before Christmas’ ο Μπάρτον επανέρχεται στην τεχνική των κινούμενων κούκλων και με συστατικό τη γνωστή γοτθική ατμόσφαιρα που κυριαρχεί στις περισσότερες ταινίες του, δημιουργεί μια ξεχωριστή ονειρική (ή μήπως εφιαλτική;) ατμόσφαιρα η οποία είναι σήμα κατατεθέν του. Πολύ καλή, κυρίως για ενήλικες.

-Truman Capote του Μπένετ Μίλερ. Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν όλα τα λεφτά!

-Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας του Τιμ Μπάρτον. Εξαίσιο και σκοτεινά παραμυθένιο το πρώτο μισό της ταινίας που στη συνέχεια όμως –μετά την είσοδο των παιδιών στο εργοστάσιο- χάνει τη δύναμή της όταν μετατρέπονται το εργοστάσιο σε ένα ιδιότυπο λούνα παρκ και η ταινία σε ένα μιούζικαλ. Ο Τζόνυ Ντεπ σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του.

-Ο επίμονος κηπουρός του Φερνάντο Μεϊρέγιες. Πολιτικό θρίλερ με βασικό θέμα τα παράνομα και κρυφά πειράματα των φαρμακευτικών βιομηχανίών πάνω σε ανθρώπους στην Αφρική, από το σκηνοθέτη της ταινίας έκλπηξη από τη Βραζιλία ‘Η Πόλη Του θεού’. Αρκετά καλή με ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα που αξίζει να τη παρακολουθήσει κανείς. Μη περιμένετε πάντως να βρείτε κάποιον ‘κηπουρό’ και δη επίμονο. Ο τίτλος φαντάζει τόσο άσχετος (δεν ξέρω για το ομώνυμο βιβλίο στο οποίο στηρίχτηκε η ταινία) όσο και μια πρόταση που έχει κάνει κάποτε ένας φίλος μου, να γυρίσουμε δηλαδή ένα θρίλερ γεμάτο σασπένς και αγωνία με τίτλο ‘Ο Βιβλιοθηκάριος’!..

-Κινούμενο κάστρο του Χαγιάο Μιγιαζάκι. Ένα ονειρικό παραμύθι από το μεγαλύτερο δημιουργό κινουμένων σχεδίων και σκηνοθέτη της Ιαπωνίας. Εξαιρετικά ποιητικός και υπερβατικός (όπως και στο περσινό του ‘Το ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων’) με εμφανείς βάσεις στα magna, έχει δημιουργήσει ένα ξεχωριστό και αναγνωρίσιμο ύφος στα κινούμενα σχέδια με παραμυθένιες ιστορίες και με εικόνες που καθηλώνουν. Το μόνο ίσως αρνητικό είναι ότι οι ταινίες του μάλλον θα έπρεπε να ήταν λίγο μικρότερες (αφήνουν μια αίσθηση κορεσμού) και είχαν ένα πιο σφιχτό μοντάζ.

-The wheather Μan Έχει ο καιρός γυρίσματα του Γκορ Βερμπίνσκι. Πολύ καλή ταινία (όπως και ο Νίκολας Κέιτζ) με σχόλια για τον καταναλωτισμό, τη μοναξιά των οικογενειών της αστικής τάξης στην Αμερική, (σε ένα ύφος σχετικά παρόμοιο με αυτό του ‘American Beauty’) η οποία μάλλον αδικήθηκε στους κινηματογράφους. Αυτό πάντως που θα θυμάμαι από τη ταινία είναι η προβολή που πήγα στην οποία ήμουν για πρώτη φορά εντελώς μόνος! Στο αρχικό πλάνο ο Κέιτζ μιλά κατευθείαν στην κάμερα και τρομάζω γιατί ήταν σα να μιλούσε σε ‘μένα! Προβολή prive. Ποιος στη χάρη μου!

-Sympathy for Mr. Vengeance του Τσαν Γου Παρκ. Η πρώτη ταινία του κορεάτη σκηνοθέτη με θέμα την εκδίκηση (η δεύτερη με την οποία έγινε παγκοσμίος γνωστός, ήταν το περίφημο ‘Old boy’). Οι εμμονές του σκηνοθέτη βρίσκονται όλες εδώ, σε μια αρκετά δυνατή και βίαιη ταινία. Παρόλη την αξία του, το φιλμ φαίνεται είναι εκ προοιμίου και εν μέρει ‘καταδικασμένο’ γιατί αυτομάτως συγκρίνεται αναπόφεκτα με το αριστουργηματικό και εντυπωσιακό σε σύλληψη ‘Old boy’.

-Sympathy for Lady Vengeance του Τσαν Γου Παρκ. Η τρίτη ταινία της ίδιας τριλογίας. Ισχύουν σχεδόν ό,τι και παραπάνω. Ταινία με εξαιρετικά δυνατές στιγμές οι οποίες όμως προς το τέλος αποδυναμώνονται από τη μεγάλη διάρκεια τους, μετατρέποντας έτσι την δραματική τους ένταση σε κωμικές και αμήχανες σκηνές.

-Crash του Πωλ Χάγκις. Σποδυλωτή ταινία με ιστορίες ανθρώπων, άσχετων μεταξύ τους, που ζουν στο Λος Άντζελες και οι οποίες στο τέλος συνδέονται μεταξύ τους συνοδεία ενός υπερβατικού φυσικού φαινομένου (χίονι στο πάντα ηλιόλουστο L.A.). Πολύ καλή ταινία (που κέρδισε το φετινό Όσκαρ καλύτερης ταινίας) και ενδιαφέρουσα η κριτική της για το θέμα του ρατσισμού. Όμως ακριβώς το ίδιο consept το έχουμε δει ξανά τουλάχιστον δύο φορές. Μια στο ‘Magnolia’ (εκεί στο τέλος βρέχει βατράχια) και πρώτα από όλες στο αριστουργηματικό ‘Στιγμιότυπα’ -δείτε το!- του Ρόμπερτ Άλνταμ.

-Lord Of War, Ο Κυρίαρχος του Παιχνιδιούτου Άντριου Νίκολ. Από τον σκηνοθέτη του ‘Gattaca’ και σεναριογράφου του ‘Truman Show’ θέμα της ταινίας ο βρώμικος τρόπος με τον οποίο οι εταιρίες όπλων κάνουν εμπόριο σε ολόκληρο τον πλανήτη και πως οι ίδιες δημιουργούν και συντηρούν πολέμους. Από μόνο του το θέμα για μια χολιγουντιανή ταινία αποτελεί έκπληξη. Με ντοκιματερίστικο ύφος και ενώ ο σκηνοθέτης κρατά μια ξεκάθαρη κριτική ματιά και πολιτική άποψη, δεν πέφτει στη παγίδα να ηθικολογεί ή να δίνει μια εύκολη λύτρωτική λύση στο τέλος.

-Ο ήχος της πόλης του Φατίχ Ακιν. Μουσικό ντοκιμαντέρ του τουρκογερμανού Φατίχ Ακίν (κέρδισε πριν ένα χρόνο τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο για το εξαιρετικό ‘Head on’) ο οποίος περιφέρεται με την κάμερά και ένα φορητό studio ηχογράφησης στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης μαζί με τον Αλεξάντερ Χάκε -μέλος του θρυλικού γερμανικού αβάν-γκαρντ συγκροτήματος Einsturzende Neubauten- συλλέγοντας μουσικές από τους δρόμους της Πόλης. Από τις μουσικές συνεντεύξεις-ηχογραφήσεις του ντοκιμαντέρ ξεχωρίζει αυτή της τραγουδίστριας κουρδικής καταγωγής Anyar. Ωραίο και αρκετά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ. Συγκριτικά όμως προτιμώ το ελληνικό, θεματολογικά παρόμοιο, ΄Μεθεξις’.

-9 songs του Μάικλ Γουίντερμποτομ (σε dvd). Με δυο λόγια, σεξ και συναυλίες. Με ντοκιματερίστικο ύφος ο Γουίντερμποτομ (ο οποίος δείχνει να έχει μεγάλη άνεση στο να αλλάζει ύφος και θεματολογία σε κάθε ταινία του) καταγράφει 9 συναυλίες και τις ερωτικές συνευρέσεις των πρωταγωνιστών με εντελώς ρεαλιστικό τρόπο.Χωρίς να κρύβει τίποτε καταφέρνει να δημιούργήσει μια πολύ καλή αισθητικά ταινία χώρις να πέφτει στον σκόπελο της πορνογραφίας.

-Βαθύ λαρύγγι του Τζέραρντ Νταμιάνο. Κόβω εισιτήριο για να δω το ντοκιμαντέρ ‘Μέσα στο Βαθύ Λαρύγγι’ για το πως γυρίστηκε η πρώτη μεγάλη πορνό επιτυχία, και μέσα στην αίθουσα συνειδητοποιώ ότι βλέπω την ίδια την ταινία... Εναρκτήρια μουσική η... 9^η του Μπετόβεν σε ροκ διασκευή. Πρόχειρα φτιαγμένη, γυρισμένη όμως με πολύ χαβαλέ, βλέπεται πολύ ευχάριστα και βγάζει αρκετό γέλιο. Ταινία ορισμός του cult. Σημ: Ενδιαφέρον το γεγονός ότι στην αίθουσα από τα καμιά πενήντα άτομα πάνω από τα μισά ήταν γυναίκες.

Απλά καλές
-Το παιδί των αδερφών Νταρντέν. Η ταινία που βραβεύτηκε με το Χρυσό Φοίνικα στο προηγούμενο φεστιβάλ Καννών. Ενδιαφέρουσα ταινία που μάλλον όμως ήθελε κάτι παράπανω για να απογειωθεί και να δικαιολογεί τη φήμη της και κυρίως τη βράβευσή της.

-Manderlay του Λαρς φον Τρίερ. (dvd) Η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Τρίερ ‘USA - Land of Opportunity’ μετά το Dogville. Ωραία και εδώ η αίσθηση της θεατρικότητας όμως το αποτέλεσμα είναι κατώτερο από το Dogville, με σημαντικότερο λόγο το σενάριο που φαίνεται να θέλει να πει πολλά αλλά μάλλον αδυνατεί να τα καταφέρει.

-Το μυστικό του Brokeback Mountain του Ανγκ Λι. Υπερτιμημένη ταινία κυρίως λόγω του ομοφυλοφιλικού της θέματος που όμως δεν διαθέτει την απαιτούμενη δύναμη ή κάποια εσωτερική ένταση με εξαίρεση το τελευταίο ημίωρο. Στην αρχή μάλιστα, η σκηνοθεσία και η χρήση της μουσικής με έκανε να νιώθω σα να βλέπω την τηλεοπτική σειρά ‘Νεανικές Ανησυχίες’...

-Ο χρόνος που απομένει του Φρανσουά Οζόν. Ένας πετυχημένος επαγγελματικά φωτογράφος γύρω στα 30, μαθαίνει ότι του απομένουν 3 μήνες ζωής. Ο Οζόν δίνει ένα αποτέλεσμα χωρίς ακραίους μελοδραματισμούς και ένα αποτέλεσμα σαφώς ανώτερο από την προηγούμενη ταινία του το ‘5x2’. Ξεχωρίζει η παρουσία της Ζαν Μορό στο ρόλο της γιαγιάς του ήρωα.

-Το τόξο του Κιμ Κι Ντουκ. Όλα τα στοιχεία και οι εμμονές του κορεάτη σκηνοθέτη βρίσκονται εδώ. Η υπέροχη λυρική σκηνοθετική του υφή, οι σιωπές, η ωμότητα, ο έρωτας, η βία. Δυστυχώς όμως παρά τη γεμάτη έμπνευση -μέσα στην απλότητά της- ιστορία κάπου προς το τέλος χάνεται ο ρυθμός όπως και σημαντικό μέρος της λυρική ένταση της.

-Οι τελευταίες μέρες του Γκας Βαν Σαντ (σε dvd). Μια ντοκιματερίστικου ύφους καταγραφή των τελευταίων ήμερών της ζωής του Κερτ Κομπέιν -άτυπα βέβαια- στο ίδιο σκηνοθετικό μοτίβο με τον περσινό ‘Ελέφαντα’. Ρυθμοί ρεαλιστικοί, υπερβολικά αργοί, (σε μια μικρή σε διάρκεια ευτυχώς ταινία) που όμως η χρήση τους βοηθά να δωθεί πραγματική υπόσταση στο ήρωα. Ξεχωρίζει η σκηνή της μουσικής έξαρσης του Μπλέικ/Κομπέιν. Μου άρεσε αρκετά (ναι Zpi!..) Όχι όμως ο ‘Ελέφαντας’.

-Γλυκόπικρη ζωή του Κιμ Τζι-Γουν. Ακόμη μια ταινία από την Κορέα η οποία μοιάζει να βαδίζει στο δρόμo που άνοιξε στον κινηματογράφο ο συμπατριώτης του σκηνοθέτη Τσαν Γου Παρκ (‘Old boy’) χρησιμοποιώντας τις ίδιες πάνω-κάτω εμμονές (εκδίκηση, έρωτας, βία...). Δυστυχώς αν και μέχρι τη μέση φαίνεται αυτό να γίνεται αρκετά εώς πολύ επιτυχημένα, στο τελευταίο μισάωρο και παραπάνω, η ταινία χάνει εντελώς τον αρχικό προσανατολισμό της και μετατρέπεται σε μια συνηθισμένη ταινία δράσης γεμάτη εφέ, επικεντρώνοντας αποκλειστικά σε σκηνές μάχης.

-Καληνύχτα και καλή τύχη του Τζορζ Κλούνεϊ. Μετρημένη σκηνοθεσία μακριά από εντυπωσιασμούς, πολύ καλές ερμηνείες, στιλιζαρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε ένα ενδιαφέρον πολιτικό θρίλερ με θέμα ένα σκάνδαλο στις Η.Π.Α. την εποχή του Μακαρθισμού. Παρά την φαινομενικά αντικειμενική αντιμετώπιση του θέματος και τον επιδιωκούμενο ρεαλισμό στην κινηματογράφιση η ταινία τελικά καταλήγει σε σχετικά ρηχά και σχηματικά συμπεράσματα.

-Breakfast on Pluto του Νιλ Τζόρνταν. Η πολυτάραχη και ιδιόμορφη ζωή του Patrick ο οποίος προτιμούσε να ντύνεται γυναικεία και να τον φωνάζουν ‘Kitty’. Επίπεδη σκηνοθεσία και επιδερμική προσέγγιση του συναισθηματικού κόσμου του εκκεντρικού ήρωα. Κυριότερος λόγος αυτής της αδυναμίας είναι η επιλογή του σκηνοθέτη να χωρίζει την ταινία, όπως και στο βιβλίο, σε πολλά μικρά κεφάλαια (γύρω στα 35), το οποίο την κάνει να μοιάζει σαν μια μεγάλη περίληψη.

-Εγώ, εσύ και όλοι οι γνωστοί της Μιράντας Τζουλάι. Ταινία του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου που φάνηκε να κέρδισε το κινηματογραφόφιλο κοινό. Κατα τη δική μου γνώμη η φιλοσοφία της ταινίας αν και ειλικρινής ήταν αρκετά ρηχή. Η σχεδόν δε μεταφυσική αντιμετώπιση της ζωής από την ηρωίδα με άφησε σχεδόν αδιάφορο. Ξεχωρίζει η μουσική της ταινίας.

Μέτριες
-Danny the dog του Λουί Λετεριέ. Μια υβριδιακή σκοτεινή περιπέτεια που αν μη τι άλλο υπόσχονταν πολλά, με ένα ενδιαφέρον κάστ (ο κορυφαίος ηθοποιός πολεμικών τεχνών Τζετ Λι σε έναν πρωτότυπο για αυτόν ρόλο, ο Μποπ Χόσκινς, ο Μόργκαν Φρίμαν), ένα δελεαστικό σενάριο -η βασική τουλάχιστον υπόθεση- το οποίο υπογράφει ο πολύς Λικ Μπεσόν, και μουσική των Massive Attack. Δυτυχώς το τελικό αποτέλεσμα είναι μάλλον μέτριο και η αρχική πρωτοτυπία της ταινίας χάνεται αρκετά νωρίς μέσα σε ένα πλήθος κοινοτοπιών και ασκόπων σκηνών μάχης. Ξεχωρίζει στο ρόλο του κακού ο Μποπ Χόσκινς.

-Σχέδιο Πτήσης του Ρόμπερτ Σβέντκε. Θρίλερ στα 30.000 πόδια. Στερεότυπη αλλά και καλοστημένη περιπέτεια η οποία χρησιμοποιεί τη συνηθισμένη συνταγή λίγο δράση, λίγο συναίσθημα, λίγο αγωνία και φυσικά το απαραίτητο χάπι εντ. Για να περάσεις την ώρα σου είναι ότι πρέπει. (Έλεος όμως πια με αυτήν την φασόν κρυοπλασματικής ερμηνεία της Τζόντι Φόστερ της μόνης/διαζευγμένης/χήρας 40άρας γιάπισσας με παιδί η οποία τα βγάζει πέρα μόνη της στη ζώη...)

-Σαν παράδεισος του Καϊ Πολακ. Τα 'σουηδικά Παιδιά της Χορωδίας' τα οποία σημείωσαν τεράστια εισπρακτική επιτυχία στη χώρα τους. Τα παιδιά εδώ είναι οι κάτοικοι ενώ χωριού οι οποίοι αλλάζουν τρόπο ζωής και σκέψης όταν στα μέρη τους έρχεται ένας διάσημος αρχιμουσικός ο οποίος αναλαμβάνει την εκκλησιαστική χορωδία. Η σύγκρουση του συντηρητικού τρόπου σκέψης της επαρχίας με τις προοδευτικές μεθόδους του νεοφερμένου μουσικού γίνεται το επίκεντρο της ταινίας. Τίποτε το ιδιαίτερο, πόσο μάλλον πρωτότυπο, αλλά τα χιόνια της Σουηδίας ήταν ότι πρέπει στο θερινό σινεμαδάκι.

-Το νησί του Κιμ Κι Ντουκ. Τα ίδια συστατικά της ‘μαγικής’ συνταγής του υπέροχου ποιητή-κινηματογραφιστή αλλά εδώ η δοσολογία των υλικών όπως και η νοσηρή ερωτική ιστορία της ταινίας χάνουν το μέτρο και την ισορροπία και το κινηματογραφικό αποτέλεσμα αποδεικνύεται άνισο και υπερβολικό.

-Samsara του Παν Ναλίν. Ένας βουδιστής μοναχός έπειτα από 3 χρόνια, 3 μήνες και 3 ημέρες διαλογισμού σε μια σπηλιά, επιστρέφει στο βουδιστικό μοναστήρι, όπου μετά από μια επίσκεψη σε ένα γειτονικό χωριό ερωτεύται μια νέα κοπέλα με αποτέλεσμα ο πνευματικός ατάραχος κόσμος του να μπαίνει σε κίνδυνο. Ίσως να εχει κάποιο ενδιαφέρον το θέμα της ταινίας αλλά οι πολύ αργοί ρυθμοί και η πολύ μεγάλη διάρκεια την καθιστούν βαριά και αρκετά κουραστική στη θέασή της.

-Εγώ αυτός και η μητέρα του του Μπεν Γιάνγκερ. Άτολμη σκηνοθεσία στερεότυποι χαρακτήρες, αδιάφορα αστεία και γκανγκς τα οποία έχουμε δει άπειρες φορές σε ταινίες του είδους, σε μια κλισέ κομεντί στην οποία συμμετέχουν όμως αρκετά καλοί πρωταγωνιστές (Μέριλ Στριπ, Ούμα Θέρμαν). Μετριότατο το αποτέλεσμα. Κατευθείαν για την τηλεόραση.

Παραλίγο να εγκαταλείψω την αίθουσα:

-Ο τελευταίος έρωτας στον κόσμο του Πεν Εκ Ραταναρουάνγκ. Ταινία παραγωγής Ταιλάνδης και Ιαπωνίας που έχει προβληθεί στην αρχή της χειμερινής σεζόν και τα έντυπα την παρουσίασαν σαν την ‘ταινία της εβδομάδας’, που αποδείχτηκε σκέτος...άνθρακας. Μετά από αυτόν τον έρωτα πως να υπάρξει κι άλλος...

-The ice harvest του Χάρολντ Ράμις. Παρά το αρκετά ενδιαφέρον καστ (Τζον Κιούζακ και Μπίλλυ Μπομπ Θόρντον), ο σκηνοθέτης του πολύ καλού ‘Η μέρα της Μαρμότας’ και των ‘Ανάλυσέ το' 1&2, έφτιαξε μια ταινία που δεν ξέρει τι ακριβώς ήθελε να είναι. Θρίλερ, νουάρ, μαύρη κωμωδία, κοινωνική; Τίποτα από όλα και το αποτέλεσμα είναι μάλλον αδιάφορο, κουραστικό και άκρως βαρετό.

-Sin city των Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, Φρανκ Μίλερ. Ταινία σε άψογη καλλιτεχνική συσκευασία με ένα όμως παντελώς άθλιο, κενό και εξοργιστικά κακό περιεχόμενο. Η χρήση της βίας είναι τόσο υπερβολική και αναίτια σε σημείο να φαντάζει σαν ο μοναδικός στόχος της ταινίας να είναι η προπαγάνδισή της. Η αριστουργηματική καλλιτεχνική διεύθυνση ακυρώνεται και μοιάζει να λειτουργεί σαν στάχτη στα μάτια. Και αν ίσως αυτή είναι η φιλοσοφία των κόμικς και η ταινία ήταν απόλυτα πιστή σε αυτήν και ίσως δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις επί του θέματος για να εκτιμήσω το σενάριο και εν γένει το κινηματογραφικό αποτέλεσμα, τότε ευχαριστώ, δεν με ενδιαφέρει να μάθω.

-Inside man του Σπάικ Λι. Ταινία που έχει διαγραφεί απο τη μνήμη μου αμέσως με το τέλος της. Κακή αστυνομική ταινία σε εκνευριστικό βαθμό η οποία από τους κριτικούς παρουσιάστηκε σαν μια ταινία που βαδίζει στα χνάρια των αριστουργηματικών ‘Σέρπικο’ και ‘Σκυλίσια Μέρα’. Ούτε καν πέρασε, όχι να ακούμπησε κιόλας...

-Ψέματα του Γιανγκ Σουν Γου. Ταινία από την Κορέα, η οποία πιθανόν βρήκε διανομή στην Ελλάδα επωφελούμενη της ανόδου του ασιατικού κινηματογράφου, που προκάλεσε σκάνδαλο στη χώρα της όπως επίσης και το βιβλίο στο οποίο στηρίχτηκε. Όλη η –αδιάφορη- δράση της σχεδόν πορνογραφικής ταινίας, εκτυλίσσεται σε δωμάτια ξενοδοχείων και επικεντρώνεται αποκλειστικά στις σαδομαζοχιστικές συνευρέσεις μιας 18χρονης και ενός 38χρονου. Την είδα σε μεταμεσονύχτια προβολή στο Μακεδονικόν όπου σε κάποια στιγμή κοιτάζοντας γύρω μου συνειδητοποιώ ότι στην αίθουσα βρισκόμαστε μόνο 3 άντρες, ο καθένας μόνος του. Σαν να 'μασταν στο ‘Λαικόν’ ένα πράμα...

Ταινία που στα μισά της εγκατέλειψα την αίθουσα:

-Ουκ επιθυμήσεις τη γυναίκα του πλησίον σου της Σουζάνε Μπίερ. Ημιβαδίζοντας στις αρχές του Δόγματος ’95 μια δήθεν καλλιτεχνίζουσα ταινία (θα ήθελε...) από τη Δανία. Η ταινία δεν είναι τίποτε άλλο παρά από ένα οικογενειακό δράμα όπου η υπόθεση του, οι ερμηνείες και η μουσική του, περισσότερο φέρνουν σε επεισόδιο της ‘Λάμψης’ του Ν.Φώσκολου παρά σε οτιδήποτε άλλο. Με πρωταγωνίστρια μια από τις πιο αντιπαθητικές ηρωίδες που έχω δει ποτέ, με εντελώς σχηματικούς ήρωες κερδίζει επάξια τον τίτλο της χειρότερης ταινίας της σεζόν.
Δυστυχώς δε φτάνει να κουνάς απλώς την κάμερα πέρα-δώθε για να καταφέρεις να φτιάξεις ταινίες σαν την Οικογενειακή Γιορτή. Χρειάζονται και πολλα ακόμη...

Άντε και του χρόνου!