Juliette and the Licks στην Αποθήκη του Μύλου

Τους "Juliette and the Licks" τους είχαμε ξεχωρίσει στα Διαμάντια από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο πολύ πριν το συγκρότημα όπως και οι εξωκινηματογραφικές ροκντρολίζουσες ενασχολήσεις της Juliette Lewis γίνουν ευρύτερα γνωστές. Από τις πρώτες ακροάσεις του "You're Speaking My Language" τους είχαμε αγαπήσει ιδιαιτέρα. Έχουμε λοιπόν (ας μου επιτραπεί ένα "λοιπόν"...) πολλούς και ιδιαίτερους λόγους να τους νιώθουμε εμείς, οι της αδαμαντικής κοινότη'ας, ως ένα πολύ δικό μας συγκρότημα. Η είδηση της συναυλίας των Licks στην Θεσσαλονίκη (που ο αρχικά διαδόθηκε κυρίως μέσω του blog της ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.) αποτέλεσε μια πολύ μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη και φυσικά όπως μπορεί κάποιος να φανταστεί οι προσδοκίες μας για την συναυλία ήταν ακόμη πιο μεγάλες.

Το Σάββατο 25/11/06 οι Juliette and the Licks εμφανίστηκαν σε μια σχεδόν κατάμεστη Αποθήκη του Μύλου (φανταζόμαστε ότι βοήθησαν και οι προσκήσεις του φεστιβάλ σε αυτό αλλά και από την άλλη το σχετικά αρκετά φτηνό εισιτήριο) και όχι μόνο εκπλήρωσαν τις προσδοκίες μας, αλλά καταφέραν να μας κερδίσουν ακόμη παραπάνω. Αν τόλμουσα να πω ότι ήταν μια από τις καλύτερες και δυνατότερες συναυλίες που έχουν πραγματοποιηθεί τον τελευταία χρόνια στην Θεσσαλονίκη νομίζω ότι δεν θα γινόμουνα υπερβολικός.

Η κεντρική επιτροπή της ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ. σχεδόν σύσσωμη παρευρέθηκε στο live των Licks και ετοιμάζει πυρετωδώς -με πολύ χαλαρούς ρυθμούς- ανταπόκριση η οποία θα αναρτηθεί στο official blog της αλλά και σε αδαμαντικό ιστολογικό δίκτυο και θα περιλαμβάνει πλούσΧιο κειμενικό, φωτογραφικό και βιντεακό υλικό.
Προς το παρόν μπορείτε να διαβάσετε τις ερωτήσεις που υπέβαλε ο Γιάννης Σημαντήρας στην Juliette Lewis στην συνέντευξη τύπου όπως δείτε και την πλέι λίστα της συναυλίας.
Αναμείνατε!

"Ο ξενιστής" η ταινία που μου άρεσε περισσότερο στο φετινό φεστιβάλ

Στο φετινό φεστιβάλ ως τώρα είδα αρκετές (όχι βέβαια πάρα πολλές) ταινίες. Μερικές από αυτές μου φάνηκαν καλές, αρκετές μου φάνηκαν αδιάφορες, αλλά μόνο μία μου άρεσε πάρα πολύ.

Έρχεται από την Νότια Κορέα, λέγεται "Ο Ξενιστής" (The Host) , ο σκηνοθέτης Μπονγκ Τζουν-χο και είναι μια υβριαδιακή ταινία (πρέπει να την δείτε για να καταλάβετε τι εννοώ) η οποία περικλείει με έναν ξεχωριστό τρόπο το δράμα, την περιπέτεια, την επιστημονική φαντασία, το θρίλερ, τις πολιτικές αναφορές, το τερατολογικό σινεμά, μέσα όμως από γερές (αλλά πολύ γερές...) δόσεις κωμωδίας.
Στην αρχή της προβολής κάποιος από το φεστιβάλ μας ενημέρωσε ότι ο σκηνοθέτης θα ήθελε να μας ενημερώσει ότι η ταινία που θα δούμε πρόκειται για ένα οικογενειακό δράμα. Και έτσι είναι. Όμως καθώς θα βλέπετε την ταινία για σκεφτείτε το ξανά!..
Ουσιαστικά αυτή η "παράξενη" ταινία που ξεκινά σαν μια τυπική κορεάτικη ταινία (στο ύφος Κιμ κι Ντουκ ίσως) με την γνώριμη ρεαλιστική κινηματογράφηση και που ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζεται ένα τεράστιο αμφίβιο τέρας που τους κατατρώει όλους (!!!) δεν είναι ούτε μια ασιατικού τύπου εσχατολογική ταινία στο στιλ των ταινιών του Ηollywood αλλά ούτε και μια παρωδία αυτών. Αυτό που καταφέρνει η ταινία του Μπονγκ Τζουν-χο μέσα από έναν τόσο ιδιαίτερο τρόπο είναι να βγάζει την γλώσσα σε όλα τα στερεότυπα αυτών των ταινιών και τα ξεκάθαρα σχόλια της για τον σύγχρονο τρόπο ζωής, τον κινηματογράφο, την σκέψη (πολιτικής ή μη) του κόσμου, είναι τόσο δυνατά που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως μια πολιτική ταινία.
Από ότι φαίνεται ο κινηματογράφος της Κορέας επιβεβαιώνει για ακόμη φορά ότι βρίσκεται στην κορυφή του παγκόσμιου κινηματογραφικού στερεώματος.

Η υπόθεση της ταινίας από το site του φεστιβάλ:

Σεούλ 2006. Ο Hee-bong έχει ένα µικρό εστιατόριο στις όχθες του ποταµού River Han, όπου µένει µε την οικογένειά του. Ο µεγαλύτερος γιος του, Gang-du, είναι ένας ανώριµος και βραδύνους άνθρωπος γύρω στα 40. Η κόρη του είναι πρωταθλήτρια στην τοξοβολία και µέλος της εθνικής οµάδας, ενώ ο µικρότερος γιος του είναι ένας άνεργος αργόσχολος. Όλοι τους είναι υπερπροστατευτικοί απέναντι στη µικρή Hyun-seo, κόρη του Gang-du, η γυναίκα του οποίου τον εγκατέλειψε πριν από χρόνια. Μια µέρα, ένα τέρας εµφανίζεται ξαφνικά από τα βάθη του ποταµού Han και σπέρνει τον πανικό και το θάνατο.
Επαναπροβάλλεται την Κυριακή 26 Νοεμβρίου στην αίθουσα John Cassavetes στις 23:00 και την προτείνω να την επιλέξετε για τελευταία ταινία στο φετινό φεστιβάλ κινηματογράφου.

Διαφημίσεις μπύρας από την Βραζιλία

Ωραίες, έξυπνες και κωμικές διαφημίσεις από την Βραζιλία για την μπύρα Brahma.

Η Brahma νικά τα Βουντού

Η ιστορία της χελώνας Νο 1

Η ιστορία της χελώνας Νο 2

Η ιστορία της χελώνας Νο 3

Τα καβούρια στην παραλία

Cool τύποι στο bar

Να 'μουν ο ιδρώτα σου...

Brahma, Ωραίο κύμα

-Η χελώνα στo Mundial

Ο Ρονάλντο ρίχνει στο γάμο του Καραγκιόζη...

Ρονάλντο ο ταυροσφαιριστής

Και μια διαφήμιση από την μπύρα Guinness

και μια από την μπύρα Greene King IPA, όπου ο Θάνατος κάνει διάλλειμα για μπύρα...

Συναυλιαγγαρείες...

Μαθαίνω από φίλους που παρευρέθηκαν στο Principal την Δευτέρα στην πολυδιαφημισμένη και πολυαναμενόμενη συναυλία των Cinematic Orchestra ότι η συναυλιακή τους παρουσία στην Θεσσαλονίκη ήταν πληθωρικότατη και πολύ χορταστική αφού κράτησε στο σύνολό της... μια (1) ολόκληρη ώρα και μερικά λεπτά ακόμη!

Μα είναι δυνατόν; Να πληρώνεις 40+ ευρώ, να κάνεις τόσο δρόμο, να στριμώχνεσαι με τόσο κόσμο και στο τέλος να βγαίνει το όποιο μουσικό σχήμα πήγες να παρακολουθήσεις στην σκηνή για μια ωρίτσα και κάτι ψιλά;.. Λες και είναι τόσο "απλόχεροι" μαζί μας μόνο και μόνο για να τους καλύπτει το συμβόλαιο που υπογράψανε και το οποίο ορίζει και τον κατώτερο χρόνο που θα πρέπει να παίξουν στην συναυλία.

Δυστυχώς όμως δεν είναι λίγες τέτοιες (τεμπέλικες; αρπαχτές;..) παραστάσεις. Εκτός και αν συντρέχει κάποιος ουσιαστικός λόγος (όπως το ότι είναι κάποιο νέο συγκρότημα με μικρό ρεπερτόριο, προσβλητική στάση του κοινού ή δεν ξέρω τι άλλο) τέτοιες μινιόν συναυλίες αποτελούν σκέτη ντροπή για το συγκρότημα, άσχετα με την όποια αντικειμενική μουσική αξία της συναυλίας.
Ας είμαστε ως κοινό λίγο αυστηροί και ας "κράζουμε" όλους όσοι μας υποτιμούν και μας προσβάλλουν με μια τέτοια στάση. Λες και το γεγονός ότι ήρθανε να παίξουν στην χώρα μας είναι γιατί μας κάνουν χάρη! Αν όμως είναι έτσι τότε ο κάθε SteveWynnης του κόσμου αυτού ο οποίος έρχεται και τα δίνει όλα πάνω στην σκηνή -ακόμη και σε ημιγεμάτους μικρούς χώρους- για τουλάχιστον 2μιση ώρες για πείτε μου τι είναι, βλάκας;..

Δεν ξέρω... Ίσως πάλι όλα αυτά που γράφω να πηγάζουν λίγο και από τη θεσσαλονικιώτικη ιδιοσυγκρασία μου όπου η ποιότητα είναι αρκετά συνυφασμένη με την ποσότητα. Γιατι πως να το κάνουμε; Αν το "σάντουιτς" (άκου "καλαμάκι"...) δεν είναι τίγκα στο γύρο, πως να το ευχαριστηθείς;..

Ρόμπερτ Άλτμαν. Καλό ταξίδι σε έναν μεγάλο σκηνοθέτη...

Και ενώ εμείς στη Θεσσαλονίκη έχουμε την μεγάλη γιορτή του κινηματογράφου, ο παγκόσμιος κινηματογράφος θρηνεί το χαμό ενός πολύ μεγάλου και σπουδαίου σκηνοθέτη, του Ρόμπερτ Άλτμαν.
Δημιουργός αρκετών αριστουργηματικών ταινιών οι οποίες φέρουν την ξεχωριστή σφραγίδα του όπως το "MASH", "Ο Παίκτης", "Pret a porter", "Γκόσφορντ Παρκ", "Στιγμιότυπα"...

Η τελευταία κατέχει έχει μια πολύ ιδιαίτερη θέση στο μυαλό μου και την ξεχωρίζω από τις υπόλοιπες. Όταν την είδα (στο "Ναυρίνο"...) ήταν την εποχή που άρχιζα να ανακαλύπτω πιο συνειδητά την τέχνη του κινηματογράφου και την μαγεία της σκοτεινής αίθουσας και ήταν για 'μενα μια πολύ μεγάλη έκπληξη αυτή η ταινία. Ήταν αυτή που μου είχε αρέσει περισσότερο εκείνη την χρονιά η οποία εκτός των άλλων περιείχε στοιχεία τα οποία τώρα ίσως να χρησιμοποιούνται αρκετά συχνά στον κινηματογράφο, μέχρι τότε όμως δεν ήταν και πολύ διαδεδομένα (τουλάχιστον έτσι νομίζω). Όπως το ότι ήταν μια σπονδυλωτή ταινία η οποία πραγματεύονταν αρκετές φαινομενικά άσχετες ιστορίες ανθρώπων στο Los Angeles (παρμένες από ισάριθμα διηγήματα του Ρέιμοντ Κάρβερ) που στο τέλος με έναν ευφάνταστο τρόπο γίνονταν φανεροί οι συνδετικοί ενδιάμεσοι κρίκοι, το παράλληλο μοντάζ, οι πολλοί ηθοποιοί που χρησιμοποιούσε...
Από τότε δεν την έχω ξαναδει, ελπίζω όμως σύντομα να το πάρω απόφαση και να την ξαναδώ.
Δείτε την και ανακαλύψτε της ολοφάνερες επιρροές σε ταινίες όπως το "Magnolia" και το "Crash" που φέτος κέρδισε το βραβείο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Καλό ταξίδι σε έναν μεγάλο σκηνοθέτη...

-Την είδηση του θανάτου του Ρόμπερτ Άλτμαν την διάβασα στο blog "Ο μπαμπάς τρελαινόταν να ακούει Νίνο Ρότα..." της ομώνυμης εκπομπής του 958 της ΕΡΤ3.

Mary&The Boy και Night on Earth στο Residents

21 Νοεμβρίου 2006
Δύο νέα και πολύ ελπιδοφόρα συγκροτήματα εμφανίστηκαν απόψε στο μικρό μεν, κατάμεστο δε Residents.
Οι Mary&TheBoy, και οι Night on Earth.

Οι Mary&TheBoy επίσης πρόκειται να εμφανιστούν και στην συναυλία που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής στην τελετή λήξης του 47ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στην οποία θα συμμετάσχουν αρκετά ακόμη νέα συγκροτήματα όπως οι δικοί μας 2L8 (τους έχουμε αγαπήσει βλέπεις αρκετά στα Διαμάντια!..).

Golfw! (χωρίς την χορηγία της VW...)

Και μέσα στον κινηματογραφικό και πολιτιστικό οργασμό των τελευταίων ημερών στην πόλη, μια εκλπηκτική θεατρική παράσταση (ξανά)περνά από την Θεσσαλονίκη για λίγες ημέρες.
Η κωμική, ανατρεπτική, μουσική, παραδοσιακή, καρτουνίστικη, λυρική, βουκολική, καραγκιοζική και πολλά ακόμη... Golfw! στο θέατρο Αμαλία.
Ακόμη σήμερα και αύριο. (εισ: 15 ευρώ κανονικό, 10 φοιτητικό).

Περισσότερα στο blog της Leigh-Cheri.
Αξίζει να αφήσετε για λίγο το φεστιβάλ και να προλάβετε να την δείτε!

47ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Από αύριο τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε τις ταινίες, ή στο τέλος μπορεί να μην έχουμε δει και καμία;..
Θα δείξει...

Πέρι You tube, Eurovision και σαξοφώνου...

Συχνά μου αρέσει να κάνω ιντερνετικές βόλτες και να χάνομαι στα αχανή μονοπάτια του You tube, της ηλεκτρονικής τράπεζας βίντεο στο οποίο ο καθένας μπορεί να ανεβάσει ότι βίντεο θέλει. Είναι τέτοια η πληθώρα δε των θεμάτων που υπάρχουν εκεί που το ένα βίντεο σε οδηγεί σε ένα άλλο και αυτό σε κάποιο άλλο και στο τέλος φτάνεις να βλέπεις κάτι εντελώς άσχετο με αυτό που στην αρχή αναζητούσες. Έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί μπορείς να δεις πράγματα που αλλιώς θα ήταν πολύ δύσκολο να τα δεις. Τηλεοπτικά αποσπάσματα από παλιές εκπομπές και σειρές, βίντεο αρτ, σκηνές από μουσικές συναυλίες, βίντεο κλιπς, ξεχασμένες διαφημίσεις και οτιδήποτε μπορείς να φανταστεί κανείς. Αρκεί να έχει κάποιος στο αρχείο του το απόσπασμα και να το ανεβάσει. Και μάλιστα ευρύτερα το You tube (και κάθε παρόμοιο site) τώρα γίνεται περισσότερο γνωστό. Φανταστείτε τι αρχεία βίντεο θα υπάρχουν σε μερικά χρόνια....

Έτσι μια τέτοια βόλτα με έβγαλε στις ελληνικές συμμετοχές τραγουδιών στην Eurovision... Ενδιαφέρον έχει να βλέπεις τα τραγούδια που τώρα πια πιθανόν δεν τα θυμόνται ούτε αυτοί που τα είπαν!.. Τράγουδια που συμμετείχαν για παράδειγμα το ‘88, το ‘90, το ’94 ("ντίρι-ντίρι τρεχαντίρι..."), το ‘95, το ‘96, το ‘97, το ‘98. Προς τη λήθη φυσικά οδεύει και το φετινό...

Από την άλλη, μερικά που καταφέραν να μείνουν στην μνήμη μας ως σήμερα. Όπως η συμμετοχή (όχι βέβαια τόσο το τραγούδι) της Μαρίζας Κωχ το ’76, το "Μάθημα σολφέζ" το ‘77 , το "Socrates" με την Ελπίδα το ’79, οι Bang το ‘87, οι Antique 2001, (αυτό θα μου μείνει στην μνήμη κυρίως για τον τύπο μαζί με την Παπαρίζου ο οποίος ήταν Ο απόλυτος άντρας-πρότυπο για ‘μένα. Δεν έκανε απολύτως τίποτα, -δεν έγραφε ούτε μουσική ούτε στίχους, σχεδόν δεν τραγουδούσε, ούτε σκηνική τουλάχιστον παρουσία είχε- αλλά μια χαρά τσέπωνε και δόξα και χρήμα!.. Χαρακτηριστικό ότι στη Eurovision το τραγούδι δεν είχε μπουζούκι αλλά του δώσαν να κρατάει ένα, να κάνει κάτι και αυτός μωρέ...), η Κομματάρα S.A.G.A.P.O. το 2002 (δείτε επίσης και το M.A.L.A.K.A.S των ΑΜΑΝ...), ο Sakis μας (ναι "μας", τόσες φορές άλλωστε το καλέσαμε στην πόλη μας το παιδί...) το 2004, το My number one που σήκωσε το τηλεοπτικό τιμημενο το 2005.

Από εκεί όμως που ξεκίνησε αυτό το post (και τελικά κατέληξα να γράφω για ολόκληρη την Eurovision...) είναι το απόσπασμα από την ελληνική συμμετοχή το ’91 με την Σ. Βόσσου και την "Άνοιξη" το οποίο παρά τις πολύ μεγάλες προσδοκίες είχε πιάσει πάτο. Αξίζει να το δείτε όχι τόσο για τις (πετυχημένες) κορώνες της Βόσσου, ούτε για τον Ανδρέα Μικρούτσικο να χτυπιέται πιο πίσω με ένα μπάσο.

Όλα τα λεφτά είναι το υπέροχο σόλο σαξόφωνο μετά το πρώτο ρεφρέν (1:17) παιγμένο με ένα πραγματικα θα λέγαμε υποδειγματικά δεξιοτεχνικό αλλά και συνάμα αέρινο τρόπο ο οποίος αναδεικνύει την πληθώρα των ηχοχρωμάτων του οργάνου αλλά και εν γένει την μελωδικότητα της σύνθεσης...
Απλά...
Απολαύστέ το !

Κινηματογραφικά

Σήμερα το βράδυ μέσα στην ατυχία μας βρεθήκαμε μπροστά σε ένα πολύ ευχάριστο γεγονός. Πηγαίνοντας στο Μακεδονικόν να δούμε το "Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι" του Κεν Λόουτς ακριβώς στην ώρα που ξεκινούσε η προβολή, βλέπουμε αρκετό κόσμο να φεύγει από την αίθουσα. Υποθέσαμε ότι είναι οι θεατές της προηγούμενης προβολής. Πηγαίνοντας όμως στο ταμείο ακούμε που λένε στους μπροστινούς μας ότι δυστυχώς η αίθουσα είναι γεμάτη και δεν έχει άλλες θέσεις! Ναι, σίγουρα δεν είναι κανένα τρομερό γεγονός το να γεμίζει μια κινηματογραφική αίθουσα, αλλά πείτε μου όμως πόσο καιρό έχουμε να βιώσουμε κάτι τέτοιο σε μια παραδοσιακή αίθουσα στη Θεσσαλονίκη; Παρόλο που χάσαμε την προβολή ήταν για μας μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη το ότι ο κόσμος εξακολουθεί να βλέπει συνειδητά κινηματογράφο (και όχι "καμιά ταινία...").

Φεύγοντας λοιπόν (να πω μια φορά και εγώ "λοιπόν"...) λέμε να πάμε στο Βακούρα ο οποίος έλεγε ότι από εχτές θα άνοιγε και ότι μία από τις ταινίες που θα έπαιζε ήταν το "Thank you for smoking" που δεν είχαμε δει τόσο καιρό που προβάλλονταν στο Ολύμπιον (και που επιπλέον την προτείνει και ο φίλος Igopogo...). Φτάνοντας τελικά εκεί βλέπουμε ότι ακόμη δεν ξεκίνησε να λειτουργεί αλλά βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο ανακαίνισής του. Παρόλο που και εδώ δεν θα βλέπαμε την ταινία φύγαμε με την ευχάριστη εικόνα ότι ένας κινηματογράφος σε πείσμα των καιρών και μέσα στο μαζικό κλείσιμο των αιθουσών στο κέντρο της πόλης ανακαινίζεται και άμεσα στις επόμενες ημέρες θα επαναλειτουργήσει.

Και έτσι μετά από όλα αυτά πήγαμε να δούμε (ναι, ξανά!) το υπέροχο Babel των μεξικανών Alejandro González Iñárritu και Guillermo Arriaga. Είχαμε δεν είχαμε πάντως, τον πολυκινηματογράφο δεν τον γλυτώσαμε...

ΔΓιαμάντΓια στον 958

Από σήμερα τα "δΓιαμάντΓια" με τον Γιάννη Σημαντήρα στον 958 της ΕΡΤ3. Από Δευτέρα ως Πέμπτη στις 00:05-01:00.

VENCEREMOS HERMANOS!

Borat!

Βλέποντας πριν λίγο καιρό την αφίσα της ταινίας "Borat" περίμενα ότι θα πρόκειται για μια ακόμη σαχλή κωμωδία της σειράς που το Hollywood βγάζει κάθε χρόνο με το τσουβάλι οι οποίες απευθύνεται σε θεατές το πολύ 20 χρονών. Κι όμως, το "Borat" πρόκειται για μια απολαυστικά άναρχη και "πολιτικά μη ορθή" κωμωδία. Τα αστεία της ταινίας ενώ επιδιώκουν να πιάσουν πάτο σε ότι πιο ποταπό ορίζει η πολιτικά ορθή συμπεριφορά, την χυδαιότητα, τον ρατσισμό ακόμη και την σκατολογία, καταφέρνει -και μάλιστα πολύ πετυχημένα- να σε κάνει να γελάς καθ' όλη τη διάρκεια της. Και ενώ το γέλιο προέρχεται από αστεία τόσο "χαμηλού επιπέδου" δεν νιώθεις καμία ενοχή που γελάς με αυτά γιατί εκτός από το γεγονός ότι αυτά δίνονται με τον καλύτερο τρόπο, είναι γιατί ουσιαστικά -όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο- το "Borat" πρόκειται για μια πολύ δυνατή πολιτική ταινία.
Ένα διαφορετικό είδος ντοκιμαντέρ στο οποίο ο ήρωας της ταινίας ο Borat, είναι ένας τηλεοπτικός ρεπόρτερ από το Καζαχστάν ο οποίος αποφασίζει να ταξιδέψει μαζί με τον παραγωγό του στις Ηνωμένες Πολιτείες για να κάνει ένα ρεπορτάζ για τον τρόπο ζωής στην Αμερική. Ενώ όμως ο τελικός προορισμός τους ήταν η Νέα Υόρκη, ο Borat παρακολουθώντας ένα επεισόδιο του "Baywatch" ερωτεύτεται την Πάμελα Άντερσον και αποφασίζει να ταξιδέψει εώς την Καλιφόρνια για να την συναντήσει. Και τότε είναι που η ταινία μετατρέπεται σε κάτι μεταξύ road movie και ταξιδιωτικού ντοκιμαντέρ. Ο Borat σαν ένας άλλος Ίαν (αλήθεια τι έγινε αυτή η ψυχή;..) ανακαλύπτει και κυρίως μας αποκαλύπτει την Αμερική. Και μάλιστα όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα! Ο ηθοποιός Σάσα Μπάρον Κοέν (Ali G) που υποδύεται έναν υπέρ το δέον άξεστο Borat, παρουσιάζεται σε πραγματικούς ανθρώπους (εννοώ όχι ηθοποιούς...) καταγράφοντας με τον πιο ευφυή τρόπο τον ιστό της αμερικανικής κοινωνίας. Συναντά εκπροσώπους του φεμινιστικού κινήματος, παίρνει μαθήματα ορθού χιούμορ, επισκέπτεται θρησκευτικές συγκεντρώσεις ευαγγελιστών, αγοράζει όπλο, μαθαίνει τρόπους καλής συμπεριφοράς σε ένα γεύμα και τους εφαρμόζει στην πράξη (!), ταξιδεύει σε βαν μαζί με έφηβους που μπεκροπίνουν συνέχεια, σε μια αρένα ροντέο εύχεται κάτω από τις επευφημίες του πλήθους να σκοτώσει ο Μπους μέχρι και τον τελευταίο Ιρακινό, ενώ έπειτα τραγουδά τον "αμερικανικοκαζάχικο" εθνικό ύμνο (!!) όπως επίσης και πάρα πολλά ακόμη τρελά τα οποία είναι δύσκολο να περιγραφούν.


Αυτό που ουσιαστικά πετυχαίνει η ταινία είναι να σατυρίσει με τον πιο αστείο, αλλά κυρίως με τον πιο καυστικό τρόπο, την ίδια την αμερικάνικη κοινωνία και τις έντονες τάσεις συντηρητισμού εθνικισμού, ρατσισμού και ενός ψεύτικου καθωσπρεπισμού οι οποίες κυριαρχούν μέσα σε αυτήν. Με τον πιο αυθάδικο τρόπο τις πλησιάζει τις απογυμνώνει και μας τις παρουσιάζει.
Ίσως σε μερικά σημεία της ταινίας να γίνεται δυσδιάκριτο το τι είναι πραγματικό και το τι ίσως μπορεί είναι στημένο (μάλιστα στο σενέριο βλέπω ότι συμμετέχει και η Πάμελα Άντερσον...), όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία τελικά.
Σίγουρα πάντως αξίζει να την δείτε.

Ακόμη μια ταινία στις αίθουσες αυτήν την εβδομάδα που πιθανόν αξίζει την προσοχή:
"Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι" του Κεν Λόουτς η ταινία που κέρδισε το φετινό μεγάλο βραβείο στις Κάννες.
Επίσης βγήκε και το "Οι σημαίες των προγόνων μας" η νέα ταινία του Κλιντ Ιστγουντ η οποία πάντως άκουσα ότι δεν πήγε καλά στην Αμερική. Λέτε να πάει εδώ;
Τέλος ευχάριστο γεγονός η επαναλειτουργία (από 11/11/06) του κινηματογράφου "Βακούρα"

Αγάπη μου, μην συρρικνώνεις τα "ΔΓιαμάντΓια"...

Διαβάστε για την συρρίκνωση της ραδιοφωνικής εκπομπής "Διαμάντια" σε αδαμαντικό ιντερνετικό δικτύο, στα blog:
-Leigh-Cheri,
-Zpiderland,
-Introspection,
-ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ..

Τηλεοπτική παιδεία

"(...)
Η τηλεόραση, εδώ και χρόνια, μας έμαθε να είμαστε κάτι που όταν ύστερα μας το δείχνει στις οθόνες μας μας πιάνει τρόμος. (...)"

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 3.ΧΙ.2006
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

"Babel"

Μόλις γύρισα από το "Babel" που σήμερα βγήκε στους κινηματογράφους. Συγχωρήστε μου τον όποιο ενθουσιασμό με τον οποίο θα εκφραστώ αλλά αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει άλλος τρόπος...

Καλά, αυτό το κινηματογραφικό δίδυμο Alejandro González Iñárritu στην σκηνοθεσία και Guillermo Arriaga στο σενάριο που στο παρελθόν έδωσε τα "Amores Perros" και "21 Grams" είναι α π ί σ τ ε υ τ ο! Ειδικά για τον δεύτερο και τα σενάρια του, τι να πει κανείς;.. (Σενάριο επίσης και στο "Οι 3 ταφές του Μελκιάδες Εστράδα" την καλυτερη κατα τη γνώμη μου περσινή ταινία).

Και μετά από αυτά τα αριστουργήματα έρχεται το "Babel"! Η ταινία ουσιαστικά αποτελείται από 4 ιστορίες (το ύφος φέρνει λίγο σε "21 γραμμάρια") οι οποίες ενώνονται μεταξύ τους. Φυσικά αυτό στον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια το έχουμε δει ουκ ολίγες φορές, όμως στην περίπτωση Arriaga το σενάριο και η υπόθεση κάθε μίας από αυτές τις ιστορίες είναι τόσο δυνατό και "σφιχτό" που άνετα θα μπορούσε να αποτελέσει το υλικό μιας αυτόνομης ταινίας. Το βάθος των ήρωων και η καταγραφή του ψυχικού τους κόσμου είναι εκπληκτική με έναν πραγματικά λιτό και απέριττο τροπό. Οι ήρωες μοιάζουν σαν να έχουν ξεπεταχτεί κατευθείαν από την αρχαία τραγωδία αποφεύγοντας κάθε τι σχηματικό στην καταγραφή τους, υφαίνοντας αριστουργηματικά με τον τρόπο αυτό την ανθρώπινη υπόστασή τους. Η ταινία από την άλλη θα μπορούσε άνετα με μια τέτοια υπόθεση να ρέπει προς τον μελοδραματισμό και τις εύκολες συγκινήσεις. Αντιθέτα όμως αυτό δεν γίνεται ούτε μια στιγμή και οι ισορροπίες της σκηνοθεσίας και του σεναρίου κρατούνται στο ακέραιο. Πολύ δυνατά είναι ακόμη και τα έμμεσα αλλά εντελώς ξεκάθαρα πολιτικά σχόλια της ταινίας σχετικά με τον σύγχρονο κόσμο, την ξενοφοβία, την τρομοκρατία, τις διαφορές μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, το ρατσισμό, την αποξένωση, την ψυχρότητα των μη-ανθρώπινων νόμων όπως και την ψυχρότητα αυτών που εκτελούν αυτά που ορίζει ο νόμος, τον "τομαρισμό" του "μέσου" σύγχρονου ανθρώπου. (Τη μπουνιά πάντως που τρώει ο συνεπιβάτης του Μπράντ Πιτ με την απεχθή -αλλά δυστυχώς και τόσο πραγματική...- συμπεριφορά του, τη νιώθεις σα να βγαίνει από το χέρι σου...). Τέλος, όλες οι ερμηνείες είναι υποδειγματικές.

Guillermo Arriaga

Σίγουρα μάλλον θα πάω να την ξαναδώ στον κινηματογράφο! (Να μην ξαναπώ ότι τέτοιες ταινίες επιβάλλεται να βλέπονται στον κινηματογράφο...)

Η γνώμη μου; Μην την χάσετε με τίποτα!

Υ.Γ.: Τρεις πολύ καλές ταινίες μέσα σε μισή 'βδομάδα, δεν μπορώ να έχω παράπονο! Διαβάστε για το "Volver" στο blog της Leigh-Cheri και για τα "Παιδιά των Αθρώπων" στο blog του mouxlaloulouda (πότε πρόλαβες βρε και έβγαλες και για το "Babel";..) των οποίων οι απόψεις με βρίσκουν σχεδόν απόλυτα σύμφωνο.

Και αυτήν τη βδομάδα όμως αρκετές ενδιαφέρουσες νέες ταινίες στις αίθουσες:
"Φώτα στο Σούρουπο" του 'Ακι Καουρισμάκι,
"Ο Δρόμος για το Γκουαντάναμο" του Μάικλ Γουίντερμποτομ,
"13 (Tzameti)" του Γκέλα Μπαμπλουάνι του 26χρονου Γεωργιανού σκηνοθέτη ο οποίος κέρδισε για αυτήν την ταινία το "Χρυσό Λιοντάρι Καλύτερης Πρώτης Ταινίας" στο φετινό Φεστιβάλ της Βενετίας 2006.