Όταν ο Αγησίλαγος έκανε το τραπέζι στον Γαργαληστή
Αν είχα ένα κόκκινο
πουλί αν είχα ένα
ίδιο με τριαντάφυλλο
μπουμπούκι πριν ανοίξει
θα τ' αφηνα να πέταγε
Τι όμορφο που θα 'ταν...
Αν είχα ένα θαλασσί
πουλί αν είχα ένα
ίδιο σα να 'ναι ούρανος
στη θάλασσα από πάνω
θα τ' αφηνα να πέταγε
Τι όμορφο που θα 'ταν...
Μα αν είχα ένα πολύχρωμο
με χρώματα δεκάξι
ίδιο μ' ενα ανοιξιάτικο
λιβάδι μεσ' τον ήλιο
θα το 'στελνα σ' εσένανε
να το 'βλεπες λιγάκι...
...και αφού ο Γαργαληστής έχει φτιάξει μαζί με την θεία από το Παρίσι το άρωμα που σκορπά τη χαρά -βασικό συστατικό του οποίου είναι το γέλιο που προηγουμένως κρύφα τις νύχτες έχει κλέψει (όχι όμως στερήσει) από παιδιά που το έχουν περίσσιο γαργαλώντας τα ενώ αυτά κοιμούνται- το αφήνει έπειτα στο κομοδίνο παιδιών χωρίς αγάπη, χωρίς παρέα για παιχνιδί, μέσα σε ένα μπουκαλάκι, μαζί με ένα γράμμα...
"Αγαπητό μου, ζηλευτό μου, αξιολάτρευτο μικρό μου,
Όταν το γέλιο τα παιδιά μοιράζουν
τα πάντα στα σίγουρα αλλάζουν."
Γαργαληστής