Είσαι ένα κτήνος Βίσκοβιτς!

Πρωταγωνιστής στο διασκεδαστικό βιβλίο του ιταλικής καταγωγής Alessandro Boffa, είναι ο Βίσκοβιτς. Φίλοι του Βίσκοβιτς είναι ο Τζούκοβιτς, ο Πέτροβιτς και ο Λόπεζ, ενώ η γυναίκα που βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο της ερωτικής του ζωής είναι η γοητευτική Λιούμπα. Ο Βίσκοβιτς μέσα από την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, κάνει μια κατάθεση ψυχής καταστώντας μας κοινωνούς –σαν ένας άλλος Γούντι Άλεν- των ερωτικών ανασφαλειών του και των κοινωνικών συμπλεγμάτων που συνεχώς τον κατατρέχουν.

Αυτό που όμως είναι ιδιαίτερο στις ιστορίες του Βίσκοβιτς είναι πως αυτός είναι... ένα κτήνος. Κυριολεκτικά όμως. Σε κάθε αυτοτελές διήγημα του βιβλίου ο Βίσκοβιτς είναι και ένα διαφορετικό ζώο.
Ένα ερμαφρόδιτο σαλιγκάρι που ερωτεύεται τον...εαυτό του, ένας αστυνομικός σκύλος που ασπάζεται το βουδισμό, ένας μυωξός (τρωκτικό που θεωρείται εξαιρετικά υπναλέο ζώο και πέφτει σε παρατεταμένη χειμερινή νάρκη) ο οποίος δημιουργεί στον ύπνο του τη γυναίκα των ονείρων αλλά αυτή...δεν του κάθεται, ένα λιοντάρι που ερωτεύεται μια γαζέλα, ένας δολοφονικός από τη φύση του σκορπιός που πέφτει σε κατάθλιψη γιατί θέλει να γίνει κοινωνικός αλλά όποιον αγαπά ενστικτωδώς μόλις τον συναντά τον σκοτώνει, ένας παπαγάλος που επικοινωνεί με την ερωμένη του... παπαγαλίστικα είναι μερικοί από τα κτήνη-Βίσκοβιτς.

Σε πρώτο επίπεδο το "Είσαι ένα κτήνος Βίσκοβιτς!" είναι ένα πνευματώδες βιβλίο έξυπνα γραμμένο και με πολύ χιούμορ το οποίο σε πολλές στιγμές είναι ξεκαρδιστικό. Ο παραλληλισμός δε των προβληματισμών του εσωτερικού κόσμου του κάθε ήρωα-ζώου με τους προβληματισμούς της ανθρώπινης ψυχής είναι κάτι παραπάνω από εύστοχος. Οι μικρές ιστορίες-εξομολογήσεις του Βίσκοβιτς γίνονται αφορμή για να καταγραφούν και να σχολιαστούν μερικές από τις ενδόμυχες ανθρώπινες επιθυμίες και σκέψεις.

Σε δεύτερο επίπεδο ο Alessandro Boffa (βιολόγος το επάγγελμα) αρκετά έξυπνα, αλλά και ανύποπτα για τον αναγνώστη, φτιάχνει ένα από τα πιο ευχάριστα βιβλία βιολογίας. Οι ιστορίες του ήρωα λειτουργούν και σαν μια επιπλέον αφορμή για να περιγραφούν ιδιαίτερα και αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα ζώα της κάθε ιστορίας. Ο κάθε Βίσκοβιτς φέρει διαφορετικά προβλήματα στη ζωή και στη ψυχή του ανάλογα με τη φύση του κάθε ζώου. Το βιβλίο έτσι διαβάζεται και σαν ένα ‘λογοτεχνικό ντοκιμαντέρ’.

Εκτός από το ότι περνάς πολύ ευχάριστα διαβάζοντάς το, μαθαίνεις μεταξύ άλλων για τους καρχαρίες που αλληλοτρώγονται, για τη κοινωνική συμπεριφορά των μυρμηγκιών, για τις μονομαχίες μεταξύ των αρσενικών άλκεων (το μεγαλύτερο είδος ελαφιού) ή για το τι ακριβώς είναι αυτό το μεγάλο στρόγγυλο πράγμα που κουβαλά –και γιατί το κουβαλά- ο σκαραβαίος στο ντοκιμαντέρ ‘Μικρόκοσμος’...

Σελ. 142 Εκδόσεις: ΑΙΩΡΑ

Τη φετινή σεζόν επίσης οι ιστορίες του βιβλίου μεταφέρθηκαν στο θέατρο από το θίασο Altera Pars.

Πανάκριβο το νερό!

Μα είναι δυνατόν να πληρώνουμε το νερό πιο ακριβό από τη βενζίνη; Το 1 λίτρο νερό να κάνει 1€ και η βενζίνη κάτι ψιλά (στα φτηνά πρατήρια τουλάχιστον) λιγότερο;

Ευτυχώς το υπουργείο Οικονομικών κατέθεσε ήδη νομοσχέδιο για τη διόρθωση αυτού του παράδοξου φαινομένου.

Πάντα πάω με τους δυνατούς...

Διάβασα σήμερα (λίγο καθυστερημένα βέβαια), στο τεύχος 215 του Sunday του Αγγελιοφόρου που ήταν αφιερωμένο στο mundial, ένα άρθρο στο οποίο ρωτούσαν επώνυμους (μαζί και συντάκτες του περιοδικού) για τις προβλέψεις τους και για το ποια ομάδα υποστηρίζουν. Η ισχυρή πλειοψηφία απάντησε ότι υποστήριζε την ομάδα της Βραζιλίας.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην αιτιολόγηση που έδωσαν αρκετοί τους για αυτήν την προτίμησή τους:

"Γιατί θεωρείται από τα σίγουρα χαρτιά", "Γιατί πιστεύω ότι έχει την καλύτερη ομάδα και θα κερδίσει", "Αυτή νομίζω ότι είναι και φέτος το απόλυτο φαβορί", "Είναι μακράν η καλύτερη ομάδα", "Πάντα πάω με τους δυνατούς", "Γιατί δεν υποστηρίζουμε τους ηττημένους..."

Τι να τα κάνουμε θα μου πείτε τα πάσης φύσεως ουτσάιντερ, όταν υπάρχει το σίγουρο ‘άλογο’ το οποίο θα μας φέρει πίσω αυτά που ποντάραμε; Τελικά οι ισχυροί και οι νικητές είναι και οι προτιμότεροι...

Η πιο ωραία πάντως επιλογή ομάδας, με την οποία συμφωνώ και επικροτώ, ήταν αυτή της δημοσιογράφου Σόνιας Ταλαντίνου:
"Θα υποστηρίξω το Τόγκο γιατί μου θυμίζει το αγαπημένο μου παγωτό των παιδικών μου χρόνων!" Σωστή!
(Μια που ανοίξαμε το θέμα, η δική μου προτίμηση, αν και ασχολούμε ελάχιστα με τα ποδοσφαιρικά, -πέρα από το Τόγκο-, είναι αυτή.)

Υ.Γ.: Μου έλεγε τις προάλλες μια φίλη φανατική του ποδοσφαίρου:
"Βλέπω τους αγώνες της ημέρας και μετά το βράδυ βάζω στο βίντεο και βλέπω... Tora! Tora! Tora!.."
Μα γιατί άραγε;..

ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ

Σωκράτης Μάλαμας, Θέατρο Συκεών 15/06/06

Φωτογραφίες: Νάσος Αβδαρμάνης

Οι πωλητές είναι ανίκητοι!

Αν περάσετε καμιά βόλτα από την Έκθεση Βιβλίου στην παραλία (εώς και την Κυριακή 18 Ιουνίου) δοκιμάστε ένα μικρό πείραμα.

Αρκετά (εώς πολλά) περίπτερα έχουν στις μπροστινές θέσεις των 'βιτρινών' τους το βιβλίο του Άγγελου Ροδαφηνού "Οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι!". Κάντε πως του ρίχνετε μια ματιά η απλώς μόνο πως το κοιτάτε. Αν ο πωλητής δεν σας πει αμέσως αυτολεξεί: "Καταπληκτικό βιβλίο, ένα από τα καλύτερα, θα το διαβάσετε και μετά θα πάρετε και το πρώτο του συγγραφέα" (δείχνοντάς σας το "Από πρίγκιπας βάτραχος και τούμπαλιν")" χάνω ότι στοίχημα θέλετε!

Σήμερα μου το πρότειναν' (για τέταρτη ή πέμπτη φορά θα 'ναι) χωρίς καν να το κοιτάζω!
Άντε, του κάνω και διαφήμιση...

Αχ! Και Να'Μουν Πλούσιος

"Ποιος δεν ονειρεύεται να κερδίσει μια μέρα το Τζόκερ και από ένας συνηθισμένος βιοπαλαιστής να γίνει πολυεκατομμυριούχος μέσα σε μόλις μία μέρα; Ο Άλντο έκανε το όνειρο πραγματικότητα! Κέρδισε $10.000.000! Όμως βρίσκεται στη διαδικασία του διαζυγίου και δεν θέλει με τίποτα να το μάθει η γυναίκα του. Έτσι πρέπει να συνεχίσει να ζει την κανονική του ζωή, να συμπεριφέρεται όπως πάντα... Πώς όμως να τα καταφέρει ο άμοιρος όταν όλο του το είναι θέλει να απολαύσει όσα δεν μπορούσε ποτέ... κι εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς του..."

Την είδα πρόπερσι στο Φεστιβάλ Νέων Γάλλων Δημιουργών στο Ολύμπιον και σήμερα χάρηκα που είδα ότι κυκλοφόρησε και σε dvd.
Απο όσο τη θυμάμαι, μια απολαυστική κωμωδία (η οποία όμως δεν ξεπέφτει σε χοντροκομμένα αστεία) με μια βαθύτερη προσέγγιση των ηρωών της και μια σεβαστή -για τέτοιου είδους ταινία- φιλοσοφία, που μας έκανε να γελάμε στο μεγαλύτερο μέρος της.
"Ταινία γεμάτη χιούμορ, με χαρούμενο, ζωντανό, απολαυστικό ύφος, έξυπνα πνευματώδη αστεία, αλλά και ψήγματα κυνισμού αναφορικά με το χρήμα και το πόσο σχετίζεται με την ευτυχία."

Όταν οι Γάλλοι ξεπερνούν τα τετριμμένα ερωτικά συμπλέγματά τους τα οποία αρκετές φορές κυριαρχούν αφόρητα στο σινεμά τους (όπως λ.χ. το '5x2' του Francois Ozon που είδα εχτές...) δημιουργούν απολαυστικές ταινίες σαν και το "Αχ! Και Να'Μουν Πλούσιος".

Προσπεράστε τον σχεδόν ανόητο τίτλο της και δείτε την!

Alltogethernow ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΟΝΑ

Με μια πρώτη επίσκεψη στη σελίδα της 'Alltogethernow' (το lebel που ίδρυσε ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 'Επισκεπτές') φαίνεται να βρίσκεται ακόμη στα σκαριά, αλλά να είναι όμως και πολλά υποσχόμενη για το μέλλον.

Το πιο ενδιαφέρον στη σελίδα είναι τα βίντεο που μπορείς να κατεβάσεις από συναυλίες των 'Επισκεπτών' και από τις συναυλίες Αγγελάκα-Βελιώτη στις 'Ανάσες των λύκων'.

Ακόμη να δεις μια συναυλία των τελευταίων; Αν ναι, τότε με τίποτα μη χάσεις επόμενη ευκαιρία! Κατά τη γνώμη μου πολύ πιο ωραίοι και από τους 'Επισκέπτες'.

Και αν τα λόγια μου δεν σε πείθουν, τότε κατέβασε αυτό. Η υπέροχη διασκευή του 'Χωρίς Κανόνα' του Ντίνου Σαδίκη.

Φωτογραφίες:Νάσος Αβδαρμάνης

ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ

Τ.Ε.Ι. Καβάλας 3/6/06

Φωτογραφίες: Νάσος Αβδαρμάνης

ΑΙΔΟΙΑ!

Είναι μήπως όλα τα αιδοία ίδια;

Η απάντηση είναι πως όχι. Το κάθε αιδοίο είναι ένας δικός του ολόκληρος κόσμος. Το καθένα φέρει την δική του ξεχωριστή προσωπικότητα η οποία βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με την ιδιοκτήτριά του.
Ποιες όμως είναι οι διαφορές τους και ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτών; Τι χαρακτηρίζει λ.χ. το αιδοίο της παρθένας και τι της τενίστριας; Τι της γοργόνας και τι το αιδοίο της μούμιας; Δεν θα είχε ενδιαφέρον μια μελέτη πάνω σε αυτό το μείζον θέμα;

Την ενδελεχή αυτή μελέτη ανέλαβε στο πρώτο του βιβλίο ο ισπανός συγγραφέας Χουάν Μανουέλ δε Πράδα με τίτλο‘Αιδοία!’ (εκδόσεις Καστανιώτης).

"Δεν είναι ένα βιβλίο που έχει γραφτεί μόνο για άντρες. Ούτε αποτελεί, φυσικά, αντικατοπτρισμό των γυναικών. Ούτε εγχειρίδιο σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης είναι. Ούτε επιτομή γυναικολογίας. Ούτε, πολύ λιγότερο, απλά ένα πορνογραφικό κείμενο".
Είναι απλά 54 απολαυστικές ιστορίες, γεμάτες χιούμορ και φαντασία οι οποίες αντιστοιχούν σε ισάριθμα διαφορετικά αιδοία. Σύντομες, περιεκτικές, γραμμένες με τον προσήκοντα σεβασμό και με τον ενδεδειγμένο θαυμασμό για τούτο το ιερό θέμα. Ένας ύμνος για κάθε αιδοίο.

Από το αιδοίο της βιολοντσελίστριας:
"Η βιολοντσελίστρια βολεύει τα γόνατά της στις κοιλότητες του μουσικού της οργάνου που ισοδυναμεί με την ανθρώπινη μέση, το πιάνει γερά απ’ το λαιμό, του τσιμπάει της φωνητικές χορδές και του τρίβει το στήθος με το δοξάρι μέχρι να πληγώσει την καρδιά και να το κάνει να κλάψει ένα σι ύφεση... Το αιδοίo της βιολοντσελίστριας, θα πρέπει να περιέχει νότες απόκρυφης μουσικότητας ολόκληρα και μισά τέταρτα oλόκληρα και μισά όγδοα, σαν το ηβικό τρίχωμα, ή ίσως έναν μετρονόμο που κρατάει το μέτρο με την κλειτορίδα της, δεξιά, αριστερά, δεξια, allegro ma non troppo… Το αιδοίo της βιολοντσελίστριας μέσα στο σαματά των χειροκροτημάτων, φιλά τις χορδές του εραστή του και αναβιώνει την αίσθηση του κυβισμού μπροστά σε τόσους φιλότεχνους θεατές."

Ο Χουάν Μανουέλ δε Πράδα έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία, μεταξύ αυτών με το βραβείο Planeta την μεγαλύτερη ισπανική λογοτεχνική διάκριση για το μυθιστόρημα του ‘Η θύελλα’ (μέτριο κατά τη γνώμη μου).
Αξίζει να σημειωθεί ότι την ιδέα του βιβλίου ‘Αιδοία!’ την εμπνεύστηκε από ένα ανάλογο βιβλίο του Ραμόν Γκόμεθ δε λα Σέρνα του 1917 ‘Μαστοί’.

Συνοπτικά ένα λίαν ζουμερό βιβλίο...
(Que coňos os digo…)

"Ελεύθεροι πολιορκημένοι" Χοροθέατρο Κ.Θ.Β.Ε.

«Οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" είναι μια παράσταση για την ελευθερία. Ακροβατεί ανάμεσα στο χρόνο της Ελληνικής Επανάστασης και στις σύγχρονες επαναστάσεις. Η πολιορκία του Μεσολογγίου είναι και εδώ, όπως και στο έργο του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού, μια μεταφορά για την έννοια της ελευθερία. Το Μεσολόγγι είναι ο περίκλειστος τόπος της ελευθερίας -ατομικής, συλλογι-
κής, της παγκόσμιας ειρήνης- τόπος που γίνεται ολοένα πιο ουτοπικός. Και η Έξοδος είναι αναπόφευκτη.»
(Πηγή: cultureguide.gr)

Η νέα παραγωγή του χοροθέατρου του Κ.Θ.Β.Ε. "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι", παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη εως και τις 28 Μαϊου σε σκηνοθεσία και χορογραφία Κωνσταντίνου Ρήγου.

Για την επιλογή του θέματος ο ίδιος αναφέρει:
"Η περίοδος του ρομαντισμού με ενδιέφερε ανέκαθεν και ο Διονύσιος Σολωμός είναι ένας ρομαντικός ποιητής. Επιπλέον ήθελα να προσεγγίσω ξανά ένα ελληνικό θέμα, έχοντας κάνει ήδη έναν κύκλο με έργα όπως "Η Μνήμη των Κύκνων", "Ο Ταξιδιώτης του Χειμώνα" και "Το δωμάτιο του IgoR".

Μια δυνατή ως και προκλητική παράσταση στην οποία όλες οι σκηνοθετικές και χορογραφικές εμμονές του Κωνσταντίνου Ρήγου είναι παρούσες. Στοιχεία που διέπουν τα περισσότερα έργα του όπως η pop (εώς και life style) αισθητική, το γυμνό, η πρόκληση ως αυτοσκοπός είναι όλα εδώ.

Είναι φανερό από τις μέχρι τώρα δουλειές του Ρήγου ότι έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργό ο οποίος δεν πάσχει από έλλειψη ιδεών. Δυστυχώς όμως δεν είναι λίγες οι φορές που αυτές –αν και πολλές φορές εμπνευσμένες- μένουν μετέωρες λειτουργώντας έτσι χωρίς συνοχή με το υπόλοιπο έργο.

Στο «Ελεύθερους Πολιορκημένους» η συγκεκριμένη αντίθεση γίνεται περισσότερο φανερή από ποτέ. Ενώ δυνατά σημεία υπάρχουν από την αρχή της παράστασης, στην συνέχεια αυτά παραμένουν αστήριχτα φανερώνοντας έτσι μια έκδηλη σκηνοθετική αμηχανία. Για παράδειγμα, η αρχική σκηνή με την συνεσταλμένη ανάγνωση του ομώνυμου ποιήματος του Διονύσιου Σολωμού από έναν χορευτή και η βίαιη διακοπή της από την υπόλοιπη ομάδα των χορευτών, (οι οποίοι στη συνέχεια μετατρέπουν τη σκηνή σε ένα τεράστιο dance club) αποτελεί ένα έξυπνο σχόλιο το οποίο δίνει πετυχημένα την αντίθεση του τρόπου ζωής, σκεψης και αξιών του χτες με το σήμερα. Αυτή όμως η δυνατή στιγμή αποδυναμώνεται αυτόματα από την πολύ μεγάλη της διάρκεια.

Άλλες φορές οι ιδέες αποδυναμώνονται από την συνεχή τους επανάληψη. Η σκηνή π.χ. όπου όλοι οι χορευτές δημιουργούν ένα είδος ανθρώπινου βράχου για να ανέβει πάνω τους ένας χορευτής ο οποίος υψώνει μια σημαία, λειτουργεί αρκετά επιβλητικά, παρολαυτά ακυρώνεται από την πολλαπλή της επανάληψη.

Η συνεχής παρουσία των εμμονών του σκηνοθέτη από την άλλη -σχεδόν σε κάθε έργο του-, δυστυχώς εδώ φαίνεται ότι δε λειτουργεί τόσο ως μια δημιουργική άποψη, αλλά περισσότερο σαν ένας τρόπος απόκτησης μιας αναγνωρίσιμης ταυτότητας. Το επαναλαμβανόμενο λ.χ. βίαιο ξεγύμνωμα των χορευτών τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν άστοχο σεναριακά.

Στα θετικά της παράστασης, το μινιμαλιστικό αλλά παράλληλα άκρως λειτουργικό σκηνικό του Διονύση Φωτόπουλου, και η πολύ καλή μουσική επένδυση του Δημοσθένη Γρίβα.

Εν κατακλείδι οι "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι" είναι μια δυνατή παράσταση, από έναν χορογράφο που έχει δώσει ως τώρα αρκετά αξιόλογα δείγματα δουλειάς. (Ξεχωρίζουν στη μνήμη το πολύ καλό περσινό "Δωμάτιο του Ιγκόρ", και το αγαπημένο "Χειμωνιάτικο Ταξίδι" όπου οι παραστάσεις δίνονταν για περίπου μόνο 10 θεατές και την μετατροπή όλων των χώρων του Βασιλικού Θεάτρου -από τα παρασκήνια εώς το υπόγειο- σε ένα ζωντανο μουσείο σύγχρονης τέχνης όπου τα εκθεματα ήταν οι ίδιοι οι χορευτές!)

Το έργο περιλαμβάνει σκηνές που σίγουρα παραμένουν στη μνήμη του θεατή (λ.χ. η αιμοτοβαμένη χορεύτρια, το ευλαβικό ντύσιμο του χορευτή, το σπάσιμο του ζαχαρωτού τσολιά....) Μάλλον όμως χρειάζονταν περισσότερη εμβάθυνση και προσοχή στην ανάδειξη αυτών των δυνατών σημείων.

..................................

Εντυπώσεις και απόψεις επίσης για το Χοροθέατρο του Κ.Θ.Β.Ε. στο νεοσύστατο ιστολόγιο Ανήσυχες Μέρες.